Πριν από δέκα χρόνια η τουρκική κυβέρνηση περηφανευόταν ότι είχε «μηδενικά προβλήματα» με τους γείτονές της. Σήμερα η εξωτερική της πολιτική φαίνεται σχεδιασμένη για τη δημιουργία προβλημάτων με όλους τους γείτονές της. Πώς έγινε αυτό; Τα τελευταία δέκα χρόνια η Τουρκία μετατράπηκε από μια παλλόμενη ισλαμική δημοκρατία σε ένα αυταρχικό, καταπιεστικό καθεστώς. Ομως αυτό δεν αρκεί για να εξηγεί τις ανταγωνιστικές σχέσεις της Αγκυρας με τις γειτονικές χώρες, καθώς πολλές κυβερνήσεις της Μέσης Ανατολής δεν αποτελούν και το απαύγασμα της δημοκρατίας.

Η απάντηση είναι ότι ο Ερντογάν πλέον επέλεξε να προωθεί ενεργά το πολιτικό Ισλάμ, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Αυτό τον αφήνει με μόνο έναν σύμμαχο, το Κατάρ και βάζει απέναντί του τα περισσότερα από τα άλλα αραβικά κράτη, ιδιαίτερα τη Σαουδική Αραβία, την Αίγυπτο και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Στο εσωτερικό ο Ταγίπ Ερντογάν δεν είναι κυρίαρχος όπως ήταν την περασμένη δεκαετία – κάτι που διεφάνη στις περσινές δημοτικές εκλογές, όπου το κόμμα του έχασε τον δήμο της Κωνσταντινούπολης και άλλων μεγάλων πόλεων. Την ίδια στιγμή, παλαιοί πολιτικοί του σύμμαχοι, μεταξύ των οποίων και ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου – ο πολιτικός που είχε συλλάβει και προωθήσει την ιδέα των «μηδενικών προβλημάτων» με τους γείτονες – αποχώρησαν από το κυβερνών κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης και ετοιμάζουν δικά τους κόμματα, που προβλέπεται να ροκανίσουν την εύθραυστη πλειοψηφία που έχει ο Ερντογάν μαζί με το εθνικιστικό κόμμα του Μπαχτσελί.

Αυτή η εσωτερική τροχιά έχει μια παράλληλη και στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, που έχει γίνει πιο ισλαμιστική και πιο μιλιταριστική καθώς η πολιτική ισχύς του προέδρου Ερντογάν δέχεται συνεχή πλήγματα.