«Το να είσαι μοντέρνος δεν σημαίνει ότι ξεχνάς το παρελθόν»

Για τους δημοσιογράφους του πολιτιστικού που κάνουν το «αγροτικό» τους ή καλύπτουν τα highlights του φεστιβαλικού καλοκαιριού φτάνει κάποτε η στιγμή, εκεί στα μέσα της άνοιξης, που «κατεβάζουν» το πρόγραμμα της Αβινιόν για να ξεκινήσει το σκανάρισμα ονομάτων. Ειδικά τα τελευταία έξι χρόνια, από τότε δηλαδή που ανέλαβε διευθυντής ο 54χρονος κύριος που καθόταν απέναντί μου την περασμένη Κυριακή στο Warehouse Edge. Ανήκει στη νεότερη γενιά ευρωπαίων σκηνοθετών που ταυτίζονται με την καλλιτεχνική καινοτομία, αλλά αισθάνεται ότι η δική του «πορεία είναι μοναχική», όπως εξομολογείται λίγα λεπτά μετά το πάτημα του rec στο μαγνητόφωνο του κινητού. Κάποια στιγμή συναντήθηκε με τους Πατρίς Σερό και Αριάν Μνουσκίν, αλλά «δεν μπορείς να πεις ότι ήμουν «μαθητής» τους». Δεν θέλει να ανήκει σε ομάδες, λοιπόν, αλλά το δικό του όνομα εγγυάται την παρουσία άλλων επιδραστικών δημιουργών στο Φεστιβάλ της Αβινιόν τον Ιούλιο: από τον Κίριλ Σερεμπρένικοφ, τον Οσκαρας Κορσουνόβας και τον Ιβο βαν Χόβε ως τον Τόμας Οστερμάιερ, τον Σίντι Λάρμπι Τσερκάουι και τον Δημήτρη Παπαϊωάννου. Τον «Μεγάλο δαμαστή» του τελευταίου, μάλιστα, τον οποίο οι θεατές της Αβινιόν παρακολούθησαν το 2017, επιλέγει ως μία από τις σημαντικότερες παραστάσεις της δεκαετίας.