Οσες φορές κι αν ειπωθεί, όσο κλισέ και αν ακούγεται, είναι μια πραγματικότητα που παρουσιάζεται μπροστά μας με κάθε ευκαιρία. Στα μεγάλα ντέρμπι δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος, ο πιο πλούσιος, ο πιο ποιοτικός. Στα μεγάλα ντέρμπι, όχι μονάχα στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο, το πάθος μπορεί να νικήσει τα χρήματα, η θέληση μπορεί να νικήσει την ποιότητα.
Ο Αρης δεν είναι πιο ποιοτική ομάδα από τον ΠΑΟΚ και σαφώς δεν είναι πιο ακριβή. Το ίδιο και ο Παναθηναϊκός όταν μπαίνει σε σύγκριση με τον Ολυμπιακό. Οι παίκτες της μίας ομάδας αγγίζουν σε αξία τα 50 εκατομμύρια ευρώ και της άλλης δεν ξεπερνούν τα πέντε. Κι όμως, η βραδιά της Κυριακής ήταν ακόμα μια διδακτική βραδιά στο βιβλίο «πώς κερδίζονται τα ντέρμπι». Και τα ντέρμπι δεν κερδίζονται ούτε με λεφτά, ούτε με την καλύτερη κατάσταση, ούτε με τις «δόξες» των προηγούμενων ημερών και μηνών.
Ο ΠΑΟΚ πιθανόν να πίστεψε πως θα νικήσει τον Αρη λόγω του αήττητου πρωταθλήματος. Χρειάστηκε ένα γκολ στα… χασομέρια για να γλιτώσει με την ισοπαλία. Και δεν έκανε τίποτα σε όλο το ματς που να αποδεικνύει την ανωτερότητά του. Ο Ολυμπιακός πιθανόν να εκτίμησε πως η υπέροχη εμφάνισή του απέναντι στην Τότεναμ θα ήταν αρκετή ώστε να φοβίσει τον Παναθηναϊκό. Θεώρησε πως το γκολ του Γκερέρο θα τον οδηγήσει σε μια «επαγγελματική» νίκη, θα του χαρίσει ακόμα τρεις πόντους χωρίς να πιεστεί ιδιαίτερα. Επαιξε με τη φωτιά και την πάτησε.
Παναθηναϊκός και Αρης έδωσαν ψυχή, έπαιξαν με πάθος, δεν παράτησαν το παιχνίδι σε κανένα σημείο του και κατάφεραν να πάρουν το μίνιμουμ που δικαιούνταν. Θα μπορούσαν να είχαν φύγει νικητές γράφοντας σε μία μέρα δύο εκπλήξεις, έτσι όπως διαμορφώνονταν οι συνθήκες πριν από τα ματς. Στην πραγματικότητα ίσως να μην ήταν έκπληξη η νίκη τους, αλλά ένα ακόμα καλό μάθημα ότι στα ντέρμπι κανείς δεν πρέπει να προτρέχει…
