Τα συζητήσαμε, τα γράψαμε, τα ακούσαμε δεκάδες φορές τις προηγούμενες μέρες. Ναι, αυτός θα είναι ένας τελικός το ίδιο κρύος, το ίδιο μουντός και… μελαγχολικός όσο ήταν και εκείνος του 2016, όταν αντίπαλοι ήταν η ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό. Σε ένα αχανές στάδιο όπως το ΟΑΚΑ, οι άδειες εξέδρες προκαλούν αποστροφή. Δεν μπορείς να απολαύσεις ένα παιχνίδι, ακόμα κι αν αυτό αγωνιστικά σου προσφέρει τις μεγαλύτερες συγκινήσεις.
Κακά τα ψέματα: ποδόσφαιρο χωρίς κόσμο δεν είναι ποδόσφαιρο. Ή τουλάχιστον δεν είναι το ποδόσφαιρο έτσι όπως θέλουμε να το βλέπουμε. Και ο σημερινός τελικός δεν θα είναι έτσι όπως θα τον θέλαμε. Τα άσπρα καθίσματα θα κρύβουν από πίσω όλο το μίζερο σκηνικό που έχει στηθεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και η ελπίδα θα είναι να δούμε τουλάχιστον στο χορτάρι κάτι που θα μας κρατήσει το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος.
ΑΕΚ και ΠΑΟΚ συγκρούονται για τρίτη σερί σεζόν για το Κύπελλο, κάτι που δίνει από μόνο του ιδιαίτερο χρώμα στον τελικό. Σαν να έκαναν τη διοργάνωση «δική» τους οι δύο Δικέφαλοι. Ενα… μπρα ντε φερ, που μέχρι τώρα έχει αναδείξει νικητή τον ΠΑΟΚ, ο οποίος κατέκτησε τα δύο προηγούμενα, ξεγελώντας λιγάκι τη δίψα που είχε για το πρωτάθλημα.
Φέτος ο τίτλος του πρωταθλητή πήγε στη Θεσσαλονίκη και η ΑΕΚ βρίσκεται στη θέση που ο σημερινός της αντίπαλος βρισκόταν πέρυσι. Μπροστά όχι μονάχα σε ένα τρόπαιο που θα βάλει στη συλλογή της, αλλά και σε έναν αγώνα απόδειξης για το ότι η διαφορά που τη χώρισε τούτη τη σεζόν από την κορυφή δεν λέει την αλήθεια. Εδώ βρίσκεται και το μεγαλύτερο κίνητρο της Ενωσης, το οποίο θα έρθει να μπει δίπλα σε αυτό του ΠΑΟΚ. Που λέει πως αν κλείσει τη σεζόν με νταμπλ και μάλιστα με το πρωτάθλημα να πασπαλίζεται με τη χρυσόσκονη του αήττητου, τότε θα πρόκειται για την καλύτερη χρονιά ολόκληρης της ιστορίας του.
