Δεν χρειάζεται και πολλή φαντασία για να το καταλάβει κανείς: όσο πιο αδύναμη είναι μια χώρα στο πεδίο της οικονομίας τόσο πιο ευάλωτη είναι σε εκείνο των διεθνών της σχέσεων, τόσο πιο ευάλωτη είναι σε ξένες πιέσεις και παρεμβάσεις. Την αρχή αυτή δεν υπαγορεύει μόνο η λογική. Τη διδάσκει και η Ιστορία: οι Μεγάλες Δυνάμεις έχουν ασκήσει πολιτική στη χώρα μας κατά το παρελθόν ξεπερνώντας σε πολλές περιπτώσεις τα εσκαμμένα.

Θα ήθελε να πιστέψει κανείς ότι οι εποχές εκείνες έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Από την άλλη πλευρά όμως είναι γεγονός πως η οικονομική κρίση κατέστησε τη χώρα μας αδύναμη και επομένως ευάλωτη σε ξένες πιέσεις και παρεμβάσεις. Αν πρέπει λοιπόν να θωρακιστεί η ελληνική οικονομία, είναι και γι’ αυτόν τον λόγο: για να μπορεί να θέτει η ηγεσία της χώρας όρια όχι μόνο σε επιδιώξεις του λεγόμενου διεθνούς παράγοντα, αλλά και σε συμπεριφορές. Να θέτει δε όρια ειδικά σε εκείνες τις περιπτώσεις που οι επιδιώξεις και οι συμπεριφορές δεν συμπίπτουν με τα εθνικά συμφέροντα.

Για συμφέροντα και όχι για δίκαια μιλούσε ένας από τους μεγαλύτερους ηγέτες του νεοελληνικού κράτους, ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Η επισήμανση έχει σημασία σε μια χώρα όπου πολιτικές ηγεσίες υπερασπίστηκαν εθνικά «δίκαια» υπονομεύοντας στην ουσία τα εθνικά συμφέροντα. Οχι μόνο την εποχή του Ελευθερίου Βενιζέλου και του Εθνικού Διχασμού, αλλά και πολύ πρόσφατα, όταν εξαιτίας ενός ανεύθυνου λαϊκισμού η χώρα κινδύνευσε να βρεθεί εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ενωση σημαίνει πως η χώρα μας, όπως και οι υπόλοιπες χώρες-μέλη, έχει παραχωρήσει μέρος της εθνικής της κυριαρχίας. Σημαίνει επίσης ότι έχει αλλάξει ο ρόλος του εθνικού κράτους. Ακόμη κι έτσι όμως, ένα κράτος θα πρέπει να κυβερνάται από εκλεγμένες ηγεσίες.