Τα πρωινά του Σαββάτου θα σηκωθώ συνήθως λίγο μετά τις επτά. Υστερα από έναν καφέ και μια μικρή κουβεντούλα στο σπίτι, βγαίνω μια βόλτα με τα πόδια. Εχω συγκεκριμένη διαδρομή: ξεκινώ πίσω από το Κάραβελ, περνώ από το Παναθηναϊκό Στάδιο, έπειτα από το Μετς, ανεβαίνω την ανηφόρα και βγαίνω στην Καισαριανή. Αν η μέρα είναι ευχάριστη, μπορεί να φτάσω ώς την Πανεπιστημιούπολη. Απολαμβάνω αυτήν τη διαδρομή που συνήθως διαρκεί ένα δίωρο. Η ώρα που βρίσκομαι στον δρόμο με βοηθά να σκέφτομαι, να οργανώνομαι – κοιτάζω τον ορίζοντα και καθαρίζει το μυαλό μου.

Το μεσημέρι του Σαββάτου είναι, άλλωστε, για μένα εδώ και χρόνια μια ώρα ανασύνταξης: από το 1987 που έπιασα βάρδια στην ΕΜΥ, γράφω καθημερινά ένα ημερολόγιο καιρού. Τα συμβάντα της εβδομάδας που πέρασε τα καθαρογράφω με την ηρεμία μου τα μεσημέρια ή τα απογεύματα του Σαββάτου. Μέσα σε αυτό το ημερολόγιο υπάρχουν στοιχεία για όλες τις «ιστορικές» κακοκαιρίες, αφού τις έχω ζήσει σχεδόν όλες! Το 1997 που έπεσε το Γιάκοβλεφ, την κακοκαιρία που οδήγησε στη συντριβή του C-130 στο όρος Οθρυς, το 1996 με το ελικόπτερο στα Ιμια και τόσες άλλες. Μία φορά την εβδομάδα ανατρέχω, επίσης, στα μετεωρολογικά στατιστικά της τρέχουσας εποχής ώστε να είμαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή για τη δουλειά.

Το μεσημεριανό φαγητό στο σπίτι είναι μια συνήθεια που γίνεται ακόμη πιο ευχάριστη αν τύχει και βρεθούμε όλη η οικογένεια μαζί. Παλιότερα, όταν οι γιοι μου ήταν μικρότεροι, τα Σάββατα ήταν διαφορετικά: είχαμε γνωρίσει όλα τα γήπεδα της Αττικής, από το Λαύριο μέχρι τις Κουκουβάουνες, αφού οι δύο από τους τρεις έπαιζαν μπάσκετ με την ομάδα του Παγκρατίου.

Το απόγευμα συνήθως θα καθίσω να διαβάσω ένα βιβλίο. Κάποιο καινούργιο που αγόρασα στη βόλτα ή κάποιο από την ηλεκτρονική βιβλιοθήκη που έχω αγοράσει για το τάμπλετ. Μου αρέσει η λογοτεχνία, παρότι είμαι των θετικών σπουδών. Λίγοι ξέρουν ότι αφού τελείωσα το Μαθηματικό σπούδασα δύο χρόνια στη Θεολογία! Μου αρέσουν οι περιπέτειες και η ποίηση. Ο Καβάφης είναι αγαπημένος μου, αλλά και ο Ελύτης, ο οποίος αγάπησε τόσο την Ανδρο, τον τόπο όπου μεγάλωσα.

Τα σαββατιάτικα βράδια του χειμώνα βγαίνω αρκετά συχνά. Η γυναίκα μου ασχολείται επαγγελματικά με το τραγούδι κι έτσι είμαι τακτικός θαμώνας, μαζί με φίλους, στο μαγαζί όπου τραγουδάει. Είμαστε μια μουσική οικογένεια. Ολοι οι γιοι μου παίζουν μουσική και κάτι που μου άρεσε πάντα τα σαββατιάτικα απογεύματα ήταν όταν έρχονταν τα παιδιά με τις παρέες τους και σε ένα δωμάτιο του σπιτιού ντυμένο με ηχομόνωση – ένα δωμάτιο με ηλεκτρικές κιθάρες, αρμόνια, μπάσο – έκαναν ηχογράφηση κι εγώ τους άκουγα.

Τις Κυριακές συνήθως θα σηκωθώ κατά τις 8.30. Μπορεί να κάνω πάλι την ίδια βόλτα, μπορεί να πιούμε με φίλους έναν καφέ. Μου αρέσουν οι γειτονιές αλλά και το κέντρο της Αθήνας. Είναι ωραία να περπατήσεις επάνω στου Φιλοπάππου, να κατεβείς προς το Θησείο, να πας σε κάποια ταβερνούλα. Και το απόγευμα κάποιες φορές με βρίσκει παίζοντας μπριτζ, ένα παιχνίδι στο οποίο είμαι αυτοδίδακτος από την πρέφα του χωριού… Σπάνια με βρίσκουν οι Κυριακές εκτός Αθήνας. Αν φύγω, θα πάω ίσως μια βόλτα μέχρι το Κορωπί.

Αργά το απόγευμα προς το βραδάκι ίσως δω καμιά ταινία. Αλλοτε θα έρθουν σπίτι φίλοι ή θα πάμε εμείς σε εκείνους. Συχνά συμβαίνει να είμαι προσκεκλημένος κάπου για να μιλήσω σχετικά με τον καιρό ή για κάποιο μάθημα σε εθελοντικές ομάδες μετεωρολογίας. Και πάλι δουλειά είναι, αλλά δεν το βλέπω σαν δουλειά. Παρότι είμαι επαγγελματίας, έχω τον ζήλο και τη χαρά του ερασιτέχνη, το βλέπω σαν χόμπι. Εξάλλου, όσο χαλαρό κι αν ακούγεται το Σαββατοκύριακό μου, πάντα έχω την έννοια του καιρού, κάθε ώρα της ημέρας. Από το 1990 που ξεκίνησα να δουλεύω στην τηλεόραση είμαι διαρκώς stand by.