Ευτυχώς που δεν το άκουσε. Ή, εν πάση περιπτώσει, που δεν ήταν σίγουρος ότι άκουσε καλά. Που δεν πίστευε ότι ήταν ποτέ δυνατόν να ακούσει μια τέτοια λέξη σε αυτόν τον συγκεκριμένο χώρο, ακόμη κι από τον συγκεκριμένο άνθρωπο, για τον οποίο αυτός ο χώρος δεν διαφέρει σε τίποτε από το σπίτι του, από το γραφείο του ή από οπουδήποτε αλλού συχνάζει. Γιατί αν ήταν σίγουρος γι’ αυτό που άκουσε, θα απαντούσε. Και θα συμμετείχε άθελά του στον ευτελισμό του ναού της δημοκρατίας.

Ενώ έτσι, ο Γιώργος Αμυράς απάντησε στον Πάνο Καμμένο όπως έπρεπε, εκεί που έπρεπε. «Χίλιες φορές νυφούλα παρά ζωντοχήρα, όπως θα γίνεις εσύ σε λίγο» είπε στον Αnt1 ο βουλευτής του Ποταμιού.

Τα παραπάνω βέβαια αφορούν την ιδιαίτερη αυτή χώρα με την ιδιαίτερη αυτή κυβέρνηση που λέγεται Ελλάδα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Γιατί σε οποιαδήποτε άλλη ανεπτυγμένη χώρα της Δύσης – και όχι, ας πούμε, στη Ρωσία του Πούτιν, στην Τουρκία του Ερντογάν, στη Βενεζουέλα του Μαδούρο ή στις Φιλιππίνες του Ντουτέρτε – το άκουσμα ενός τέτοιου ομοφοβικού σχολίου από έναν υπουργό μέσα στο Κοινοβούλιο θα είχε προκαλέσει μια αλυσίδα αντιδράσεων.

Πρώτα απ’ όλα θα είχε παρέμβει ο πρόεδρος της Βουλής και θα είχε επαναφέρει τον υπουργό στην τάξη. Η παρέμβασή του όμως με δυσκολία θα ακουγόταν γιατί θα την είχε πνίξει η έκρηξη οργής των βουλευτών, τόσο του κόμματος του υπουργού όσο και των άλλων κομμάτων. «Αίσχος!» θα φώναζαν. «Να ανακαλέσει ο υβριστής!» Στη συνέχεια θα έκαναν δηλώσεις διάφορες προσωπικότητες και θα έβγαζαν ανακοινώσεις διαμαρτυρίας διάφορες οργανώσεις. Μπορεί και να κατέφευγαν στη Δικαιοσύνη – δεν θα είχαν όμως προηγουμένως αυτοακυρωθεί, επικαλούμενες αντιρατσιστικούς νόμους κάθε φορά που τις ενοχλούσε η δημόσια διατύπωση μιας άποψης.

Και φυσικά, αργά ή γρήγορα, θα είχε πάρει θέση ο ίδιος ο πρωθυπουργός, καλώντας τον υπουργό του είτε να ζητήσει συγγνώμη είτε να παραιτηθεί. Θα ήταν βέβαια ένας πρωθυπουργός που δεν θα είχε σιωπήσει σε σωρεία ανάλογων εκρήξεων του πιστού του συνεργάτη στο παρελθόν. Που δεν θα παρίστανε τον υπερασπιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανεχόμενος την παραβίαση των ίδιων αυτών δικαιωμάτων στους κόλπους της κυβέρνησής του. Και, φυσικά, που δεν θα τον υπερασπιζόταν με νύχια και με δόντια μέχρι την τελευταία στιγμή, χρησιμοποιώντας το ατράνταχτο επιχείρημα ότι «αγαπάει τη δουλειά του». Ούτε θα εξαρτούσε από τα δικά του κέφια την ψήφιση συμφωνιών τεράστιας εθνικής σημασίας.

Το πιθανότερο είναι ότι πολύ σύντομα ο Αμυράς θα δικαιωθεί και ο Πάνος Καμμένος θα πάψει να είναι μέλος της κυβέρνησης. Σε λίγους μήνες μάλιστα δεν θα είναι καν βουλευτής. Αλλά το στίγμα του θα μείνει ανεξίτηλο. Και θα είναι πάντα βαριές οι ευθύνες όλων εκείνων που τον χειροκρότησαν, τον στήριξαν ή αρνήθηκαν την άρση της ασυλίας του.