Ο φόνος της φοιτήτριας Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο εκτός από την ανάδυση της αυτοδικίας ως αριστερής δραστηριότητας (τα γράφαμε χθες, τα επιβεβαίωσε και ένας νάρκισσος μπάχαλος του Ρουβίκωνα, ο οποίος μας πληροφόρησε ότι κι εκείνος, στο παρελθόν, είχε δείρει έναν βιαστή στη φυλακή), ανέδειξε και μια καινούργια λέξη. Γυναικοκτονία!

Οσοι τη χρησιμοποιούν δεν αρκούνται στον όρο ανθρωποκτονία, με τον οποίο αντιμετωπίζεται νομικά η πράξη της αφαίρεσης μιας ανθρώπινης ζωής. Πηγαίνουν λίγο πέρα από τον νόμο και χρησιμοποιούν εσκεμμένα τη λέξη γυναικοκτονία – θέλοντας να ορίσουν κοινωνικά τον συγκεκριμένο φόνο ως αποτέλεσμα της ανδροκρατούμενης κοινωνίας. «Γυναικοκτονία θεωρείται η δολοφονία γυναίκας από άνδρα εξαιτίας του φύλου της και αποτελεί την πιο ακραία εκδήλωση της σεξιστικής βίας, καθώς είναι ένα έγκλημα στηριζόμενο στο πατριαρχικό σύστημα που προωθεί την ιδέα της κατωτερότητας του γυναικείου φύλου. Δεν πρόκειται απλώς για δολοφονία γυναικών, αλλά για δολοφονία γυναικών, επειδή είναι γυναίκες», όρισε τη νέα αυτή λέξη μια οργάνωση ομοφυλόφιλων γυναικών. «Η γυναικοκτονία είναι η πιο ακραία εκδήλωση έμφυλης βίας», συνόψισε σε ανακοίνωσή του το Κέντρο Γυναικείων Μελετών και Ερευνών Διοτίμα.

Γελιέστε όσοι θεωρείτε ότι όλα αυτά είναι παιδαριώδης κοινωνιολογία κι ότι πρόκειται απλώς για γελοία αντίληψη της κουλτούρας του κινηματισμού, τόσο προσφιλούς στην Αριστερά. Δεν είναι. Και όχι μόνο επειδή παράγει φανατισμό, στο όνομα της οχύρωσης πίσω από την αποκαλούμενη έμφυλη ταυτότητα. Πρωτίστως γι’ αυτό. Αλλά και επειδή, στο όνομα της υπερανάλυσης των καταπιεστικών δομών της άτιμης αλλά και κακούργας κοινωνίας, παράγει θέσεις εργασίας. Στον επιδοτούμενο ακτιβισμό. Και στην ανώτατη εκπαίδευση – όπου πολλαπλασιάζονται οι σπουδές φύλου. Μπλαμπλαμπλά δημοκρατία.

Ποτέ άλλοτε στον δυτικό κόσμο (αλλά όχι στο Ισλάμ ή σε χώρες με ανελεύθερες δομές) δεν ήταν περισσότερη η γυναικεία χειραφέτηση. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχε ισότητα των φύλων σε τέτοιονβαθμό ούτε τόση ελευθερία στην επιλογή. Φυσικά, η εξάλειψη των διακρίσεων συνεχίζει να απαιτεί διεκδικητικά κινήματα.

Αλλά στο όνομα της διεκδίκησης δεν νοείται η υποταγή της κοινωνικής ανάλυσης στην ταυτότητα του φύλου. Επειδή μια τέτοια κατάτμηση δημιουργεί νέες διακρίσεις. Και επειδή την τέτοιου τύπου κατάτμηση την υπερασπίζονται οργανωμένοι φανατισμοί στο όνομα συγκεκριμένης ταυτότητας, που ακόμα κι όταν εκφράζονται στην περιοχή του αντεξουσιαστικού χώρου, λειτουργούν εξουσιαστικά.

Αλλη μια εξουσία που την υποκινεί η πολιτική ορθότητα – και διάφοροι επαγγελματίες της. Πολλή κούραση.