Ηταν η βραδιά τους. Αλλος με τύχη, άλλος με ικανότητα. Αλλος με τη… μαγκιά του, άλλος με την ποιότητά του. Στις μεγάλες μάχες της βραδιάς, οι Αγγλοι θριάμβευσαν. Και οι Ιταλοί… υποβιβάστηκαν στο Europa League. Η βραδιά «έγραψε» πως Τότεναμ και Λίβερπουλ θα συνεχίσουν στις «16» του Τσάμπιονς Λιγκ, εις βάρος των Ιντερ και Νάπολι αντίστοιχα.

Κι αν οι Ναπολιτάνοι το πάλεψαν όσο μπορούσαν, δεν συνέβη το ίδιο με την Ιντερ. Οι Νερατζούρι απογοήτευσαν ξανά τον κόσμο τους. Οπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη. Η εποχή που η Ιντερ του Μουρίνιο κατακτούσε το ιερό δισκοπότηρο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου φαίνεται πως έχει περάσει. Ανεπιστρεπτί; Βαρύ να το πούμε. Αλλά χρειάζονται πολλά για να επιστρέψει στην αληθινή «ελίτ».

Οταν παίζεις την πρόκριση στην έδρα σου, απέναντι στην αδιάφορη Αϊντχόφεν, όταν θέλεις νίκη με… μισό μηδέν και δεν καταφέρνεις να προκριθείς, δεν αξίζεις να βρίσκεσαι ανάμεσα στους κορυφαίους. Αξίζει να βρίσκεται η Τότεναμ. Που έπαιξε στα ίσια την Μπαρτσελόνα στο Καμπ Νου. Που πάλεψε σαν λιοντάρι για να πάρει το αποτέλεσμα. Ακόμα κι αν γνώριζε πως μπορεί να μην της φτάσει. Ακόμα κι αν γνώριζε πως μπορούσε η Ιντερ να φτάσει στην ανατροπή. Οι Βρετανοί το άξιζαν και το κατάφεραν.

Οπως το άξιζαν και οι έτεροι Βρετανοί της βραδιάς. Η Λίβερπουλ θα μπορούσε να πετύχει τρία και τέσσερα γκολ απέναντι στη Νάπολι, αν ο Μανέ έκανε σωστά τη δουλειά. Της αρκούσε όμως και το ένα του Σαλάχ. Το κλάμα του ιταλού οπαδού που έδειχνε και ξαναέδειχνε ο σκηνοθέτης έλεγε την αλήθεια του ματς. Οσο ποιοτική κι αν είναι η ομάδα του Αντσελότι, στο Ανφιλντ επικρατεί ο νόμος της Λίβερπουλ.