Τέσσερις αγώνες μετά την πρώτη σέντρα στο Αμστερνταμ απέναντι στον Αγιαξ, η ΑΕΚ δεν έχει την παραμικρή ελπίδα για πρόκριση στην επόμενη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ και διατηρεί ελάχιστες για να πάρει την τρίτη θέση. Αν σταθούμε στον βαθμολογικό πίνακα, που μπορεί να γράφει «μηδέν» ακόμα και στο φινάλε, θα βλέπουμε μονάχα το δέντρο. Και θα χάνουμε το δάσος.
Η πραγματικότητα ίσως και να αδικεί την ΑΕΚ, που πάντως κάποιες στιγμές αδικεί η ίδια τον εαυτό της. Η πραγματικότητα στέκεται κυνική απέναντί της, όσο κυνική εμφανίστηκε το βράδυ της Τετάρτης και η Μπάγερν Μονάχου που τελείωσε το ματς χωρίς να ενθουσιάσει. Το τελείωσε με συνοπτικές διαδικασίες, αλλά με ένα σκορ που θα το… αγόραζε κάθε φίλαθλος της Ενωσης πριν από το ματς. Αυτό το 2-0 του Μονάχου δεν κάνει ζημιά. Και γνωρίζουμε όλοι πως αυτή η έδρα μπορεί να σου κάνει ζημιά ανεπανόρθωτη.
Οπως και η ευρωπαϊκή παρουσία της ΑΕΚ δεν της κάνει ζημιά. Δύο ήττες από την Μπάγερν με σκορ που «αντέχεται», ένα βράδυ που θα το θυμούνται όλοι απέναντι στην Μπενφίκα και που για μια πάσα του Κλωναρίδη το… 3-2 μετατράπηκε στο τελικό 2-3 και μια βαριά ήττα στην Ολλανδία από τον Αγιαξ, που ήρθε με κατάρρευση στο δεύτερο ημίχρονο. Η ΑΕΚ έχει μπροστά της δύο ακόμα ματς για να βαδίσει στον ίδιο δρόμο από πλευράς αγωνιστικής εικόνας και να προσπαθήσει να πάρει βαθμούς.
Η ΑΕΚ στην επιστροφή της στην κορυφαία διοργάνωση της Ευρώπης στέκεται αξιοπρεπώς. Μπαίνει για να παίξει ποδόσφαιρο (με εξαίρεση το ραντεβού στο Μόναχο) και όχι κλεφτοπόλεμο. Μπαίνει για να φανεί, να «δειχτεί», να κερδίσει πόντους. Τα καταφέρνει. Εστω κι αν χάνει. Προετοιμάζει το έδαφος για τα επόμενα, που σίγουρα θα τη βρουν περισσότερο έμπειρη και πιο «ψημένη».
