Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 – μπορεί να ήταν και στις αρχές του ’90 – βρέθηκα, για επαγγελματικούς λόγους, σε μια βαλκανική πρωτεύουσα. Το ξενοδοχείο στο οποίο μείναμε, από τα καλύτερα της πόλης, ήταν ανακαινισμένο, «εξευρωπαϊσμένο», τα δωμάτια φαινόταν ότι διέθεταν όλα τα κομφόρ. Φαινόταν όμως. Διότι όταν, διψασμένη, άνοιξα το ψυγείο – μίνι μπαρ για να πάρω ένα αναψυκτικό, είδα όχι μόνο ότι ήταν άδειο αλλά και ότι δεν ήταν καν στην πρίζα. Μάλιστα, ψάχνοντας, διαπίστωσα ότι στο σημείο που το είχαν τοποθετήσει δεν υπήρχε πρίζα. Τηλεφώνησα στη ρεσεψιόν για να μοιραστώ τον πόνο μου, αλλά η υπάλληλος μοιράστηκε μαζί μου τον δικό της. Μου εξήγησε, πολύ ευγενικά, ότι ναι μεν είχαν αγοράσει τα μίνι μπαρ ώστε να ταυτοποιηθεί το ξενοδοχείο ως πολυτελές, αλλά δεν τα είχαν ακόμη συνδέσει. Τα είχαν δηλαδή ως διακοσμητικά αντικείμενα.
Κάτι, περίπου, ανάλογο συμβαίνει και με την ψηφιοποίηση των δικτύων της ΔΕΗ που στη χώρα μας δεν έχει ακόμη προχωρήσει ενώ, παγκοσμίως, η ψηφιακή επανάσταση ανήκει ήδη στο παρελθόν. Στις σχετικές συσκέψεις ανοίγονται κάτι τεράστιοι χάρτες που θυμίζουν σκηνές με τον στρατηγό Δαρείο από το «Κοντσέρτο για πολυβόλα». Ενώ ο υπάλληλος που «κόβει» με τα πόδια όλη την Υδρα για να εντοπίσει τη βλάβη, παραπέμπει (χωρίς βεβαίως να ευθύνεται ο ίδιος) σε ταινία με τον Λουί ντε Φινές. Τις πταίει; Η γραφειοκρατία; Ο αγκυλωματικός συνδικαλισμός; Ή μήπως η εθνική μας τεχνοφοβία;
Θυμάμαι κάτι καλοκαίρια πριν από 30 – 35 χρόνια σε ελληνικά νησιά που σήμερα θεωρούνται μοδάτα και τότε ήταν στην άγονη γραμμή. Το να τηλεφωνήσεις στην Αθήνα ήταν σχεδόν αδύνατον, οι γραμμές βούιζαν από το δεύτερο νούμερο.
Τα μπλακάουτ ήταν υπόθεση ρουτίνας, η τάση ούτως ή άλλως χαμηλή, το απόγευμα το νερό έτρεχε με το σταγονόμετρο. Εκείνη την εποχή της «χειροποίητης» Ελλάδας αυτά θα μπορούσαν να θεωρηθούν έως και γραφικά. Σήμερα όμως καταγράφουν απλώς το θλιβερό ξεχαρβάλωμα της χώρας.
Vidcast: Face2Face
