Τα πρόσφατα τραγικά γεγονότα στην Αττική έδειξαν ότι η Ελλάδα μπάζει από παντού. Ο κρατισμός, ο συντεχνιασμός, ο κομματισμός και η αναξιοκρατία που έφεραν τη χρεοκοπία επιμένουν και μάλιστα παίζουν τα ρέστα τους με την κορυφαία μορφή τους στο πρόσωπο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η παιδεία, το μέλλον δηλαδή της χώρας, απαξιώνεται: τα ΤΕΙ γίνονται πανεπιστήμια, διορίζονται δίχως αξιολόγηση καθηγητές πανεπιστημίου με υπουργικούς φετφάδες. Οι δημοκρατικοί θεσμοί, η Ενημέρωση, η Δικαιοσύνη σε διαρκή πίεση για κομματικό έλεγχο. Αποδυνάμωση της δημόσιας υγείας και της κοινωνικής πρόνοιας με τους πολίτες στο έλεος των ισχνών κρατικών επιδομάτων. Η εργασία ευτελίζεται τόσο μισθολογικά όσο και στη διάρκειά της, αυτό που προέχει είναι η επιφανειακή ελάττωση των δεικτών ανεργίας για λόγους επικοινωνιακούς. Οι άξιοι άνθρωποι της φεύγουν, οι επιμένοντες στον ιδιωτικό τομέα δουλεύουν για τις υπερωρίες των κυβερνητικών κομισάριων, με τις φορολογικές και ασφαλιστικές εισφορές τους στο 70% των εσόδων τους. Η αναθεωρητική γειτονιά της χώρας αμφισβητεί με δημογραφικές αξιώσεις εδάφη της, εκμεταλλευόμενη την φθίνουσα δημογραφική και οικονομική της προοπτική. Η κοινωνία σε κατάθλιψη, σε παραίτηση. Η χώρα πεθαίνει υπό κομματικό και διεθνή έλεγχο, υπόκωφα με σιγαστήρα. Είναι τόσο εμφανής η δεινή κατάσταση της Ελλάδας, παρά την προσπάθεια των κυβερνώντων με την κομματική τους ΕΡΤ και τα ρυπαρά έντυπά τους να παρουσιάζουν το μαύρο άσπρο, που σε μια κρίση συνειδησιακής σύγκρουσης κορυφαία ευρωπαϊκά έντυπα την περιγράφουν πλέον με μελανά χρώματα.

Εάν δεν υπάρξει μια πραγματική επανάσταση που θα στηρίζεται στην αξιοκρατία, στη φορολογική δικαιοσύνη, στη φιλελεύθερη οικονομία, στην προώθηση του ακομμάτιστου, επιτελικού κράτους η χώρα θα σιγοσβήνει. Η μόνη αισιοδοξία προέρχεται από λίγους αλλά αληθινά δημιουργικούς Ελληνες που προσπαθούν να αλλάξουν την ζωή τους, κόντρα σε όλα αυτά τα αρνητικά. Υπάρχουν στις επιχειρήσεις, στο κράτος, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία. Παρήγορο είναι ότι υπάρχουν επίσης και είναι κυρίως νέοι μέσα στα φιλελεύθερα, δημοκρατικά κόμματα. Το μεγάλο στοίχημα είναι να είναι αυτοί που θα διαχειριστούν και θα διαμορφώσουν πολιτικά την επόμενη μέρα.

Η επόμενη κυβέρνηση δεν θα έχει ούτε μια μέρα χάριτος. Τόσο στην επιλογή των εύλογων πλέον πολιτικών προτεραιοτήτων διάσωσης της χώρας, αλλά κυρίως και σημειολογικά στην επιλογή των ανθρώπων που θα αναλάβουν να τις υλοποιήσουν. Η ματαίωση, η απογοήτευση από τη διάψευση των αριστερών ιδεοληψιών με καθυστέρηση μιας τριακονταετίας, ο ακραίος διχαστικός λόγος και ο καθεστωτισμός των σημερινών κυβερνώντων έχει οδηγήσει ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας στην προσδοκία της επόμενης μέρας για μια αληθινή έξοδο από τη χρεοκοπία. Αυτή όμως απαιτεί κατακλυσμιαίες αλλαγές παντού. Οι επόμενοι κυβερνήτες οφείλουν να γνωρίζουν ότι η μόνη τους επιλογή πολιτικής επιβίωσης είναι αυτή του ουσιαστικού εκσυγχρονισμού της χώρας. Αν αποτύχουν, εφαρμόζοντας μικροδιαχειριστικές πολιτικές και εξυπηρετώντας τη διαχρονική φαυλότητα θα υποστούν τη συσσωρευμένη μήνιν δεκαετιών. Οφείλουν να το προσπαθήσουν, έστω με τίμημα να επιστρέψουν τη μεθεπόμενη μέρα στην προηγούμενη ζωή τους. Θα έχουν όμως γράψει ιστορία, θα έχουν κάνει τη μεγάλη διαφορά που τόσο έχει ανάγκη σήμερα ο τόπος.

O Αχιλλέας Γραβάνης είναι καθηγητής Φαρμακολογίας Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Κρήτης και ερευνητής ΙΜΒΒ – ΙΤΕ