Πέπη Ραγκούση

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 άρχισαν να κυκλοφορούν οι ελληνικές εκδόσεις των μεγάλων διεθνών, γυναικείων κυρίως, περιοδικών. Η διαφημιστική καμπάνια του «Marie Claire» έκλεινε με ένα σλόγκαν που τότε έγινε αυτό που σήμερα λέμε viral. «Η Marie Claire είναι μια γυναίκα με πάθος. Εσείς». Υστερα από κάποια χρόνια σε αυτό το σλόγκαν άλλαξε μια […]

Πόσο παλιά να το πάω; Οσο ξέρω και μπορώ. Ο κομματικός χώρος της Αριστεράς, αυτός που η δική μου γενιά γνώρισε ως ΚΚΕ Εσωτερικού, είχε πάντα μία έντονη κινητικότητα. Με πολλές διαφωνίες, συγκρούσεις, διασπάσεις, αποχωρήσεις, αλλαγές ονομάτων. Η Ενωμένη Αριστερά (μαζί με το ΚΚΕ) στις πρώτες εκλογές μετά τη Μεταπολίτευση, που έγινε Συμμαχία Προοδευτικών και […]

Για άλλα ήθελα να γράψω σήμερα, θλιβερά και γκρίζα και μίζερα, αλλά η επικαιρότητα, αναπάντεχη και αδιαπραγμάτευτη, έρχεται και σε βγάζει από το τώρα, που μπορεί και να μην το πολυγουστάρεις, και σε πάει πίσω, σου προκαλεί συνειρμούς, σε κάνει να προβάλεις το «χθες» στο «σήμερα». Και να βγάζεις ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Κάτι τέτοιο συνέβη όταν, […]

Στο μυθιστόρημα «Το 10» του Μ. Καραγάτση υπάρχει ένας χαρακτήρας που λέγεται Λούσης. Ή Νίκος Βασιλείου. Ή Fieber Walter. Ενας περιθωριακός τύπος, κοντός, στραβοπόδης, τερατολόγος, όπως τον περιγράφει ο συγγραφέας. Μπογιατζής που δηλώνει μεγαλοεργολάβος αλλά, κυρίως, κληρονόμος μιας τεράστιας περιουσίας που υποτίθεται ότι τον περιμένει στην Ελβετία αλλά η γραφειοκρατία καθυστερεί την αποδοχή της. Στην […]

Πολλά μηνύματα, σου λέει, πολλά. Μηνύματα από ‘δω, μηνύματα από ‘κει, πήξαμε στα μηνύματα προχθές. Οτι ελήφθησαν, ελήφθησαν. Διαβάστηκαν όμως; Αντε να πω ότι διαβάστηκαν. Εγιναν καταληπτά; Αποκωδικοποιήθηκαν; Διότι μπερδεμένα τα μηνύματα, ακόμη πιο μπερδεμένοι οι αποδέκτες, άντε να βγάλεις άκρη. Κάπου άκουσα τον Αδωνι Γεωργιάδη να συμφωνεί ότι ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών ήταν […]

Αυτό ήταν και πέρασε. Εβδομάδες «προπαρασκευής» για μια διαδικασία πέντε, το πολύ, λεπτών. Μια ολιγόλεπτη διαδικασία που μια συντριπτική πλειοψηφία σνόμπαρε, αδιαφόρησε, αμέλησε. Η αποχή, λένε κάποιοι εξυπνάκηδες, είναι άποψη, πολιτική θέση, «μήνυμα» με πολλούς αποδέκτες. Μπούρδες. Η αποχή είναι, για να το πω κομψά, αδιαφορία. Είναι η αποτίμηση ενός καθήκοντος, μιας υποχρέωσης ως… εθελοντική […]

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι τόσο συνδεδεμένοι με μία εποχή, τόσο αντιπροσωπευτικοί του κλίματός της, τόσο «σφραγίδα» μία αντίληψης που, κατά κάποιον τρόπο, «χάνουν» την ανθρώπινη υπόστασή τους. Ενας από αυτούς ήταν και ο Τάσος Μπιρσίμ που έφυγε χθες. Ο σκηνοθέτης που ταυτίστηκε με τις μεγάλες πολιτικές συγκεντρώσεις, αυτές που αποτελούν ένα από τα αναγνωριστικά στοιχεία της […]

Αρχισαν τα όργανα – που πολύ άργησαν δηλαδή. Διότι ουδείς μπορεί να γίνει χειρότερος εχθρός σου από τον πρώην φίλο σου. Ειδικά αν ο φίλος είναι «φίλος», συγκυριακός δηλαδή, ωφέλιμος τη δεδομένη στιγμή και κάτω από ορισμένες συνθήκες. Και όταν οι συνθήκες αλλάξουν και οι ισορροπίες εκλείψουν, «Μπαμ ηκούσθη στον αέρα, πλην τα βόλια πήγαν […]

Στις 16 Μαΐου ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες για τα θεατρικά βραβεία «Μελίνα Μερκούρη». Ενας θεσμός που μετρά δεκαεπτά χρόνια και επιβραβεύει την καλύτερη νέα ηθοποιό της προηγούμενης σεζόν. Μέσα σε αυτά τα χρόνια έχουν βραβευθεί, μεταξύ άλλων, η Στεφανία Γουλιώτη (2008), η Λουκία Μιχαλοπούλου (2011), η Μαρία Κίτσου (2012), η Αλεξάνδρα Αϊδίνη και η Ιωάννα Παππά […]

Υπάρχει ένα οικογενειακό ανέκδοτο, απολύτου δικής μου έμπνευσης και ερμηνείας. Πόσο θα ήμουν; Εφτά χρονών; Το πολύ οχτώ. Κάπου στην Αθήνα έδινε παραστάσεις το περίφημο, τότε, τσίρκο Μεντράνο. Πώς το ήξερα; Κάπου το είχα ακούσει, ίσως υπήρχαν και διαφημίσεις στις εφημερίδες. Εν τω μεταξύ, δεν θυμάμαι να είχα πάει ποτέ σε τσίρκο. Ηταν ένα είδος […]

Μια είδηση από την ατζέντα των τελευταίων ημερών μού προκάλεσε, στο πρώτο άκουσμα, οργή. Μιλάω για το πεντάχρονο παιδί που ξέχασαν μέσα στο σχολικό λεωφορείο στην Κηφισιά. Και επειδή, τον τελευταίο καιρό, υπήρξαν ανάλογα συμβάντα με τραγική κατάληξη (δεν μπορώ να φανταστώ πιο μαρτυρικό και αγωνιώδη θάνατο από ένα παιδί που, ύστερα από ώρες απόγνωσης […]

Διαβάζω για τα πενήντα χρόνια από τη Μεταπολίτευση και συνειδητοποιώ ότι, στην πραγματικότητα, είναι η ζωή μου όλη. Πρωτοτσαλαβουτούσα στην εφηβεία εκείνο το απόγευμα που βγήκαμε στους δρόμους, εγώ τουλάχιστον χωρίς καλά καλά να καταλαβαίνω το πώς είχε γίνει αυτό που έβλεπα στα χαρούμενα πρόσωπα των ανθρώπων, αυτό που άκουγα, αυτό που, σχεδόν, μύριζα στον […]

«Ημιπαρακολουθώ» Γιουροβίζιον εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Από το 1972, τότε που, τυχαία, ένα σαββατιάτικο βράδυ, χωρίς να ξέρω καν τι είναι αυτός ο διαγωνισμός, είδα σε μια ασπρόμαυρη τηλεόραση – έπιπλο τη «δική μας» Βίκυ Λέανδρος να κερδίζει, με το «Après toi», εκπροσωπώντας το Λουξεμβούργο. Λέω «ημιπαρακολουθώ» διότι μέσα σε αυτά τα χρόνια υπήρξαν […]

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που εγγράφονται στη συλλογική μας μνήμη και αποτελούν σημείο αναφοράς ενός ολόκληρου λαού. Πρώτα απ’ όλα είναι τα ιστορικά γεγονότα. Για παράδειγμα, έχω ρωτήσει πολλές φορές, για τις ανάγκες ενός δημοσιογραφικού θέματος, γνωστούς ή λιγότερο γνωστούς Ελληνες και Ελληνίδες που ήταν ή τι θυμούνται (ανάλογα με την ηλικία τους) την ημέρα που […]

Μεγάλη κατσίκα η πραγματικότητα. Μην πω και μουλάρα. Εκεί που νομίζεις ότι την ελέγχεις, ότι την έχεις με κάποιον τρόπο καλουπάρει, ότι μπορείς να την εργαλειοποιείς, σου δίνει μια κλωτσιά και σε πετάει στην άκρη του χωραφιού. Στην προκειμένη περίπτωση, η πραγματικότητα έχει ονοματεπώνυμο. Στέφανος Κασσελάκης. Που, σχεδόν καθημερινά, κλωτσάει όχι μόνο στην άκρη, αλλά […]