Είναι το κλείσιμο ενός κύκλου, όπως η ίδια το προσμετρά όχι μόνο χρονικά, αλλά ως φυσική κορύφωση μιας πορείας με έντονο συναισθηματικό και δημιουργικό αποτύπωμα. Το “Dalida – La Grande Finale” ανεβαίνει για τελευταία φορά στη σκηνή του Παλλάς στις 15 Οκτωβρίου για να σηματοδοτήσει την ολοκλήρωση ενός προσωπικού οράματος της Ολγας Βενέτη. Η Δαλιδά για εκείνη ήταν παρουσία που τη συνόδευε από τα πρώτα της βήματα, καθορίζοντας όχι μόνο το ρεπερτόριό της αλλά και τη στάση της απέναντι στη ζωή και την τέχνη . Όπως εξηγεί, η πρόκληση δεν ήταν η αναπαράσταση, αλλά η ερμηνευτική ενσυναίσθηση: να τραγουδάς όχι “σαν” τη Δαλιδά, αλλά μαζί της. Η τελευταία αυτή βραδιά λειτουργεί περισσότερο ως αποχαιρετισμός σ’ ένα βίωμα, παρά ως encore, ως ένα ευχαριστώ στη γυναίκα, στο είδωλο, στον μύθο, αλλά κυρίως στο κομμάτι του εαυτού της που καθρεφτίστηκε σε όλα αυτά
Τι σημαίνει για εσάς το “Dalida – La Grande Finale” και πώς βιώνετε αυτό το καλλιτεχνικό “αντίο”;
Σας ευχαριστώ πολύ για αυτή την ερώτηση γιατί όντως δεν πρόκειται απλώς για το τέλος μιας παράστασης αλλά για ένα πραγματικό «αντίο», όπως ακριβώς συμβαίνει όταν αποχαιρετάς έναν άνθρωπο που αγαπάς. Γιατί η Δαλιδά δεν ήταν για μένα μόνο μια παράσταση αλλά ένα όραμα που είχα από μικρή να μπορέσω να μεταφέρω όλα όσα έφερε αυτή η γυναίκα επί σκηνής: το πάθος της, τη φωνή της, την μοναδική παρουσία της. Ήταν κυρίως αυτή, πολύ πριν καταφέρω να την ερμηνεύσω, που μου έδειξε τον δρόμο, στο να μπορώ να διεκδικώ τα όνειρά μου, που παραδόξως συμπεριλάμβαναν και τα δικά της όνειρα. Όλα όσα έζησε, όλα όσα βίωσε μέχρι το τέλος έγιναν για μένα οδηγός και πυξίδα στο να μπορέσω να τη μεταφέρω όχι με εξωτερική ακρίβεια αλλά με εσωτερική συμπόρευση-με πραγματική αγωνία και σεβασμό. Σήμερα λοιπόν που το ταξίδι αυτό ολοκληρώνεται με το “Dalida-La Grande Finale” νιώθω πραγματικά ευτυχισμένη που αυτό το όνειρο έγινε πραγματικότητα και μου άνοιξε τον δρόμο στο να συνεχίσω να διεκδικώ ο,τι οι άλλοι θεωρούσαν και θεωρούν δύσκολο έως και ανέφικτο. Γι αυτό πραγματικά μου αρέσει που με ρωτάτε πως βίωσα και πως βιώνω το “Dalida-Grande Finale”, γιατί ήταν ένα βίωμα και όχι μόνο μια υπερπαραγωγή-με ο,τι δυσκολίες και απαιτήσεις και αν αυτό συνεπάγεται. Για μένα λοιπόν δεν είναι μια παράσταση που ολοκληρώνεται στις 15 Οκτώβρη στο Παλλάς-όπως αξίζει, δηλαδή, σε μια τέτοια ντίβα-αλλά είναι μια απίστευτη εμπειρία και ένα πολύτιμο βίωμα που θα το φέρω μέσα μου μια ζωή.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση στο να ενσαρκώσετε μια τόσο πολύπλοκη προσωπικότητα όπως η Δαλιδά;
Η ίδια η Δαλιδά ήταν η πρόκληση. Γιατί δεν ήταν μόνο μια τραγουδίστρια αλλά, όπως το λέτε, μια πολύπλοκη προσωπικότητα που όχι μόνο ερμήνευε κομμάτια διαφορετικών παραδόσεων, σε διαφορετικές γλώσσες και με διαφορετικές απαιτήσεις αλλά ήταν και η ίδια απρόβλεπτη. Σε όλα. Είχε τον τρόπο να επανεφεύρει τον εαυτό της από την αρχή, θαρρείς και μπορούσε να συμπεριλάβει μέσα σε κάθε κομμάτι τις διαφορετικές εμπειρίες που βίωνε σε κάθε διαφορετική περίσταση της ζωής της μετατρέποντας το βίωμα σε δημιουργία. Δεν είναι λίγο να είσαι μια τραγουδίστρια με μια τόσο εκρηκτική προσωπικότητα, με διαφορετικό ερμηνευτικό στυλ και έκφραση και με τεράστια απεύθυνση και να μπορείς να διατηρείς έναν χώρο, εντελώς ιδιωτικό, όπου είσαι εσύ και ο εαυτός σου, η αληθινή Γιολάντα. Γιατί παρά την τεράστια επιτυχία που γνώρισε, πουλώντας εκατομμύρια δίσκους, δεν έπαψε ποτέ να είναι η αυθόρμητη κοπέλα που ερωτευόταν παθιασμένα, αγαπούσε με την ψυχή της και ερμήνευε κάθε στίχο σαν εκείνη τη στιγμή, από εκείνο το τραγούδι να κρίνεται όλη της η ζωή. Αυτό ακριβώς το πάθος που δεν έκανε εκπτώσεις και δεν αναδείκνυε τίποτα λιγότερο από το απόλυτο, ήταν για μένα μεγάλη πυξίδα στη ζωή μου. Με έκανε ενδεχομένως να απενοχοποιηθώ με το ότι δεν μπορούσα και δεν μπορώ ποτέ να δεχτώ κάτι λιγότερο από τα πάντα. Όλα αυτά τα στοιχεία ένιωθα να με φέρνουν πιο κοντά στη Δαλιδά ώστε να μπορώ να ξεπερνώ το δέος και τη σύγκριση, όσον αφορά τον τεράστιο μύθο της, αλλά και ταυτόχρονα να με συμπεριλαμβάνουν γιατί ένιωθα ότι είναι εκείνη που μου έδειχνε τον δρόμο. Το αν τα κατάφερα, το ξέρει μόνο ο κόσμος, εγώ το μόνο που ξέρω είναι ότι πραγματικά άξιζε τον κόπο.
Σε ποιο σημείο νιώσατε ότι η Δαλιδά έγινε το ερμηνευτικό σας alter ego;
Σε όλα. Με την έννοια του ότι μέσα από εκείνη βίωσα όλες τις χαρές και τις λύπες, όλη την αποθέωση αλλά και τα αδιέξοδα της ζωής, το ουσιαστικό βάθος αλλά και την αγωνία που εκφράζει κάθε τραγούδι. Κατάλαβα τι σήμαινε γι αυτήν κάθε στίχος που δεν ήταν απλώς ένα τραγούδι αλλά ήταν ο τρόπος να εκφράσει όλα όσα ένιωθε βαθιά στην ψυχή της. Όλα αυτά τα στοιχεία και όλα αυτά τα κομμάτια νιώθω ότι μου δόθηκαν ως δώρα-στο βαθμό που είχα την ευκαιρία να τα ερμηνεύσω, ότι μπόρεσα στα τραγούδια της να καθρεφτίσω τον ίδιο μου τον εαυτό.
Υπάρχει κάποιο τραγούδι της που σας αγγίζει ιδιαίτερα κάθε φορά που το ερμηνεύετε επί σκηνής;
Παρότι αγαπώ όλα της τα τραγούδια, από ένα πραγματικά τεράστιο ρεπερτόριο, υπάρχει ένα κομμάτι της που με εκφράζει απόλυτα: το Mourir sur scene. Γιατί ξέρω καλά τι ένιωθε όταν τραγουδούσε «θέλω να πεθάνω στη σκηνή/μπροστά στους προβολείς/Ναι, θέλω να πεθάνω στη σκηνή/Με την καρδιά ανοιχτή γεμάτη χρώματα». Είναι σαν να βλέπω και εγώ τα ίδια χρώματα την ώρα που το τραγουδάω.
Ποιο στοιχείο της προσωπικότητάς της θεωρείτε πιο καθοριστικό για την επιτυχία και τον μύθο που άφησε πίσω;
Νομίζω η ίδια η προσωπικότητά της γιατί ακόμα και τα σκοτεινά της σημεία ήταν το ιδανικό αντιστάθμισμα στο φως που εξέπεμπε σε κάθε τι που έκανε. Αυτή πιστεύω, άλλωστε, ότι ήταν η μεγάλη της γοητεία, ότι μπορούσε και μετέτρεπε τις πιο ακραίες αντιφάσεις του χαρακτήρα της σε αστείρευτη πηγή δημιουργικότητας και έμπνευσης. Καταλάμβανε όχι μόνο όλη τη σκηνή αλλά και ολόκληρο τον χώρο, είχε αυτό το περίφημο «ποιοτικό στοιχείο των αστέρων» που κάνει μερικούς ανθρώπους να μη μοιάζουν θνητοί αλλά αθάνατοι. Δεν είναι τυχαίο ότι τόσα χρόνια μετά τον θάνατό της εξακολουθεί να γοητεύει αποδεικνύοντας ότι ήταν μια προσωπικότητα που υπερέβαινε τον χαρακτηρισμό «τραγουδίστρια» κατακτώντας δικαιωματικά τον τίτλο «μύθο», όπως πολύ σωστά αναφέρατε, που σίγουρα δεν τον κερδίζουν πολλοί. Για να γίνεις μύθος, όμως, δεν πρέπει να έχεις υπερ-φυσικά χαρακτηριστικά αλλά κυρίως ανθρώπινα, γεγονός που αποδεικνύει ότι μπορείς να είσαι συνάμα τρωτός και υπερδύναμος, να ξεπερνάς το μέτρο αλλά να βιώνεις, για όλους αυτούς τους λόγους, τα τραύματά σου πολύ πιο έντονα από ο,τι οι κοινοί θνητοί. Και αυτό είναι τελικά κάτι που πλήρωσε η ίδια η Δαλιδά με την ίδια τη ζωή της, γιατί ήξερε ότι δεν επιτρέπεται σε έναν τέτοιο μύθο να είναι η Γιολάντα.
Ποια σκηνή ή στιγμή της παράστασης θα λέγατε ότι αποτελεί το συναισθηματικό της αποκορύφωμα;
Μου αρέσει παρά πολύ που λέτε συναισθηματικό της αποκορύφωμα και πραγματικά σας ευχαριστώ. Γιατί όταν στο τέλος ερμηνεύω το Malade δεν νιώθω μόνο ότι αρρωσταίνω εγώ αλλα ότι πραγματικά με συνταράσσει μέχρι το μεδούλι όλη η αρρώστια από την οποία υπέφερε στη ζωή της που ήταν ότι έπρεπε να θυσιάσει την παιδική της αθωότητα στη σκληρότητα της τεράστιας εικόνας της. Ήταν σαν μην είχε καμία άλλη εναλλακτική από το να είναι Δαλιδά και όχι η Γιολάντα, από το να γίνει το αστέρι που φωτίζει για πάντα όχι μόνο τον χώρο των δικών μου ονείρων αλλά ολόκληρο τον ουρανό.
Info: Dalida – La Grande Finale , Σκηνοθεσία Γιώργος Βάλαρης ΘΕΑΤΡΟ ΠΑΛΛΑΣ , Βουκουρεστίου 5, τηλ. 21 0321 3100
