Αναζήτηση
«Το πιο όμορφο δώρο που έκανα στον εαυτό μου είναι ότι κολύμπησα πιο γρήγορα από το ατομικό μου ρεκόρ. Είχα σκεφτεί ότι ήθελα να συνδυάσω τη γιορτή μου με κάτι καλό και γνώριζα ότι αν έκανα πανελλήνιο ρεκόρ το μετάλλιο θα ερχόταν και δεν με ένοιαζε τι χρώμα θα είχε».
Η Αννα Ντουντουνάκη είναι η νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης σε 25άρα πισίνα και στα 50μ. πεταλούδα (μαζί με την Ολλανδή Τέσα Χίελε με την οποία έκανε τον ίδιο χρόνο 25»10) μια μέρα μετά τη γιορτή της ενώ ανήμερα της Αγίας Αννης πήρε και το χάλκινο στα 100 πεταλούδα (με 55.98). Και οι δύο επιδόσεις της ήταν αυτό που ήθελε – πανελλήνιο ρεκόρ!
«Είχα δύο χρόνια να πετύχω πανελλήνιο ρεκόρ και δεν μου έβγαινε, άρα αυτός ήταν ο μεγάλος στόχος. Τότε βέβαια που το είχα κάνει στο Τόκιο για 6 δέκατα δεν είχα μπει στον τελικό των 100μ. πεταλούδας αλλά έτσι είναι στο κολύμπι και έχω μείνει τρεις φορές έξω από μεγάλο τελικό για κλάσματα του δευτερολέπτου» λέει στα «ΝΕΑ» η χανιώτισσα πρωταθλήτρια που από τα δάκρυα έντασης τότε, τώρα είχε χαράς.
«Ναι, το ξέσπασμα ήταν λόγω της έντασης της στιγμής. Αμέσως μετά είπα και ισχύει ότι δεν παραβλέπω ότι έκανα πανελλήνιο ρεκόρ σε ημιτελικό Ολυμπιακών Αγώνων. Οταν φτάνεις στην κορυφαία διοργάνωση και κάνεις ρεκόρ δεν μπορεί να είσαι απογοητευμένη. Ολοι αυτό κυνηγάμε, να βγει εκεί η καλύτερη επίδοσή μας.
Και αυτός είναι και ο στόχος μου για το καλοκαίρι στη Γαλλία να είμαι εκεί και να κάνω ρεκόρ. Ομως ακόμα είναι μακριά οι Ολυμπιακοί Αγώνες και στα όνειρα δεν βλέπω ακόμα το Παρίσι (γέλια).
Πέτυχα πολλά εκείνη τη χρονιά, το 2021, γιατί πήγα καλά και στα Ευρωπαϊκά, δεν το παραβλέπω. Δεν είμαι αχάριστη και μόνο ευγνώμων για όσα πέτυχα. Απλά από τότε άλλαξα επίπεδο στην κολυμβητική μου καριέρα και αυτό δεν ήταν απλό να το διαχειριστώ και την τελευταία διετία δεν είχαν πάει τα πράγματα όπως θα ήθελα.
Για αυτό η χαρά μου για αυτά τα μετάλλια και τα ρεκόρ είναι μεγάλη στην αυγή μιας από τις πιο απαιτητικές σεζόν.
Εφέτος έχουμε αποφασίσει με τον προπονητή μου τον Τάσο Καράμπελα να τα δώσουμε όλα και από τον Σεπτέμβριο είχα πει ότι δεν θέλω να αφήσω τίποτα στην τύχη και αλλάξαμε και οι δύο τις ζωές μας για αυτό. Πήγαμε πολύ στοχευμένα και χαίρομαι για αυτό το αποτέλεσμα, γιατί δίνει πίστη σε όλη την ομάδα ότι πάμε προς τη σωστή κατεύθυνση και μου δίνει και μένα κουράγιο να συνεχίσω δυνατά γιατί έχει πολύ δρόμο ακόμα» λέει και πλέον το μυαλό είναι στην Ντόχα.
«Μπροστά μας η Ντόχα»
«Πλέον μπροστά είναι το Παγκόσμιο στην Ντόχα τον Φεβρουάριο. Το Ευρωπαϊκό θα είναι πρόβλημα που πιθανότατα θα πάει προς τον Ιούνιο, δηλαδή ένα μήνα πριν εκεί θα δούμε πώς θα το πάμε. Είδαμε μαζί με τον προπονητή και με τον γυμναστή μου Λάζαρο Αβίντογλου (οι δύο τους την ανέλαβαν το 2017 μετά το Ρίο) τι δεν πήγε καλά πέρυσι και τι μπορούμε να βελτιώσουμε και αλλάξαμε και στο θέμα προπόνησης πολλά και στο γυμναστήριο. Αλλά ακόμα και στη ζωή μου έχω αλλάξει τη διατροφή μου και τη διαχείριση του χρόνου και έχω ζητήσει και από τους ανθρώπους που με αγαπάνε να κάνουν υπομονή.
Και οι γονείς μου και ο φίλος μου και οι παρέες μου. Παλαιότερα έβγαινα πολύ περισσότερο, αλλά εφέτος έχω πει ότι θα ξεκουράζομαι και τους έχω πει ότι θέλω να ζήσω το όνειρό μου όσο πιο έντονα μπορώ. Με καταλαβαίνουν και με τον διατροφολόγο τον Γιάννη Τσεκούρα και τον γιατρό μου Γιώργο Μαρίνο πάω κάθε μήνα για εξετάσεις αίματος, με παρακολουθούν πολύ στενά κάθε μήνα όπως και ο εργοφυσιολόγος μου, Αργύρης Τουμπέκης».
Προπόνηση και σπουδές
Προπόνηση κάνει βασικά σε ώρες κοινού! «Ευχαριστώ τον προπονητή μου γιατί τρέχει πάρα πολύ για μένα. Κανονικά κάνω προπόνηση στην Καλλιθέα σε ανοιχτό στο Νιάρχος αλλά τον χειμώνα κρυώνω και πάμε στην κλειστή της Γλυφάδας και της Νέας Σμύρνης και ευχαριστώ και τους ανθρώπους στα κολυμβητήρια που με βοηθούν. Κολυμπάω με το κοινό (!) και μου βρίσκουν χώρο στην πισίνα για να με βοηθήσουν. Μένω στα νότια και δεν μπορώ να χάνω ενέργεια και έξτρα χρόνο να πηγαίνω στο ΟΑΚΑ ενώ ο προπονητής μου πήρε μηχανάκι για να προλαβαίνει να έρχεται παντού»!
Για τους γονείς της η προτεραιότητα ήταν πάντα οι σπουδές (η Αννα έχει τελειώσει τη Νομική και μιλάει και δύο ξένες γλώσσες), αλλά όπως λέει και η ίδια: «Το ήθελα και εγώ.
Είναι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο αν έχεις συνέπεια και πρόγραμμα. Η συμφωνία ήταν ότι θα σταματήσω και κάθε χρόνο έπαιρνα παράταση γιατί ήμουν καλή. Ξενύχτησα, διάβαζα από μικρή αρκετά. Αργότερα υπήρχαν στιγμές που καλά – καλά δεν προλάβαινα να φάω αλλά ήταν δική μου επιλογή.
Μετά το Ρίο πέρασε από το μυαλό μου να σταματήσω γιατί είχα πάει Ολυμπιάδα και υπήρχε ψυχολογική και σωματική κούραση αλλά δεν το έκανα και δεν μετάνιωσα.
Ξεχνάς τα πάντα όμως στο βάθρο. Οπως τώρα που έβλεπα τα υπόλοιπα παιδιά και τους προπονητές που ήταν εκεί. Ηταν δάκρυα χαράς και δικαίωσης γιατί περίμενα δύο χρόνια. Στην άλλη πλευρά στην κερκίδα ήταν οι γονείς μου και ο φίλος μου, η πρώτη φορά παρόντες σε ένα μεγάλο μετάλλιο. Δεν με αγχώνουν ποτέ ούτε είχαν απαίτηση να κερδίζω και με στήριζαν όταν δεν πήγαινα καλά. Μικρή τους ήθελα στην κερκίδα».
