Η αναμόχλευση του ζητήματος των Σκοπίων δεν προέκυψε ως κεραυνός εν αιθρία. Είναι αποτέλεσμα ευρύτερων γεωπολιτικών διεργασιών. Η Ρωσία έχει επιστρέψει σε μια λογική σφαιρών επιρροής. Και προσπαθεί να ανακτήσει την επιρροή της σε περιφερειακά υποσυστήματα. Τα Βαλκάνια επανέρχονται στη γεωπολιτική σκακιέρα ως μήλον της Εριδος των μεγάλων δυνάμεων. Η Δύση επιδιώκει να κλείσει τη μαύρη τρύπα των Δυτικών Βαλκανίων, να τα εντάξει στους ευρωατλαντικούς θεσμούς και να αποτρέψει την επιστροφή της Ρωσίας. Εξού και η αναθέρμανση του διεθνούς ενδιαφέροντος και η διπλωματική κινητικότητα για την εξεύρεση λύσης.

Η κυβέρνηση, με την αυταρέσκεια και την αλαζονεία που τη διακρίνει και με την ορμή και προθυμία της νεοφώτιστης πλην συστημικής πλέον δύναμης, σπεύδει να κλείσει το θέμα όπως όπως.

Το κάνει άγαρμπα προσπαθώντας να προσποριστεί πολιτικά οφέλη και να διχάσει την αντιπολίτευση. Σιγά σιγά ανακαλύπτει ότι το ζήτημα των Σκοπίων αναδιατάσσει μεν τις διαμορφωμένες λεπτές πολιτικές ισορροπίες, αλλά όχι σύμφωνα με τους υπολογισμούς της. Τα προβλήματα δημιουργούνται κυρίως στο εσωτερικό της.Το ζήτημα των Σκοπίων είναι περίπλοκο καθώς γεωπολιτικά συμφέροντα και υπολογισμοί τέμνονται με μια ιδιαίτερα φορτισμένη ιστορική διάσταση. Μια διάσταση που συνεγείρει και αφυπνίζει εθνικά αντανακλαστικά γιατί είναι κομμάτι της αρχαίας πολιτιστικής κληρονομιάς που έχει αμφισβητηθεί έντονα και επανειλημμένα. Χρειάστηκε η ιστορική τεκμηρίωση του Ζαμπέλιου και του Παπαρρηγόπουλου και η ποιητική φλέβα του Παλαμά για να διατρανωθεί η αδιάρρηκτη συνέχεια της εθνικής ιστορίας από την αρχαιότητα ώς σήμερα. Και αυτό το εθνικό αφήγημα μεταλαμπαδεύεται από γενιά σε γενιά. Διαμόρφωσε την εθνική ταυτότητα, το αξιακό σύστημα του λαού και το συλλογικό του υποσυνείδητο. Και είναι αυτός ο λόγος που εξεγείρεται.

Ο δεύτερος λόγος είναι γιατί συνολικά ο κόσμος διανύει μια εποχή περιχαράκωσης στις εθνικές ταυτότητες. Από τον φόβο που δημιουργούν οι κατακλυσμικές αλλαγές της εποχής μας. Από τις ανισότητες και την ανέχεια που δημιουργεί η σκοτεινή πλευρά της παγκοσμιοποίησης. Που στη χώρα μας επιβαρύνεται περαιτέρω από τη δεκάχρονη κρίση. Και εντείνεται από τα μεταναστευτικά ρεύματα που έρχονται να δημιουργήσουν αυτό που εύστοχα ο Robert Putnam προσδιόρισε ως «υπερφόρτωση του κοινωνικοψυχολογικού συστήματος».

Γι’ αυτούς τους λόγους, το Σκοπιανό λειτουργεί ως εκπυρσοκροτητής συμπιεσμένων συναισθημάτων και μιας αίσθησης πληγωμένης υπερηφάνειας.

Η ευθύνη της κυβέρνησης είναι αντί να λοιδορεί αυτά τα συναισθήματα να τα κατανοήσει και να τα καθοδηγήσει στη σωστή κατεύθυνση. Αντί να οξύνει τις διχαστικές γραμμές να τις αμβλύνει. Χωρίς πολιτικές κουτοπονηριές να προσπαθήσει να δημιουργήσει συνθήκες εθνικού μετώπου. Να κατανοήσει τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς και, έχοντας επίγνωση των δυνατοτήτων της χώρας, να επιδιώξει λύση που θα είναι εθνικά συμφέρουσα και ιστορικά επιτρεπτή.

Τελευταία Νέα