Για το μέσο στερεότυπο οι εκδότες είναι κάτι κράματα Πολίτη Κέιν και Κορλεόνε που διατάζουν τι θα γράφουν οι δημοσιογράφοι τους. Αντίληψη εν πολλοίς αντιπροσωπευτική της άγνοιας δεδομένων και των αστικών μύθων που έχει καλλιεργήσει η γύρω ακινησία. Από την άλλη, για αυτούς και οι εργαζόμενοι στον Τύπο απλώς μεταβιβάζουν εντολές. Συγγνώμη, αλλά είναι όλα λάθος.

Οι εκδότες είναι επιχειρηματίες. Συχνά και ευτυχώς αντιλαμβάνονται πως οι εφημερίδες είναι μωσαϊκά του έξω κόσμου. Σύμπαντα με τον δικό τους εσωτερικό κανονισμό λειτουργίας αλλά και καθρέφτες των τάσεων έξω. Πάνω απ’ όλα οι εφημερίδες είναι οι εργαζόμενοί τους. Και όχι μόνον οι δημοσιογράφοι. Αυτοί όλοι μαζί συνθέτουν το υλικό. Αυτοί υπερασπίζονται τους τίτλους. Εμείς εδώ στα «ΝΕΑ» το ξέρουμε καλά. Ελπίζω να το λάβουν υπόψιν και οι νέοι εκδότες μας.

Η εποχή είναι εποχή αλλαγών στον Τύπο. Παραδόξως, ενώ το πλήθος του Ιντερνετ αναρωτιέται ποιος διαβάζει εφημερίδες, αυτές είναι που ακόμη παράγουν την ατζέντα. Αυτές ακόμη διατηρούν έναν μεγάλο βαθμό επιρροής. Οι αλλαγές αυτές στον Τύπο είναι απλώς ανασχηματισμός συμφερόντων όπως κυνικά λέει τμήμα της Αριστεράς; Ή μήπως οι υπαρκτές αντιθέσεις διαμορφώνουν και έναν χώρο ελευθερίας πλάι και μαζί με τα κεκτημένα δικαιώματα πολυφωνίας; Μάλλον το δεύτερο.

Θα στενοχωρήσω ή θα αιφνιδιάσω πολλούς αλλά οφείλουμε να θυμόμαστε δυστυχώς πως έχουμε ακόμη καπιταλισμό. Η αντίθεση όμως κεφαλαίου – εργασίας δεν μας περιορίζει στο να σκεφτόμαστε μόνον το αύριο. Εξάλλου, ο μικροαστός –όπως έλεγε ο Μαξίμ Γκόρκι –ήταν αυτός που σκεφτόταν συνεχώς το αύριο. Ξέρετε, υπάρχει και το σήμερα. Οδυνηρό για διαφόρους αξιωματικούς της «καθαρότητας» που κατοικοεδρεύουν στα κοινωνικά δίκτυα, κατανοητό από τους άλλους.

Οι εφημερίδες είναι επικράτειες ιδεών. Παράγουν ιδέες και αναπαράγουν τάσεις. Γράφουν υπερβολές ή κατοικούνται και από ιδεοληπτικούς ή κρετίνους. Πώς θα μπορούσαν όμως διαφορετικά αφού καθρεφτίζουν τον κόσμο; Αναζητώντας κάποιος την παρακμή της εποχής, το χαμηλό επίπεδο πολιτικής, τον κυνισμό και τον σχεδόν θεσμοποιημένο τυφλό θυμό για τα πάντα δεν θα βρει τον πυρήνα των αιτιών στις εφημερίδες. Παραδόξως μπορεί να βρει όλους εκείνους τους κόσμους που διατρέχοντάς τους ως αναγνώστης μπορεί να γίνει καλύτερος. Ακόμη και σήμερα που για την πλειοψηφία του Τύπου μοιάζει μονόδρομος ο νεοφιλελευθερισμός, η αγορά και ο κόσμος μας. Συλλογικές χειρονομίες ανθρώπων αλλά και επιχειρήσεις ταυτόχρονα, οι εφημερίδες παραμένουν παράθυρα της πραγματικότητας. Διαμορφωτές της γλώσσας, της παιδείας, της μνήμης. Ακόμη και όταν η μνήμη δεν συμφέρει τις ίδιες.

Τελευταία Νέα