Οταν έχει τα κέφια του, είναι απολαυστικός. Στη Σύνοδο Κορυφής της Ρίγας για παράδειγμα, τον Μάιο του 2015, έδωσε σόου όταν μοίραζε χαστουκάκια στους ευρωπαίους ηγέτες, έπαιζε με τις γραβάτες τους, φιλούσε τα φαλακρά τους κρανία, ψιθύριζε βρωμόλογα στο αφτί τους. Κι όταν εμφανίστηκε ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, τον υποδέχθηκε με το επιφώνημα: «Καλώς τον δικτάτορα!».

Οταν τσατίζεται, πάλι είναι απολαυστικός. Μετά την προχθεσινή παρουσίαση της Λευκής Βίβλου στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ρωτήθηκε από έναν δημοσιογράφο ποιο σενάριο για το μέλλον της Ενωσης υποστηρίζει ο ίδιος και η Κομισιόν. «Είναι προφανές ότι προτιμώ ένα συγκεκριμένο σενάριο, αλλά αν το αποκαλύψω, θα κατηγορηθώ ότι πνίγω τη συζήτηση και δεν ακούω τις φωνές των πολιτών», απάντησε. Κι όταν οι ερωτήσεις συνεχίστηκαν, ξέσπασε: «Μerte!» (Η γαλλική λέξη είναι merde και παραπέμπει στο δικό μας «γαμώτο», αλλά εκείνος την παράφρασε για να μην παραβιάσει το πρωτόκολλο). «Θα έλεγα merte αν δεν βρισκόμασταν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Τι θέλετε επιτέλους να κάνουμε;».

Ο πρόεδρος της Κομισιόν έχει δεχθεί όλων των ειδών τις κριτικές. Τον έχουν χαρακτηρίσει αδύναμο, κουρασμένο, άρρωστο, γερασμένο, κλεισμένο στη γυάλα του. Η κατηγορία που τον βγάζει από τα ρούχα του όμως είναι του αλκοολικού. Είναι αλήθεια ότι τα τσούζει: ο Ζαν Κατρμέρ της «Λιμπερασιόν» τον έχει δει να κατεβάζει στο τέλος ενός γεύματος τρία ποτήρια κονιάκ, αφού προηγουμένως είχε αδειάσει αμέτρητα ποτήρια λουξεμβουργιανού κρασιού. Αλλά όχι και να τον κατηγορούν ότι τρεκλίζει, επειδή έχει πρόβλημα με την ισορροπία του εξαιτίας ενός τροχαίου που τον είχε αφήσει το 1989 τρεις εβδομάδες σε κώμα…

Θα μπορούσε κάποιος άλλος στη θέση του να έχει αποτρέψει το Brexit, όπως ισχυρίστηκαν το περασμένο καλοκαίρι πολλές χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, ζητώντας την παραίτησή του; Μάλλον όχι. Και η κατηγορία αυτή είναι σίγουρα άδικη όταν προέρχεται από εκείνους ακριβώς που τορπιλίζουν την κοινή θέση της Ευρώπης στο Προσφυγικό.

Ο Γιούνκερ έχει ένα δίκιο. Οταν γίνεται κάτι καλό στην Ευρώπη, διεκδικούν τα εύσημα οι κυβερνήσεις. Οταν η κατάσταση βαλτώνει, όλοι τα βάζουν με τους «γραφειοκράτες των Βρυξελλών». Κι όταν οι τελευταίοι πάνε να πάρουν μια πρωτοβουλία προς μια πιο φεντεραλιστική Ευρώπη, κατηγορούνται ότι ενισχύουν τους λαϊκιστές. Με αυτά τα δεδομένα, πώς θα μπορούσε η Λευκή Βίβλος να μην είναι ένα ουδέτερο και νερόβραστο κείμενο, που βολεύει τους πάντες επειδή ακριβώς δεν παίρνει θέση;

Αλλά αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Το πρώτο από τα πέντε σενάρια που παρουσίασε ο Γιούνκερ («συνεχίζουμε όπως είμαστε») οδηγεί μαθηματικά στη διάλυση της Ευρώπης. Αν τον ερχόμενο Μάιο αποτραπεί το μοιραίο, η εκλογή δηλαδή της Μαρίν Λεπέν στην προεδρία της Γαλλίας, οι ευρωπαίοι ηγέτες θα πρέπει επιτέλους να κάνουν το μεγάλο βήμα προς την Ευρώπη που ονειρεύτηκαν οι προκάτοχοί τους πριν από εξήντα ακριβώς χρόνια.

Τελευταία Νέα