Η νέα κυβέρνηση είναι η παλιά και κάτι ρετάλια που βρέθηκαν διαθέσιμα να στελεχώσουν το τελευταίο σχήμα που φιλοτέχνησε –μετά κόπων και βασάνων, είναι αλήθεια –ο Πρωθυπουργός. Προφανώς ο άνθρωπος βλέπει τον χρόνο να τρέχει πιο γρήγορα και από τα φθινοπωρινά σύννεφα που έχουν πυκνώσει στον πολιτικό του ορίζοντα και προχώρησε στο αυτονόητο.

Κάθε προσπάθεια αξίζει την προσοχή μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εν προκειμένω το εγχείρημα θα κερδίσει και την εμπιστοσύνη των πολιτών. Πέρα από τα πρόσωπα και τις αστειότητες που περιλαμβάνει, το νέο Υπουργικό Συμβούλιο έρχεται σε μια στιγμή αδυναμίας για το Μαξίμου. Είναι φανερό ότι καμιά πρωτοβουλία δεν βγαίνει στην κυβέρνηση και τώρα αναμετράται με τις αντιφάσεις της και τις παλινωδίες της, αλλά πρωτίστως με τα ψεύδη της. Δεν είναι πια η εποχή των λόγων και των υποσχέσεων που άλλοι από ανάγκη και άλλοι από απελπισία αποδέχονταν. Το κοντέρ της κυβερνητικής δραστηριότητας έχει γράψει πολλά κουρασμένα χιλιόμετρα, σκορπώντας μόνο απογοήτευση σε φίλους και εχθρούς της αυταπάτης. Ολοι πια ξέρουν με τι και κυρίως με ποιους έχουν να κάνουν και δεν αγοράζεται πλέον ό,τι πωλείται εκ μέρους της άγαρμπης κυβερνητικής προπαγάνδας. Τα προβλήματα που διογκώθηκαν, οι υποσχέσεις που διαψεύσθηκαν έχουν φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους και όσο κι αν ξορκίζουν τη σκληρή πραγματικότητα, αυτή υπάρχει και τους ακολουθεί σε κάθε τους βήμα.

Οι νέοι και παλιοί υπουργοί ξέρουν καλύτερα από τον καθένα ότι ο πολιτικός τους χρόνος είναι πλέον μετρημένος και καλούνται να διαχειριστούν τα βάρη και τις αμαρτίες μιας καταστροφικής διετίας που δεν έχει αφήσει τίποτε όρθιο. Οι δημοσκοπήσεις δεν αναστρέφονται με ανακάτεμα της τράπουλας, αλλά με αλλαγή πολιτικής –και αν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, αυτό απλώς δεν μπορεί να συμβεί. Τα δύσκολα για τους κυβερνώντες αρχίζουν αμέσως μετά τον ανασχηματισμό καθώς είναι βέβαιο ότι σταδιακά και πάντως σύντομα θα εκδηλωθούν οι εσωτερικές αντιθέσεις που κρατούσαν καλά κρυμμένες. Οι αλλαγές στην κυβέρνηση θα ανοίξουν στόματα και θα απελευθερώσουν δυνάμεις που ξέρουν ότι δεν έχουν να περιμένουν κάτι άλλο από το σχήμα που φτιάχτηκε για να οδηγήσει κάποια στιγμή στον εφιάλτη (γι’ αυτούς) των εκλογών.