Μπορεί να θεωρούν ότι οι αυταπάτες ξεχάστηκαν επειδή κέρδισαν τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, αλλά τώρα που ήρθε η ώρα του δεύτερου και δυσβάσταχτου λογαριασμού ξαναθυμούνται οι πάντες τα ατόφια ψέματα. Η συσσωρευμένη οργή και αγανάκτηση δεν είναι πια περιστασιακό φαινόμενο. Τείνει να προσλάβει διαστάσεις γενικευμένης αντίδρασης, όσο και αν αυτή λειτουργεί υπόκωφα και καταστρέφει ό,τι είχε απομείνει από τη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με την κοινωνία.

Από αύριο, έτσι κι αλλιώς, ξεκινά η πληρωμή των πρώτων υποχρεώσεων που προκύπτουν από τους δυο τελευταίους νόμους και θα κοστίσουν σε όλους αλλά περισσότερο στους αδύναμους που υποτίθεται ότι θα προστάτευε η κυβέρνηση. Αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να αλλάξει παρά τις ανόητες επινοήσεις και τις λεκτικές απάτες υπουργών και βουλευτών της συγκυβέρνησης. Εδώ δεν χωρούν ωραιοποιήσεις και ακροβατισμοί καθώς οι πολίτες νιώθουν καθημερινά στο πορτοφόλι τους το βάρος των υποχρεώσεων που καλούνται να αντιμετωπίσουν. Αλλωστε οι ακρότητες με τις οποίες συχνά υποδέχονται πολίτες ανά την επικράτεια υπουργούς και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ είναι ενδεικτικές των διαθέσεων της κοινωνίας. Βεβαίως αυτή η εικόνα δεν είναι τιμητική για κανέναν και ευτυχώς δεν τη σιγοντάρουν τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου. Ωστόσο το δηλητήριο με το οποίο πότισαν τα χρόνια του Μνημονίου τους πολίτες φαίνεται ότι τελικώς επιστρέφει και εκδικείται τους εμπνευστές του πολιτικού τσαμπουκά και της αγοραίας συμπεριφοράς.

Για το πού βαδίζουμε, άλλωστε, αρκεί μια ματιά στις δημοσκοπήσεις που πέραν της πρόθεσης ψήφου αποτυπώνουν την εικόνα διάλυσης για την κυβέρνηση και την αξιοπιστία της σε όλα τα μέτωπα. Η κατάρρευση δεν μοιάζει αναστρέψιμη όχι επειδή η αντιπολίτευση πετάει, αλλά διότι δεν υπάρχει ίχνος αναχώματος για την παρέα που κυβερνά. Τα ευρήματα αποδοκιμάζουν όχι μόνο τις ικανότητες αλλά και τις προθέσεις τους καθώς οι πολίτες μοιάζει να έχουν εδραιωμένη πεποίθηση πως σκοπός τους είναι φανερά η διατήρηση της εξουσίας πάση θυσία και όχι η σωτηρία της χώρας. Αυτή η απομυθοποίηση ίσως είναι το κρισιμότερο στοιχείο που, ό,τι και αν συμβεί, δεν πρόκειται να αλλάξει η φορά των πολιτικών εξελίξεων.