Αναζήτηση
Στο διάστημα της διακυβέρνησης της χώρας από τον συνασπισμό της ανώριμης –κατ’ άλλους ημιπάλαβης –πρωταριστεράς και της, για πολλούς, ψεκασμένης Ακρο(ή κατά τον Πρωθυπουργό «Κεντρο»)δεξιάς, ο τόπος υπέστη πολλές μικρές καταστροφές. Και μία μεγάλη.
Μικρές καταστροφές υπήρξαν:
1. Η σημαντική αύξηση της ανεργίας και η επιδείνωση των συνθηκών εργασίας, σε συνδυασμό με την περαιτέρω καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου των απόκληρων.
2. Η δολοφονία τής όποιας εξωστρέφειας και του όποιου δυναμισμού των αξιολογότερων εθνικών παραγωγικών μονάδων.
3. Ο αφελληνισμός και η οιονεί εκμηδένιση των κεφαλαίων των τραπεζικών ιδρυμάτων.
4. Ο διεθνής εξευτελισμός της χώρας, που εμφανίστηκε τόσο ανώριμη ώστε να εναποθέτει τη διακυβέρνησή της σε πολιτικές δυνάμεις παντελώς ανήμπορες να αντιληφθούν τους διεθνείς συσχετισμούς δυνάμεων.
5. Η διόγκωση του μεταναστευτικού προβλήματος και ο εγκλωβισμός πλήθους μεταναστών/προσφύγων στη χώρα μας, αποτέλεσμα μιας περί το θέμα πολιτικής ανερμάτιστης έως αφελούς.
6. Η κατάπτωση της κοινοβουλευτικής και, γενικότερα, της δημόσιας ζωής του τόπου.
7. Η –για λόγους πολιτικών ισορροπιών και χαμηλής ανθρωπομετρικής ικανότητας, ή/και λόγω ασχετοσύνης –ανάθεση σημαντικότατων θεσμικών ρόλων σε άτομα αμφισβητήσιμης ψυχοπνευματικής υγείας.
8. Η οικονομική αλλά και γενικότερη –και λόγω δυσπιστίας προς το τραπεζικό σύστημα, που οδήγησε σε κατ’ οίκον αποθησαύριση περιουσιακών στοιχείων –ανασφάλεια των πολιτών.
9. Η επιδείνωση των υποδομών και της ποιότητας των υπηρεσιών δημόσιας υγείας, που επιτάχυνε κι άλλο τον ρυθμό μείωσης του προσδόκιμου ζωής στη χώρα μας.
Κ.ο.κ.
Αντίθετα, μία υπήρξε η μεγάλη καταστροφή μας αυτό το διάστημα.
Κυβερνώμενη από ανθρώπους που αγνοούν πως υπάρχουν εσωτερικά ή χωρικά ύδατα, άλλως αιγιαλίτις ζώνη, πως ο ψυχρός πόλεμος διεθνώς δεν λέγεται frozen war, πως η απόσταση από τη Λέσβο στη Μυτιλήνη δεν είναι θαλάσσια μίλια και πως τα δισ. δεν… ψηφίζουν («πλειοψηφία των δισ.», είπε πρόσφατα ο Πρωθυπουργός), ήταν αναμενόμενο να δει σε υψηλές, υπεύθυνες, καλοαμειβόμενες θέσεις ανθρώπους –κατά τον (αυθαίρετο) αυτοχαρακτηρισμό τους «εκπαιδευτικούς» –που δεν αποδίδουν καμία σημασία στις… «γνώμες των ειδήμων». Πρόταση η οποία –ως ουσία αλλά και ως γραμματικοσυντακτική δομή –εμπίπτει στον αγγλοσαξονικό κανόνα «where there is not the word there is not the thought». Και συνιστά έγκλημα κατά της χώρας.
Διότι ποιος εκπαιδευτικός, στα αστικά κέντρα ή στις εσχατιές της επικράτειας, θα μπορέσει πλέον να πείσει τους μαθητές του πως η επίμοχθα κατακτώμενη γνώση και διανοητική ωρίμαση αποτελεί μέσο και εφόδιο, αν όχι, ως θα ώφειλε, προϋπόθεση επιτυχίας, ανόδου, ατομικής ανέλιξης και συνεισφοράς στην πρόοδο του τόπου; Αρα;
Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
