Τερματίζοντας 11 κιλά ελαφρύτερη

Ξεκίνησα με χίλια ζόρια για το γυμναστήριο εκείνο το μουντό απόγευμα. Είχα ήδη τρέξει νωρίτερα 5 χλμ. στη βροχή και δεν είχα καμία όρεξη να κάνω το εικοσάλεπτο πρόγραμμά μου μυϊκής ενδυνάμωσης με βάρη. Εκανα την καρδιά μου πέτρα όμως και έφτασα στο γυμναστήριο βάζοντας δυνατή, γρήγορη μουσική να παίζει στα ακουστικά μου. Ημουν έτοιμη για «περικοπές» στην προπόνησή μου, όταν με πλησίασε ο γυμναστής. «Θέλω να ξέρεις πως σε παρακολουθώ να προπονείσαι σκληρά φέτος το καλοκαίρι. Και έχεις μεγάλη διαφορά! Είναι ολοφάνερο!» μου είπε. «Είσαι άλλος άνθρωπος». Κοκκίνισα μέχρι τ’ αφτιά. Πρώτον, εντάξει, επειδή είναι ωραίο παιδί. Δεύτερον, γιατί δεν έχω μιλήσει και πολύ για το γεγονός ότι έχασα 11 κιλά σ’ έναν χρόνο, τα 9 απ’ αυτά μέσα στο καλοκαίρι. Είναι που αισθάνομαι κάπως αμήχανα για το θέμα: πώς δηλαδή έφτασα τα 75 κιλά και γιατί ένιωσα την ανάγκη να τα χάσω. «Σε ευχαριστώ πολύ» απάντησα. «Ναι! Προσπάθησα σκληρά!».

Τρέχω από το 2006. Τότε που εξαιτίας ενός δύσκολου χωρισμού και του θανάτου του παππού μου άρχισα να διανύω όλο και μεγαλύτερες αποστάσεις. Μου έκανε πολύ καλό, με ισορροπούσε και με ηρεμούσε, μέχρι που έμπλεξα με τους Μαραθωνίους. Ξαφνικά η ζυγαριά άρχισε να παίρνει την ανηφόρα, επειδή πίστευα –εντελώς λανθασμένα –πως είχα το ελεύθερο να τρώω οτιδήποτε αφού έτρεχα από 5 μέχρι 32 χλμ. την ημέρα. Κι όταν το 2013 ράγισα το πόδι μου και αναγκάστηκα να σταματήσω τις προπονήσεις για τρεις μήνες, εγώ συνέχισα να τρώω όπως προηγουμένως. Από τα 64 κιλά ανέβηκα στα 66 και μετά στα 73 και τα 75. Μια μέρα στο γραφείο του γιατρού διαπίστωσα στον πίνακα Δείκτη Μάζας Σώματος ότι ήμουν –ξεκάθαρα –υπέρβαρη.

Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να σκεφτώ «δεν θέλω να βρίσκομαι σε αυτό το σημείο του πίνακα». Αμέσως όμως ένιωσα ενοχές. Ημουν αυτή που έλεγα στις φίλες μου –ό,τι σωματότυπο και μέγεθος κι αν είχαν –πως ήταν άψογες ακριβώς όπως ήταν. Και το πίστευα! Τι μου συνέβαινε και δεν μπορούσα να πω τα ίδια στον εαυτό μου;

Επιπλέον, με φόβιζε και με αποθάρρυνε η διαδικασία που έπρεπε να ακολουθήσω από εδώ και πέρα: μου πήρε αρκετά χρόνια να φτάσω τα 75 κιλά. Κι έτσι δεν έκανα τίποτα. Συνέχισα να τρέχω αργά, ανόρεχτα, χωρίς ενθουσιασμό και έκανα τον χειρότερο αγώνα της ζωής μου την προηγούμενη άνοιξη: ένα άθλιο 15άρι. Το βάρος μου δεν ήταν η μοναδική αιτία, ωστόσο ήταν η σημαντικότερη. Ξανακοίταξα τον χρόνο τερματισμού μου και ήξερα πια πως κάτι έπρεπε να αλλάξει. Τέρμα πια οι ενοχές!

Είμαι αθλήτρια, ερασιτέχνις ναι, μα σίγουρα κάποια που θέλει να βελτιώνεται σε αυτό που κάνει με όποιον τρόπο μπορεί. Κουβαλώντας 11 επιπλέον κιλά, σίγουρα δεν βελτιωνόμουν στο τρέξιμο. Ξαναγράφτηκα λοιπόν στο γυμναστήριο. Αγόρασα καινούργια ζυγαριά και ζυγιζόμουν μία φορά την εβδομάδα. Ξεκίνησα στις 29 Απριλίου, ήμουν 73,5 κιλά. Εβαλα στόχο κάτι αρκετά ρεαλιστικό, να χάσω 5 κιλά μέχρι τις αρχές Σεπτεμβρίου.

Αντί να προετοιμάζομαι για έναν Μαραθώνιο το φθινόπωρο, αποφάσισα να τρέξω το Fifth Avenue Mile, μία κούρσα μόλις 1.600 μέτρων στην Πέμπτη Λεωφόρο της Νέας Υόρκης, σε χρόνο κάτω από 7 λεπτά. Σταμάτησα τα κυριακάτικα long runs. Αντ’ αυτών ανεβοκατέβαινα τις κερκίδες του σταδίου πολλές φορές κάθε Σάββατο πρωί, κάνοντας προβολές, άλματα και ανοίγματα στον στίβο ανάμεσα στις επαναλήψεις.

Αλλαξα και τον τρόπο διατροφής μου. Δεν μετρούσα θερμίδες, ούτε έκανα κάποιου είδους δίαιτα. Εκοψα όμως τους υδατάνθρακες και το αλκοόλ ενώ συνέχισα να τρώω λιπαρές τροφές: γιαούρτι πλήρες, μπέικον, κοτόπουλο με την πέτσα του, λαχανικά σοταρισμένα σε βούτυρο.

Εχασα εκείνα τα πέντε κιλά στα μέσα του Αυγούστου. Μέχρι τη μέρα που τερμάτισα τον αγώνα της Πέμπτης Λεωφόρου, 28» γρηγορότερα από τον στόχο μου παρακαλώ, είχα ήδη χάσει άλλα έξι κιλά, δηλαδή ήμουν 11 κιλά ελαφρύτερη απ’ ό,τι ήμουν τον περασμένο Σεπτέμβριο, όταν τερμάτισα τον Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης.