Αν τα περί «ακυβέρνητου πλοίου» του προκλητικού (σύμφωνα με το Μέγαρο Μαξίμου) δημοσιεύματος της εφημερίδας «Die Welt» θυμίζουν πολύ το περίφημο «η Ελλάδα δεν έχει κράτος» του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, είναι γιατί αυτή είναι η εικόνα που εκπέμπει η χώρα προς τα έξω και στη διαχείριση του Προσφυγικού και στις μεταρρυθμίσεις που τρέχουν με ρυθμούς χελώνας.

Μόνο που οι «εμμονικοί εχθροί» της Ελλάδας –σύμφωνα πάντα με την κυβέρνηση –δεν είναι αυτό ακριβώς που προσπαθούν να περάσουν στο συλλογικό φαντασιακό τα νον πέιπερ του Μαξίμου.

Δεν είναι οι ιππότες του τάγματος του Σκότους απέναντι στο Συμβούλιο του Φωτός. Είναι παίκτες και μάλιστα ισχυροί που έχουν τη δική τους ατζέντα. Και, όπως απέδειξε το επτάμηνο της «ηρωικής» διαπραγμάτευσης, οι παίκτες με ατζέντα δεν κάμπτονται από τα επιθετικά νον πέιπερ, ούτε από την πολεμική ρητορική.

Αντιθέτως. Περιμένουν στη γωνία συλλέγοντας κι άλλα καρφιά για το ελληνικό φέρετρο, προκειμένου να ζήσουν τη δικαίωσή τους. Η κυβέρνηση τους τα προσέφερε απλόχερα στην πρώτη θητεία της. Η επανάληψη της ρητορικης τής σύγκρουσης και οι καθυστερήσεις στην πρώτη αξιολόγηση δεν προοιωνίζονται καλές μέρες.

Δεν φτάνει να λες ότι θέλεις να διώξεις το ΔΝΤ και ότι η περισσότερη λιτότητα είναι καταστροφική. Οχι μόνο επειδή μας τα ‘παν κι άλλοι (λέγε με συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου). Αλλά και επειδή το παιχνίδι είναι ευρύτερο. Το «θάψιμο» της έκθεσης των ανεξάρτητων αξιολογητών του ελληνικού προγράμματος του ΔΝΤ, η οποία περιείχε κριτική για τη δημοσιονομική σφαγή που επιβλήθηκε στην Ελλάδα (αύξησε το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ) μόνο τυχαίο δεν είναι.

Αν ο Σόιμπλε δεν κρυφογελά κάπου, ο Πολ Τόμσεν σίγουρα θα έχει σκάσει στα γέλια. Το «όχι άλλη λιτότητα» χωρίς τεκμηρίωση και σοβαρές προτάσεις για μεταρρυθμίσεις δεν συγκινεί κανέναν. Πολύ περισσότερο δεν συγκινεί κανέναν η αλλεργία που επιδεικνύουν πολλοί υπουργοί της κυβέρνησης στις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά και σε μεταρρυθμίσεις που δεν έχουν αρνητικό δημοσιονομικό κόστος, αλλά μπορούν να λειτουργήσουν ως πολλαπλασιαστές για τις επενδύσεις και την απασχόληση.

Τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Οσο καθυστερεί η αξιολόγηση με όλα τα συμπαρομαρτούντα –ψήφιση και του Ασφαλιστικού και του Φορολογικού των αγροτών –η χώρα κινδυνεύει να βιώσει και πάλι στην ασφυξία του περασμένου καλοκαιριού. Η αβεβαιότητα, όμως, δεν λειτουργεί εις βάρος του Σόιμπλε ούτε του Τόμσεν.

Δουλεύει εις βάρος της Ελλάδας που θα κληθεί να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας. Με απλά λόγια, ότι η περίπτωσή της δεν λειτουργεί ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία για τους «εμμονικούς εχθρούς» που αναζητούν την επιβεβαίωσή τους.

Τότε, κανένας ELA δεν θα μπορεί να σώσει τις ελληνικές τράπεζες και τους έλληνες καταθέτες.

Κινδυνεύουμε το «περαστικά» που ευχηθήκαμε στους «εχθρούς» μας να μας το ευχηθούν αυτοί. Και δεν είναι καν βέβαιο ότι θα είναι περαστικά.

Το είπε, εξάλλου, και ο σύμμαχος Ματέο (αν και δεν αναφερόταν στην Ελλάδα, αλλά στους ευρωπαϊκούς θεσμούς με αφορμή την άνοδο της Λεπέν): Μόνο με τακτική, πεθαίνεις.

Τελευταία Νέα