Στη Μαδρίτη, σε μια αίθουσα του Μουσείου του Πράδο, είναι συγκεντρωμένοι όλοι οι μαύροι πίνακες, τα σκοτεινά αριστουργήματα του Γκόγια. Κι ανάμεσά τους, το Προσκύνημα στον Αγιο Ισίδωρο, όπου ένα τσούρμο προσκυνητών, ριγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, πορεύονται σε κατάσταση μέθης. Τα πρόσωπά τους χάσκουν από κάτι που μπορεί να είναι έκσταση. Μπορεί όμως να είναι και φρίκη.

Το προσκύνημα της Νέας Δημοκρατίας στο συνέδριο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος σήμερα στη Μαδρίτη έχει αυτή την αύρα μαύρης γιορτής. Εχει τη μέθη των εσωκομματικών παθών και το σχήμα του τσούρμου, που το ενώνει μόνο ο προορισμός. Κουτσοί – στραβοί στον Αγιο Ισίδωρο.

Η αλήθεια είναι ότι η ΝΔ αυτή την περίοδο δεν είναι για αποστολές στο εξωτερικό. Οχι μόνο γιατί το προϊόν βρίσκεται σε φάση ανακατασκευής με άδηλο αποτέλεσμα. Αλλά και γιατί στην πολιτική της οικογένεια στην Ευρώπη λέγεται ότι υποτροπιάζει η καχυποψία της εποχής των Ζαππείων. Της εποχής που η ΝΔ αψηφούσε και κινδύνευε να αποξενώσει τα αδελφά της κόμματα, ακολουθώντας αντιμνημονιακό μονοπάτι.

Η Ντόρα Μπακογιάννη δεν υποδύθηκε ποτέ την αντιμνημονιακή. Οι λόγοι τής απόσυρσης της υποψηφιότητάς της για μία θέση αντιπροέδρου στο ΕΛΚ δεν θα μπορούσαν να σχετίζονται με το ιστορικό της. (Μόνο κάποιοι στην Ελλάδα θυμούνται –και δεν κουράζονται να θυμίζουν –ότι κάποτε είχε πλησιάσει την ευρωομάδα των Φιλελευθέρων.) Ούτε θα μπορούσαν να σχετίζονται με άλλες πτυχές του βιογραφικού τής πρώην υπουργού Εξωτερικών, που κάθε άλλο παρά άφησε αφρόντιστες τις επαφές της στην Ευρώπη.

Φταίνε οι εσωκομματικοί της αντίπαλοι για την αποτυχία της υποψηφιότητάς της; Είναι μια εκδοχή που μάλλον τους κολακεύει, υπερεκτιμώντας την επιρροή τους στο ευρωπαϊκό γήπεδο. Το ερώτημα πάντως περιορίζεται στο αν θα μπορούσαν να τορπιλίσουν τις προοπτικές τής Μπακογιάννη –γιατί, βεβαίως, κανείς δεν αναρωτιέται αν θα το ήθελαν.

Η Ντόρα φαίνεται ότι έπεσε θύμα και της συγκυρίας. Ηταν το περισσότερο εξαγώγιμο στέλεχος του λιγότερο εξαγώγιμου κόμματος. Τη διάχυτη κόπωση των Ευρωπαίων –ιδίως των συντηρητικών –με την Ελλάδα ήρθε να επιδεινώσει η εκκρεμότητα ενός κόμματος που σπαράσσεται ακέφαλο. Ή μάλλον πολυκέφαλο.

Στα εσωτερικά η Μπακογιάννη έχει κρατηθεί μέχρι στιγμής σε σχετική απόσταση από τη φωτιά, με τη δοκιμασμένη μέθοδο της ενεργητικής απάθειας. Ο τρόπος που έμεινε ανάδελφη η υποψηφιότητα του Κυριάκου και η βουβή στήριξη στον Μεϊμαράκη δικαιολογεί την αίσθηση της απόστασης. Και φαίνεται να ενισχύει την υποψία ότι ζητούμενο για την Ντόρα δεν είναι τόσο ο επόμενος πρόεδρος της ΝΔ. Οσο ο μεθεπόμενος.