«Πάμε! Γερά! Τσαμπιόνι!» μου φώναζε χαρούμενα ο ηλικιωμένος εθελοντής. Στεκόταν στον σταθμό ανεφοδιασμού του μεγάλου αγώνα στο πάρκο Φέρμαουντ της Φιλαδέλφειας, χορεύοντας στον ρυθμό της μουσικής που ακουγόταν δυνατά, προσφέροντάς μου ένα πλαστικό μπουκαλάκι με νερό.

Ηταν 6 το πρωί. Είχε φοβερή ζέστη και υγρασία και διήνυα το 7ο χλμ. ενός long run 20 χλμ. που είχα να κάνω εκείνη την καλοκαιρινή ημέρα. Ο ιδρώτας έσταζε από παντού και κατέβαινε μέσω των ποδιών μου μέχρι μέσα στα παπούτσια μου κάνοντας έναν αστείο ήχο πλατσουρίσματος σε κάθε βήμα μου. Για να αντεπεξέλθω, έκανα ένα μικρό διάλειμμα για να περπατήσω και να πιω νερό κάθε 2 χλμ. Ηδη το μπουκάλι του νερού μου ήταν σχεδόν άδειο. Τότε ήταν που συνάντησα τον ενθουσιώδη εθελοντή που με παρότρυνε να πάρω το νερό. Το λαχταρούσα αλλά κούνησα αρνητικά το κεφάλι. Δεν έπαιρνα μέρος επισήμως σε αυτόν τον αγώνα ούτε είχα πληρώσει συμμετοχή.

Ο μεγάλος αγώνας στον οποίο αναφέρομαι ήταν ο in24 Philadelphia Race Challenge, ένας υπερμαραθώνιος στον οποίο περίπου 300 δρομείς τρέχουν μια κυκλική διαδρομή 13 χλμ. όσο περισσότερες φορές μπορούν μέσα σε 24 ώρες! Οταν έφθασα στο πάρκο Φέρμαουντ οι δρομείς έτρεχαν ήδη περίπου 20 ώρες!

Το ρολόι μου με ειδοποίησε: κόψε ταχύτητα και περπάτα. Δεν υπάκουσα όμως και συνέχισα να τρέχω σε ένδειξη σεβασμού στην προσπάθεια των δρομέων γύρω μου. Πώς ήταν δυνατόν εγώ να περπατάω χαλαρή όταν εκείνοι έτρεχαν σχεδόν μια ολόκληρη μέρα; Είχαν κάνει ήδη 120, 160, 200 χλμ. (περίπου 250 χλμ. ολοκλήρωσε ο τελικός νικητής). Εκείνοι ήταν που άξιζαν τα διαλείμματα περπατήματος, τα μπουκάλια νερού και το χαρακτηρισμό «Τσαμπιόνι»! Για περίμενε όμως! Από πότε το να τρέχεις για συνεχόμενα 90 λεπτά είναι κάτι «απλό»;

Ολα άρχισαν όταν επικοινώνησα ηλεκτρονικά με έναν προπονητή στην προσπάθειά μου να γράψω ένα χιουμοριστικό κείμενο με θέμα «πώς θα πείσετε τον τύπο τού καναπέ να πάει για τρέξιμο». Την πρώτη μου φορά, με το ζόρι έτρεξα 1,5 χλμ. Σταδιακά, όμως, κατάφερα το πρώτο μου πεντάρι, το οποίο έγινε δεκάρι, μετά ημιμαραθώνιος και Μαραθώνιος! Στο τρέξιμο κάνω τις καλύτερες σκέψεις για τα αισθηματικά μου, βρίσκω λύσεις σε προβλήματα της δουλειάς ή σκέφτομαι ένα σωρό απίθανα πράγματα όπως π.χ. γιατί ο σκύλος μου τρελαίνεται να κυλιέται στις λάσπες.

Το μεγάλο λάθος. Ομως παρατηρώ πως όσο περισσότερο τρέχω τόσο λιγότερο αναγνωρίζω την αξία των όσων έχω καταφέρει και διαρκώς συγκρίνομαι με άλλους δρομείς. Θα με χαρακτηρίσω «λουφαδόρο» αν δεν τρέξω τόσο γρήγορα ή τόσο μακριά όσο κάποιοι άλλοι. Εκείνη την ημέρα συνειδητοποίησα πόσο λάθος έκανα που δεν πήρα το μπουκάλι με το νερό σε μια τόσο επικίνδυνα ζεστή ημέρα επειδή –και καλά –δεν το άξιζα!

Κάποιος που τρέχει 20 χλμ. μέσα στην κουφόβραση στις 6 το άγριο χάραμα σίγουρα ΔΕΝ είναι λουφαδόρος! Εκανα το διάλειμμα περπατήματος και κοίταξα γύρω μου. Κάθε εξουθενωμένος δρομέας που περνούσε δίπλα μου έλεγε «Μπράβο» ή «Καλημέρα» ή μου χαμογελούσε πλατιά. Κανείς δεν με έκρινε. Γιατί το έκανα εγώ στον εαυτό μου; Οι στόχοι τους δεν ήταν ίδιοι με τους δικούς μου και εγώ πιθανότατα θα έτρεχα τις ημέρες που εκείνοι θα ξεκουράζονταν. Η αποστολή μου ήταν να κάνω 20 χλμ. ως μέρος της προετοιμασίας μου για τον επερχόμενό μου Μαραθώνιο.

Κατευθύνθηκα ξανά προς τον σταθμό ανεφοδιασμού. Ο ίδιος χαρούμενος εθελοντής μου φώναξε «έλα, αστέρι, πάμε!» και πάλι προσφέροντάς μου δύο μπουκάλια νερό. Πήρα το ένα και συνέχισα να τρέχω/περπατάω/τρέχω μέχρι το σπίτι μου.

Τελευταία Νέα