Ο Βενσάν Μορέλ είναι 24 χρονών. Από τα 17 του μέχρι την περασμένη άνοιξη, ήταν μέλος του δεξιού γαλλικού κόμματος UMP. Αλλά ο εμφύλιος και το ξεκατίνιασμα, για να το πούμε λαϊκά, ανάμεσα στον πρώην πρωθυπουργό Φρανσουά Φιγιόν και τον νυν επικεφαλής του Ζαν-Φρανσουά Κοπέ τον έκαναν να κοιτάξει αλλού. Δεξιότερα. Προς το κόμμα της Μαρίν Λεπέν. «Πήγα στο Εθνικό Μέτωπο», εξηγεί, «γιατί σκέφτηκα πως ήταν η καλύτερη πρόταση ώστε να νικήσει η ιδέα ενός ισχυρού κράτους έθνους που ασκεί απερίσπαστα την εθνική του κυριαρχία. Εβλεπα σε αυτό δυναμική και προοπτικές».

Αλλά ο Μορέλ δεν «πήγε» απλώς στο Εθνικό Μέτωπο. Ανέλαβε, τον Απρίλιο, επικεφαλής της προεκλογικής εκστρατείας της Μπεατρίς Ρουλό, υποψήφιας δημάρχου του κόμματος στο Μο, ενός δήμου 52.000 ανθρώπων ανατολικά του Παρισιού. «Τις αξίες μου υπερασπίζεται», σκέφτηκε, «πρέπει να δώσουμε τη μάχη». Μόνο που, από την πρώτη κιόλας περιφερειακή συγκέντρωση, άρχισε να ακούει σχόλια που τον σόκαραν.

Κανείς δεν αποκαλούσε τον Κοπέ, Κοπέ∙ τον αποκαλούσαν «Κοπελοβιτσί», όπως λεγόταν ο εβραίος παππούς του προτού εγκαταλείψει αρχές του 20ού αιώνα τη Ρουμανία –ή «παλιοτόμαρο». Η Κριστιάν Τομπιρά, η μαύρη υπουργός Δικαιοσύνης του Φρανσουά Ολάντ, ήταν «αυτός ο βρωμοπίθηκος». Και ο Φρανκ Ρεστέρ, ο ανοικτά ομοφυλόφιλος βουλευτής του UMP, «αυτός ο πούστης», που «δεν ξέρουμε καν αν είναι άνδρας ή γυναίκα». Αλλά οι κατηχητές φρόντιζαν να νουθετούν τα μέλη: «Να σκέφτεστε ό,τι θέλετε αλλά μην τα λέτε παραέξω».

Τη Δευτέρα, ο Μορέλ τα βρόντηξε. Η λίστα των «μετανοημένων», που στρατεύτηκαν στην Ακροδεξιά ενόψει δημοτικών εκλογών τον Μάρτιο και ανέκρουσαν πρύμναν μόλις συνειδητοποίησαν ότι η «αποδαιμονοποίηση» δεν προχωράει πέραν της βιτρίνας, όλο και μεγαλώνει. Τους τέσσερις έχουν φτάσει, από τον περασμένο Νοέμβριο. Ο Μορέλ επέστρεψε την κάρτα μέλους του στο Εθνικό Μέτωπο, είπε στην υποψήφια και την ομάδα της την άποψή του για το ποιόν τους και έπειτα περιέγραψε στη «Λιμπερασιόν» πόσο ντρέπεται που πίστεψε ότι το κόμμα έχει αλλάξει∙ και πόσο φοβάται ότι, χωρίς μια γερή εκκαθάριση των εξτρεμιστών, που «κυριαρχούν στους μετριοπαθείς», το σημερινό Εθνικό Μέτωπο μπορεί να γίνει «η Χρυσή Αυγή του αύριο». Εμάς πάλι που βρισκόμαστε στο «αύριο», καμιά μετάνοια δεν μοιάζει ικανή να μας σώσει.

Τελευταία Νέα