Η γερμανική εφημερίδα «Μπιλντ» διατυπώνει αμφιβολίες για την ικανότητα της Ελλάδας να ασκήσει την προεδρία στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Στην άλλη άκρη του εκκρεμούς, η ελληνική κυβέρνηση προεξοφλεί θριάμβους κατά την άσκησή της.

Στη μια άκρη, το γερμανικό ταμπλόιντ που επιδίδεται συχνά σε ανθελληνικές επιθέσεις. Στην άλλη, οι κυβερνητικές διαβεβαιώσεις ότι αρχίζει κάτι σαν την Αργοναυτική Εκστρατεία. Οι Γερμανοί φοβούνται ότι οι Ελληνες θα βουλιάξουν την Ενωση. Οι Ελληνες ότι θα την πάνε ένα βήμα πιο μπροστά.

Ούτε το ένα πρόκειται να συμβεί ούτε το άλλο. Η προεδρία πλέον δεν έχει ούτε το κλέος ούτε τις αρμοδιότητες που είχε τις τέσσερις προηγούμενες φορές που την είχε ασκήσει η Ελλάδα. Είναι περισσότερο μια τυπική διαδικασία παρά μια κομβική φάση στην πορεία εξέλιξης της κοινοτικής ατζέντας.

Με βάση τις αλλαγές που έχουν επέλθει στις Συνθήκες, το κράτος που έχει την προεδρία στην ουσία την έχει… ολίγον! Ο επικεφαλής του δεν προεδρεύει σε κανένα από τα κρίσιμα κοινοτικά όργανα. Ο πρόεδρος του Συμβουλίου είναι μόνιμος και έχει τον δικό του σχεδιασμό. Στον κύκλο των συνεδριάσεων που αφορούν τις εξωτερικές σχέσεις υπάρχει ειδική αξιωματούχος. Και στο Eurogroup, επίσης, η προεδρία είναι μόνιμη. Ούτε καν ο παλαιός γύρος των πρωτευουσών γίνεται πλέον από τους επικεφαλής των κυβερνήσεων.

Κατ’ ουσίαν, λοιπόν, η προεδρία συνιστά περισσότερο «επικοινωνιακή» ευκαιρία για τη χώρα που την ασκεί. Μπορεί κυρίως να αναδείξει τη σοβαρότητά της, τις προτεραιότητές της και, τελικά, πόσο «κοινοτική» είναι.

Κατά συνέπεια, η ανησυχία της γερμανικής εφημερίδας είναι ένα εσωτερικό παιχνίδι με το κοινό της. Ακριβώς το ίδιο είναι και η υπερεπένδυση που κάνει στην προεδρία η ελληνική κυβέρνηση. Και οι δύο πλευρές σπεύδουν να εκμεταλλευτούν το ελληνικό παράδοξο: την αναμονή της προεδρίας μετά Βαΐων και κλάδων. Σε καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν γίνεται τόση φασαρία επειδή θα αναλάβει την προεδρία για ένα εξάμηνο. Στην Ελλάδα προβάλλεται σαν να είναι η Μεγάλη Στιγμή της.

Η «Μπιλντ» γίνεται καταγέλαστη όταν κάνει γκάλοπ για την ελληνική προεδρία. Αλλά και η ελληνική κυβέρνηση όταν σηκώνει ψηλά τον πήχη της προεδρίας προκαλεί τους άλλους να την κρίνουν αυστηρότερα στο τέλος. Γιατί, όπως έλεγε ο αμερικανός διπλωμάτης Ντουάιτ Μόροου: «Οποιος ισχυρίζεται ότι έβρεξε κατόπιν ενεργειών του, δεν πρέπει να εκπλήσσεται όταν θα τον κατηγορήσουν για την ξηρασία».