Ο εκάστοτε διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος είναι ο βασικός οικονομικός σύμβουλος των κυβερνήσεων. Αλλά ο Γιώργος Προβόπουλος –με πέντε πρωθυπουργούς να εναλλάσσονται επί των ημερών του –αποδεικνύεται κάτι παραπάνω: ο βασικός πολιτικός σύμβουλος των κυβερνήσεων.

Το 2009 παρενέβη δραματικά στους διεκδικητές της εξουσίας για να αποτρέψει το μοιραίο της χρεοκοπίας, αλλά μόνο ο Καραμανλής τον έλαβε υπόψη –όταν ήταν ήδη πια αργά. Το 2010-11 προσπάθησε να κινητοποιήσει τις κυβερνήσεις Παπανδρέου στον δρόμο που είχαν επιλέξει, αλλά δεν βάδιζαν. Το 2012 έφραξε τις κερκόπορτες που θα διοχέτευαν την κυπριακή κρίση στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Και το 2013 προσπαθεί να σώσει μια παρτίδα που μπορεί να σωθεί –αλλά υπό προϋποθέσεις.

Αυτές οι προϋποθέσεις απαριθμούνται μία προς μία σε διάφορα σημεία της Ενδιάμεσης Εκθεσης που κατέθεσε χθες στη Βουλή. Εκτός από μία, που διαπερνά ολόκληρη την Εκθεση: την ανάγκη για εσωτερική σταθερότητα και ήπιο πολιτικό κλίμα. Το ενδεχόμενο να οδηγήσει η κλιμάκωση της πολιτικής έντασης σε πολιτική αστάθεια, για τον Προβόπουλο, ισοδυναμεί με την ενέργεια του αυτόχειρα που είχε περάσει τη θηλιά στον λαιμό του, πρόλαβαν να του βάλουν μια καρέκλα για να πατήσει και μόλις πήγε να σταθεροποιηθεί την κλώτσησε.

Κοντολογίς, η αβάντα που κάνει η πρόβλεψη της Εκθεσης ότι το 2014 το εκκρεμές θα κινηθεί στη θετική πλευρά, μπορεί να εξουδετερωθεί από τα καμώματα της πολιτικής τάξης και τις αβεβαιότητες που δημιουργούν. Ο διοικητής της ΤτΕ δεν το λέει έτσι γιατί δεν του επιτρέπεται. Αλλά είναι ολοφάνερο σε όσους διαβάζουν πίσω από τις γραμμές της Εκθεσης ότι τον τρομάζει η ιδέα να στοιχειώσει το 2009 –έτος δύο εκλογικών αναμετρήσεων, όπως και το 2014.

Η Εκθεση του κεντρικού τραπεζίτη είναι καμπάνα με ήχους που δεν έχουν ξανακουστεί. Εως τώρα, οι προειδοποιήσεις –και οι δικές του –αφορούσαν πρωτίστως τις οικονομικές και δημοσιονομικές επιδόσεις. Τώρα κάνει –διακριτικά αλλά και ευδιάκριτα –ένα βήμα παραπέρα: αποσαφηνίζει ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα –για πρώτη φορά έπειτα από έξι χρόνια –αν το πολιτικό σύστημα δεν τα συμπαρασύρει στα μαρμαρένια αλώνια του. Από την πείρα του φοβάται όσα άγρια και αποσταθεροποιητικά ενδέχεται να γίνουν στο πολιτικό μέτωπο τον επόμενο χρόνο. Και αντιδρά όπως έλεγε ο συγγραφέας Ρέι Μπράντμπερι: «Δεν προσπαθώ να προβλέψω το μέλλον, προσπαθώ να το εμποδίσω».