ΤΙΚ-ΤΑΚ, τικ-τακ, τικ-τακ το ρολόι του ΣΥΡΙΖΑ χτυπάει. Βγαίνει σε πολλά μοντέλα. Ρολόι χειρός για στελέχη, άνδρες και γυναίκες, αφού είναι unisex –άντε και same sex, ιδίου φύλου. Ρολόι τοίχου μοντέρνου στυλ –σε πλακέ ντιζάιν –αλλά και παλαιικό μοντέλο σε εκδοχή εκκρεμούς ή με πορτούλες που ανοίγουν και βγαίνει το πουλάκι. Ρολόι ξυπνητήρι, είτε κλασικού τύπου –που καμπανίζει –είτε ψηφιακό που να παίζει ραδιόφωνο το οποίο, εννοείται, είναι συντονισμένο Στο κόκκινο.

Στο ρολόι του ΣΥΡΙΖΑ ο χρόνος τρέχει ανάποδα και καταλήγει στις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου. Εκεί βγαίνει το πουλάκι της εξουσίας από τις ξύλινες πορτούλες. Ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να πιστεύουν οι της Κουμουνδούρου. Θα ήθελαν επίσης οι ευρωεκλογές να συνέπιπταν με τον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών ώστε να κάνουν ταμείο στον δεύτερο. Αλλά, ως παλαιός διευθυντής ειδήσεων της τηλεόρασης, ο Γιάννης Μιχελάκης ξέρει ότι μετράει ακόμη και κάθε δευτερόλεπτο. Πόσω μάλλον μια εβδομάδα πριν ή μετά. Γνωρίζοντας ότι η αυτοδιοίκηση παράγει ένα πολύχρωμο και πολυσύνθετο μάτριξ αποτελεσμάτων, ιδίως την πρώτη Κυριακή, η κυβέρνηση σπεύδει να την προτάξει. Συμβαίνουν αυτά όταν έχεις την εξουσία.

Ως συνήθως, ο ΣΥΡΙΖΑ τα παίζει όλα για όλα γιατί πιστεύει ότι, όσες φορές και να χάσει στο ενδιάμεσο, στην κατάληξη θα βγει κερδισμένος. Είναι όμως, όπως θέλουν να μας πείσουν, οι ευρωεκλογές η κατάληξη; Είναι τόσο ασφαλής ο ΣΥΡΙΖΑ ότι, σε εκλογές χαλαρής ψήφου, θα πάνε τόσο άσχημα τα αδελφά κόμματα; Το ΚΚΕ έχει ξυπνήσει, το Σχέδιο Β’, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και δεν συμμαζεύεται είναι για αυτούς που τους αρέσουν τα αριστερά extreme sports, η ΔΗΜΑΡ είναι μια αξιοπρεπής μετριοπαθής λύση και το ΠαΣοΚ παίζει το χαρτί των 58. Ακόμη χειρότερα: η υπόγεια δυναμική μεταξύ καμμένων ή χρυσαυγιτών και ΣΥΡΙΖΑ στο κατακάθι της δεξαμενής διαμαρτυρίας είναι από τα ταμπού της σημερινής πολιτικής. Στην πραγματικότητα, το να βάζει η Κουμουνδούρου το ρολόι στις 25 Μαΐου είναι άσκηση υψηλού ρίσκου.

Βεβαίως, θα πεις, δεν είναι άσχετοι οι άνθρωποι. Βάζουν δίλημμα για να μαντρώσουν τον κόσμο τους σε μια λογική ανατροπής της κυβέρνησης. Αυτό όμως είναι μαχαίρι που κόβει από δύο πλευρές. Το δίλημμα θα μαζέψει και τον κόσμο της ΝΔ. Με απλά λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει το σενάριο των εκλογών του Ιουνίου και όχι του Μαΐου του 2012. Αυτή είναι η τακτική ανάγνωση, με γνώμονα τη «χρήσιμη ψήφο». Μια πιο φιλοσοφημένη προσέγγιση θα το έβλεπε διαφορετικά: πόσοι αλήθεια ψηφοφόροι, τέσσερα χρόνια μετά το Μνημόνιο, πιστεύουν ότι αν πέσει η κυβέρνηση ΝΔ – ΠαΣοΚ και έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει ο Τσίπρας να τα κάνει αλλιώς; Πόσο άσχετο είναι αυτό με το πλαφονάρισμα της Κουμουνδούρου στις δημοσκοπήσεις; Και πόση ζημιά κάνει το καλαμπούρι της Αριστερής Πλατφόρμας με τη δραχμή;

Στις ευρωεκλογές υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να χτυπήσουν τα ρολόγια και να ξυπνήσουν απότομα οι συριζαίοι σε μια διαφορετική πραγματικότητα.