Στη θέση του κυρίου Μανιάτη θα το ξανασκεφτόμουνα αυτό με το σεισμόσημο και δεν θα το απέσυρα έτσι εύκολα από το τραπέζι. Κι αν δεν το πληρώναμε τόσα χρόνια σε ασφαλίσεις και εισφορές, το πληρώναμε πάντως οπωσδήποτε σε είδος. Παλιά διάλεγα σπίτι και δουλειά ανάλογα με το σε ποιον όροφο θα ήταν το κρεβάτι ή το γραφείο μου. Σήμερα, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, πάω αγόγγυστα ακόμη και στη μύτη του Πύργου της Πίζας, ποτέ όμως χωρίς τα αυτοσχέδια αντισεισμικά μου: κράνος, σφυρίχτρα, κινητό και μισό ποτηράκι νερό για να ελέγχω τακτικά την επιφάνειά του. Εχει όντως ρεστία ή τζάμπα ταράζομαι;

Από την περασμένη εβδομάδα που μ’ έβαλε ο διάβολος και διάβασα την πρωτοσέλιδη έρευνα της «Μοντ», λέω να προσθέσω στο όλον μείγμα και λίγο λάβδανο. Αληθεύει άραγε ότι «Σεισμοί άνευ προηγουμένου είναι πιθανόν να πλήξουν την Ευρώπη», με πρώτη επιλαχούσα την οικία του σπιτιού μου; Κοιτάω τον χάρτη με τις επικρατέστερες περιοχές κι έτσι μου ‘ρχεται να μετακομίσω στη γειωμένη Ιρλανδία, στη Σκωτία, στα περίχωρα της Στοκχόλμης, στην ασάλευτη Λαπωνία, αν τύχει και βρω κάνα ιγκλού ξενοίκιαστο. Αν μάλιστα σπάσει ο πάγος μεταξύ Ασμουσεν και Τσίπρα, με βλέπω πάνω από την τρύπα να ψαρεύω με το καλάμι την πέστροφα του Σούμπερτ. Κουιντέτο εγχόρδων, κουφάλογο.

Τελευταία Νέα