Εάν είχαν μια μηχανή του χρόνου, εύκολα καταλαβαίνει κανείς σε ποια εποχή θα επέστρεφαν. Αλλά χωρίς τη βοήθεια του Χέρμπερτ Τζορτζ Ουέλς, ο Δημήτρης Κουτσούμπας πετάχτηκε μόνο μέχρι το Α’ Νεκροταφείο για να κάνει τη βουτιά του στην Ιστορία. Ο Αλέξης Τσίπρας, πάλι, πιο φρέσκος και δραστήριος, έφτασε ώς την Ηγουμενίτσα. Από την εξέδρα που στήθηκε στην πλατεία Δημαρχείου της πόλης, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έθεσε το δίλημμα «Μνημόνιο ή Δημοκρατία». Οπως εξήγησε αμέσως μετά, το Μνημόνιο είναι Μνημόνιο, αλλά η Δημοκρατία δεν είναι Δημοκρατία –είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι από τα πράγματα που λέγονται σε μια ανοικτή συγκέντρωση αλλά δεν εξηγούνται σε κανέναν δημοσιογράφο γιατί εάν τολμήσει να ρωτήσει κανείς τον πρόεδρο τι ακριβώς εννοεί, όταν ταυτίζει τη Δημοκρατία με το κόμμα του, σημαίνει ότι είναι κακόπιστος και ότι κάποιος του έχει γράψει τις ερωτήσεις σε ένα χαρτί.

Κι αφού δεν υπάρχει καμία περίπτωση να απαντήσει στο υποβολιμαίο ερώτημα, ο Α. Τσίπρας μπορεί να αρχίσει τη δική του κατάδυση στα ασφαλή νερά της Ιστορίας. Ο πρόεδρος ανακάλεσε στη μνήμη του το σύνθημα «ψωμί, παιδεία, ελευθερία», πέρασε μια βόλτα από την ΕΠΟΝ, έκανε μια στάση στη Νεολαία Λαμπράκη, σταμάτησε και στην ΚΝΕ, δεν ξέχασε τον Ρήγα Φεραίο, θυμήθηκε και την αντι-ΕΦΕΕ, μνημόνευσε και την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Για να κάνει επίδειξη ιστορικών γνώσεων; Μπορεί. Για να τονώσει το αγωνιστικό φρόνημα του ακροατηρίου του; Πιθανότατα. Για να επισείσει τον φόβο μιας επανάληψης της μαύρης περιόδου του Εμφυλίου, του αστυνομικού κράτους, της χούντας; Ισως. Οπως φαίνεται, δεν θα μάθουμε ποτέ.

Αντίθετα, ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ στάθηκε σε ένα πρόσωπο και μόνο. Στις περίπου 200 λέξεις της δήλωσής του για την επέτειο του 40 χρόνων από την αυτοκτονία του Νίκου Ζαχαριάδη, διακρίνει κανείς τον έμφυτο παραλογισμό, την ακατανόητη διανοητική διαδρομή που ακολουθούν τα μέλη μιας θρησκευτικής σέχτας. Πρέπει να χτίσεις μια σχεδόν οργανική σχέση με αυτόν τον κόσμο για να καταλάβεις πώς γίνεται κάποιος που κάποτε διαπομπεύτηκε ως προδότης να τιμάται σήμερα ως «αλύγιστος της ταξικής πάλης», σύμφωνα με τη λυρική διατύπωση του γενικού γραμματέα. Κι εδώ υπάρχουν μια σειρά από ερωτήματα που περιμένουν απαντήσεις. Αλλά είναι κι αυτά υποβολιμαία και μάλλον θα συνεχίσουν να αιωρούνται στον αέρα μέχρι το επόμενο μνημόσυνο του ιστορικού προφήτη, που μέχρι πέρυσι ήταν ιστορικός δαίμονας.

Θα μπορούσε τουλάχιστον να δοθεί μια εξήγηση γι’ αυτήν την ανεξήγητη παρελθοντολαγνεία; Πώς προσγειώθηκαν ξαφνικά στον 21ο αιώνα ο Βελουχιώτης και ο Ζαχαριάδης, η ΕΠΟΝ και οι Λαμπράκηδες; Ποια χώρα τρέφεται με τόσο ανθυγιεινό τρόπο από το παρελθόν και ξεσκίζει τόσο βουλιμικά τις σάρκες του; Ας μην απαντήσει ο πρόεδρος ή ο γενικός γραμματέας. Η Ιστορία είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε σε αυτούς.

Τελευταία Νέα