Τον Αύγουστο του 2011 η Ευρώπη καιγόταν. Παρότι ο Αύγουστος είχε χάσει προ πολλού τη φήμη του μήνα χωρίς ειδήσεις, θέμα για τα μπάνια του λαού δεν έθεσε κανένας. Ο κόσμος συνέχιζε να απολαμβάνει τη θερινή ραστώνη στις παραλίες, όπου έτσι κι αλλιώς δεν έφτανε καν η μυρωδιά του καπνού. Και οι πολιτικοί; Μπορούσαν να ασκήσουν το ιερό δικαίωμα στις διακοπές όταν η πυρκαγιά απειλούσε να κάνει στάχτη το ευρωπαϊκό οικοδόμημα; Ή είχαν υποχρέωση να ξεχάσουν το διάλειμμα από την καθημερινότητα, να γυρίσουν την πλάτη σε αυτή την ευρωπαϊκή κατάκτηση, σε αυτή την τρανή απόδειξη της ποιότητας ζωής;

Η Ανγκελα Μέρκελ, με τη μελαγχολική αταραξία που δεν εγκαταλείπει σχεδόν ποτέ το πρόσωπό της, έδωσε τη δική της απάντηση όταν εξαφανίστηκε για καμιά δεκαπενταριά ημέρες στο Νότιο Τιρόλο για να απολαύσει στα δάση του τους περιπάτους της. Με την ίδια αδιαπραγμάτευτη αταραξία έφυγε και πέρυσι το καλοκαίρι. Η Ευρώπη περίμενε και πάλι τις δέκα ημέρες που θα τη συγκλόνιζαν, αλλά η μάνικα που πήρε στα χέρια του ο Μάριο Ντράγκι έκανε τελικά τη δουλειά της χωρίς καν να αναγκαστεί να γυρίσει τη στρόφιγγα ο διοικητής της ΕΚΤ.

Ο Αύγουστος, όμως, δεν βρίσκει όλο τον κόσμο στην ίδια φάση. Νοτίως και δυτικά του Βερολίνου, το θερμόμετρο χτυπάει 40άρια, αλλά το κλίμα είναι βαρύ. Στο Παρίσι, ο Φρανσουά Ολάντ ξεπατίκωσε το σύστημα Σαρκοζί. Οι εντολές προς τους υπουργούς του ήταν λίγες διακοπές, εντός γαλλικής επικράτειας και χωρίς περιττές προκλήσεις. Στη χώρα του joie de vivre, οι υπουργοί γκρίνιαξαν με πρώτο τον Πρωθυπουργό τους. Αυτή είναι μια Γαλλία που δυσκολεύεται να αναγνωρίσει τον εαυτό της. Γαλλικά είναι η μπαγκέτα και το καμαμπέρ, όχι το σταχανοβίτικο πνεύμα.

Ακόμη πιο νότια, ένας Πρωθυπουργός συγκάλεσε ολόκληρο Υπουργικό Συμβούλιο για να πει στους υπουργούς του περίπου ό,τι είπε και ο γάλλος Πρόεδρος στους δικούς του. Δεν γκρίνιαξε κανένας. Ο Αύγουστος έχει μνημονιακές υποχρεώσεις και τον Σεπτέμβριο ο υδράργυρος θα χτυπήσει κόκκινο από μαυρισμένους βουλευτές που κουράζονται ήδη στη σκέψη ότι θα πρέπει να τραβήξουν τον πολιτικό τους ανήφορο και ξεκούραστους συνδικαλιστές με την αγωνιστική τεστοστερόνη στα ύψη.

Αν οι υπουργοί σηκώνουν σε αυτές τις συνθήκες τα μανίκια, δικαιούται να τους φανταστεί κανείς με τα χέρια πίσω από το κεφάλι και τα πόδια πάνω στο γραφείο να αναρωτιούνται εάν αυτό είναι το τελευταίο καλοκαίρι που τους βρίσκει σε ένα πολυτελές γραφείο και με το αιρκοντίσιον να δουλεύει στο φουλ.

Τελευταία Νέα