Αναζήτηση
Το twitter δεν προσφέρεται για σχοινοτενείς αναλύσεις. Η φύση του είναι τέτοια που επιβάλλει πύκνωση λόγου και σαφή διατύπωση. Για πρωτάρης του μέσου, ο κ. Κουβέλης δεν τα πήγε άσχημα. Συγκράτησε την έφεσή του στην αοριστολογία και άφησε τον εαυτό του σχετικά ελεύθερο στην έκφραση συναισθημάτων. Με άλλα λόγια, είπε τον πόνο του. Από αυτή την άποψη τα 24 tweets δικαιολογούνται απολύτως. Εξίσου εξηγήσιμο είναι και το κρεσέντο. Η διαφορά του τελευταίου tweet από το πρώτο, που δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα ευχολόγιο, είναι τεράστια. Πάντα για τα δεδομένα του συντάκτη, το 24ο «τιτίβισμα» είναι κάτι σαν πικρό ξέσπασμα. «Πιστεύω ότι, αν αυτό έπραττε, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά και καλύτερα», γράφει.
Οπως γίνεται σαφές από το 23ο tweet, βασικός αποδέκτης του παραπόνου είναι ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Εκεί, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ αφήνει να εννοηθεί ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ τον πρόδωσε στο θέμα της ΕΡΤ. Επιστρέφοντας στο τελευταίο tweet, μπορεί να αντιληφθεί κανείς ποια πράγματα θα ήταν «διαφορετικά και καλύτερα». Πρώτον, η δημόσια τηλεόραση θα ήταν ανοικτή. Και, δεύτερον, η ΔΗΜΑΡ θα είχε παραμείνει στην κυβέρνηση. Η σειρά δεν είναι αξιολογική –το αντίθετο. Είναι σαφές ότι, αν μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω, ο Φώτης Κουβέλης θα είχε κάνει μια εντελώς διαφορετική επιλογή. Είτε συνασπιζόταν με τον Βαγγέλη Βενιζέλο και έπειθαν μαζί τον Αντώνη Σαμαρά να μαζέψει τα ασυμμάζευτα είτε έχασκε το μαύρο στην ΕΡΤ σαν αδιάψευστη μαρτυρία της ιδιαιτερότητάς μας, η ΔΗΜΑΡ θα παρέμενε ένας από τους τρεις κυβερνητικούς εταίρους.
Ο χρόνος όμως δεν γυρίζει πίσω. Εχοντας χάσει τον ρόλο του ρυθμιστή και με τον φόβο της ανυπαρξίας να κρέμεται πάνω από το κεφάλι της, η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη τραβάει το χαρτί του βασικού πόλου μιας ευρείας συμμαχίας δυνάμεων της Αριστεράς. Είναι ένα από τα τελευταία χαρτιά που έχει στο μανίκι της. Με ποιον θα συμμαχήσει όμως; Με το ΠΑΣΟΚ αποκλείεται, όπως αναφέρεται σαφώς στο 21ο tweet. «Οχι, δεν απευθυνόμαστε στο κόμμα του ΠΑΣΟΚ», γράφει. «Αυτό, με την ηγεσία του, έκανε τις επιλογές του». Ποιος μένει για παρέα; Ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα; Δύσκολo. Το «Σχέδιο Β» του Αλέκου Αλαβάνου; Σχεδόν αδύνατο. Οι συνιστώσες; Εντελώς απίθανο. Κάποιοι πασοκογενείς; Στη δεξαμενή των δυσαρεστημένων έχουν μείνει μόνο ο Γιώργος Παναγιωτακόπουλος και κάτι φίλοι του.
Ως κυβερνητικός εταίρος, ο Φώτης Κουβέλης συναίνεσε σε επιλογές με τις οποίες δεν συμφωνούσε, πράγμα λογικό για μια κυβέρνηση συνεργασίας, αλλά έμεινε ανεξήγητα αδρανής σε θέματα της δικής του ατζέντας, όπως το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Ως αντιπολίτευση σηκώνει το βλέμμα του, κοιτάζει γύρω του και βλέπει μόνο έρημο. Κάπως έτσι αρπάχτηκε από το twitter. Το μέσο δεν σε συντηρεί μόνο στην επικαιρότητα. Προσφέρεται και για ψυχανάλυση.
