Αναζήτηση
Το πιθανότερο είναι ότι ο Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ βλέπει την Ευρώπη περισσότερο σαν το ιταλικό λεωφορείο που έπεσε στον γκρεμό παρά σαν ελβετική αμαξοστοιχία που οδηγείται σε μια αναπόφευκτη μετωπική σύγκρουση με μια άλλη ή σαν μια ισπανική υπερταχεία που εκτροχιάζεται λόγω υπερβολικής ταχύτητας. Από τις τρεις τραγωδίες που ζήσαμε μέσα σε μία εβδομάδα, η βουτιά του λεωφορείου με τον οδηγό να έχει χάσει τον έλεγχο κολλάει περισσότερο με την πρόβλεψη του αμερικανού οικονομολόγου στην εφημερίδα «Ζιντόιτσε Τσάιτουνγκ» ότι «η Ευρώπη είναι πιο κοντά στην κατάρρευση παρά στη λύση».
Τα τρένα δεν είναι η περίπτωση της Ευρώπης. Η ΕΕ θα μπορούσε να συγκρουστεί με τις αγορές, αλλά δεν έχει την παραμικρή διάθεση να το κάνει ούτε από ανθρώπινο λάθος. Κι έπειτα, δεν τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Μάλλον δεν τρέχει καθόλου –πιθανότατα, αν μπορούσε, δεν θα περπατούσε καν. Θα προτιμούσε την ακινησία, θα αφηνόταν στη ραστώνη, θα παρασυρόταν από τη ραθυμία. Θα ήθελε να πατήσει φρένο και να παγώσει τον χρόνο παρά να κινείται σε έναν επαρχιακό δρόμο μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα.
Η ευρωπαϊκή οικογένεια είναι και αυτή δυστυχισμένη με τον δικό της τρόπο. Ο Γκάλμπρεϊθ βλέπει τη βουτιά στον γκρεμό να έρχεται και αν η δουλειά του οικονομολόγου είναι να κάνει δυσοίωνες προβλέψεις, τότε και αυτός κάνει τη δική του δουλειά μια χαρά. Οι πολιτικοί, είπε στη γερμανική εφημερίδα, δεν καταφέρνουν να θέσουν την κρίση υπό έλεγχο. Περίπου, δηλαδή, όπως την πάτησε ο οδηγός του λεωφορείου έξω από το Αβελίνο.
Δυστυχώς, όμως, αν δεν είσαι ο Τολστόι για να περιγράψεις με χειρουργική ακρίβεια το είδος της οικογενειακής δυστυχίας που σε κατατρύχει, μπορεί πάντα κάτι να σου ξεφύγει. Ο Γκάλμπρεϊθ περιγράφει μια ελληνική κοινωνία που καταρρέει, προκαλεί όμως εύλογες απορίες για τη σχέση του με την ελληνική πραγματικότητα όταν χαρακτηρίζει την ΕΡΤ που έκλεισε «θεσμό ελέγχου». Αλλά και η πρότασή του, να διοχετεύει η Ευρώπη χρήματα απευθείας στους έλληνες πολίτες παρακάμπτοντας τις «διεφθαρμένες κυβερνήσεις», κάπως ξενίζει. Ακόμη και αν η Ελλάδα βιώνει μια κρίση, την οποία ο αμερικανός οικονομολόγος έχει δει μόνο σε αναπτυσσόμενες χώρες, είναι κάπως περίεργο να φαντάζεται την Ευρωπαϊκή Ενωση σε ρόλο Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης που, αντί για τρόφιμα, μοιράζει επιταγές.
Αν στο ένα άκρο βρίσκεται η φυσική απαισιοδοξία του Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ, στο άλλο βρίσκει κανείς την έμφυτη αισιοδοξία του Γιάννη Στουρνάρα. Αντίθετα με τους οικονομολόγους, οι υπουργοί Οικονομικών κάνουν καλά τη δουλειά τους όταν δίνουν μια αξιόπιστη προοπτική για το μέλλον. Μπορεί το σενάριο της εξόδου στις αγορές το 2014, το οποίο περιέγραψε ο Ι. Στουρνάρας στο Ρόιτερ, να πατάει λίγο στα χωράφια της υπεραισιοδοξίας αλλά το πρωτογενές πλεόνασμα στο τέλος του χρόνου είναι ένας ρεαλιστικός στόχος. Μόνο που ο οδηγός του λεωφορείου είναι άλλος.
