Επιστρέφουν, αλλά μόνο στις οθόνες μας

To μήνυμα ήταν σαφές και προς όλες τις κατευθύνσεις: λυπούμαστε, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μας δείτε ξανά να παίζουμε μαζί –είπαν και τόνισαν οι Led Zeppelin και ξεκαθάρισαν ακόμη μία φορά τη θέση τους, αν τυχόν υπήρχαν ακόμη αμφιβολίες. Σε κάθε ερώτηση σχετική που τους έγινε, στη συνέντευξη που έδωσαν τις προάλλες, απαντούσαν με σιωπή. Μερικές φορές παρατεταμένη.

Και όμως! Θα τους δούμε. «Ζωντανά» στη σκηνή (η έμφαση, στα εισαγωγικά). Με μια περίτεχνη συναυλιακή ντρίμπλα, οι Zepp παρουσιάζουν το ντοκιμαντέρ «Celebration Day». Πρόκειται για την ταινία από τη συναυλία που είχαν δώσει το 2007 στο Λονδίνο, όλοι μαζί στη σκηνή: ο Ρόμπερτ Πλαντ, ο Τζίμι Πέιτζ, ο Τζον Πολ Τζόουνς και ο 46χρονος Τζέισον Μπόναμ στα ντραμς που πήρε τη θέση τού πατέρα του στο συγκρότημα στις λίγες, ελάχιστες περιστάσεις που οι Led Zeppelin βγήκαν να παίξουν. Μία από αυτές, η μία και μοναδική συναυλία στη μνήμη του Αχμετ Ερτεγκαν, ιδρυτή της θρυλικής Atlantic Records και καλού φίλου των Zeppelin. Μία συναυλία, όμως, και όχι άλλη, αφού από τότε το έλεγαν: δεν υπήρχε περίπτωση να επανασυνδεθούν.

Ο καθένας τους άλλωστε βρίσκεται σε άλλη φάση –ο Πλαντ, για παράδειγμα (που είναι και ο πιο κάθετος από όλους σε ένα «ριγιούνιον» ενδεχόμενο), πετάει ήδη σε κάντρι – μπλούγκρας – μπλουζ ουρανούς, κάνοντας καταπληκτικούς δίσκους στο Νάσβιλ και περιοδεύοντας με ανάλογα σχήματα.

Αλλά, το «Celebration Day» είναι εδώ! Για να χαρούν οι φαν και να γιορτάσουν με τους ρόκερ εκείνες τις άλλες εποχές –τότε που το ροκ έλαμπε σαν τη χρυσή χαίτη του τραγουδιστή και η κιθάρα σε οδηγούσε κατευθείαν στη σκάλα για τον παράδεισο. Πόσα, δηλαδή, «Stairway to Heaven» γράφτηκαν μετά το 1971;

Από τότε που ο Τζον Μπόναμ πέθανε, το 1980, προτίμησαν να κλείσουν το κεφάλαιο. Ποτέ δεν θα είναι το ίδιο, και ίσως καλύτερα έτσι. Φρένο, αποφάσισαν. Και ξέρουν μάλλον τι κάνουν.

Πάνω από αυτό πλανάται ακόμη το φάντασμα μιας όχι και τόσο ηλεκτρισμένης, στα δικά τους μέτρα, απόπειρας το 1988 –όταν έπαιξαν στα 40 χρόνια της Atlantic. Εξού και για την εμφάνισή τους τον Δεκέμβριο του 2007 στο Ο2 του Λονδίνου φρόντισαν να «λαδώσουν» τη μηχανή με πρόβες εντατικές για έξι εβδομάδες.

Βγήκαν, μετά, στη σκηνή και έδωσαν μεγαλοπρεπή παράσταση. Υπάρχει τώρα το ντοκουμέντο.

Επόμενο ήταν οι φαν να «ζεσταθούν» και πάλι και επίμονα να ζητάνε συνέχεια. Λογικό. Ειλικρινά τώρα, οποιαδήποτε άλλη μπάντα θα το έκανε. Συναυλία και περιοδεία. Δεν θα γέμιζαν στάδια; Δεν το κάνουν οι Stones; Αλλοι χαρακτήρες οι Zepp!

Για καλή τύχη (ειδικά των διψασμένων φαν) εκεί βρισκόταν με την κάμερά του ο Ντικ Κάρουδερς, σκηνοθέτης με μεγάλη γκάμα στις μουσικές ταινίες. Εχει δείξει σε φιλμ από τους Killers και τους Oasis ώς τον Βαν Μόρισον και τον Μάικλ Μπουμπλέ.

Και οι Led Zeppelin στην οθόνη –δεν είναι καινούργια ιστορία. Mια ανάλογη κινηματογραφική στιγμή στην καριέρα τους ήταν το «The Song Remains the Same» που προέκυψε από τρεις συναυλίες τους στο Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν της Νέας Υόρκης το 1973.

Προβλήθηκε και στην Αθήνα και το ροκ κοινό της πόλης –τότε –έδωσε το «παρών» και μέτρησε τις δυνάμεις του. Μεγάλες στιγμές. «Το τραγούδι παραμένει το ίδιο» (και στο ροκ όλα πια παίζουν σε επανάληψη –μερικές φορές, είναι αλήθεια, πετυχημένα) και εκεί οι Zeppelin φροντίζουν η ουσία να μείνει αναλλοίωτη.