Το 1995 είχα βρεθεί για ένα Σαββατοκύριακο στο Παρίσι. Κάποια στιγμή, μπήκα και στο Μετρό. Δεν ένιωθα άνετα όμως. Κοίταγα συνεχώς και με αγωνία κάτω από τα καθίσματα. Για ποιον λόγο;

Λίγες ημέρες νωρίτερα, μια τρομοκρατική οργάνωση (λίγο καιρό αργότερα αποδείχτηκε ότι επρόκειτο για αλγερινούς φανατικούς ισλαμιστές) είχε οργανώσει, δυστυχώς με επιτυχία, ένα τυφλό τρομοκρατικό χτύπημα σε κάποιον από τους συρμούς. Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και μια νεαρή Καναδέζα που είχε μόλις φτάσει στην Πόλη του Φωτός για να γιορτάσει τον μήνα του μέλιτος.

Μόλις έγινε γνωστή η τρομοκρατική απόπειρα σε συρμό που εκκινούσε από τον σταθμό του Μετρό στο Αιγάλεω, ως συνήθως, αρκετοί συμπατριώτες μας «έπεσαν από τα σύννεφα». Αφού τόνισαν ότι «κανένας Ελληνας δεν θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο» (ως γνωστόν, μόνο τα καθάρματα οι ξένοι ακολουθούν τέτοιες πρακτικές), άρχισαν πάλι να πιπιλάνε την καραμέλα της κρατικής προβοκάτσιας.

Αγνοούν φαίνεται το γεγονός ότι ζούμε στο 2012. Οποιοσδήποτε (από έναν οργισμένο δεκαπεντάχρονο έως έναν, ας πούμε, εθνικόφρονα απόστρατο αξιωματικό στα πρόθυρα της νόσου Αλτσχάιμερ) είναι πλέον σε θέση, με μια απλή επίσκεψη σε συγκεκριμένα site του Ιντερνετ, να κατασκευάσει μια βόμβα ικανή να ισοπεδώσει ακόμα και ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα.

Αγνοούν επίσης ότι στην Ελλάδα ήδη έχει αρχίσει να κερδίζει έδαφος η λογική τού «όποιος δεν είναι με την Επανάσταση είναι εχθρός μας». Αν η βόμβα στο Αιγάλεω έσκαγε (μάλιστα στην καρδιά του τριημέρου της Αποκριάς) θα σκότωνε ανθρώπους που πήγαιναν για ψώνια και μασκαράδες. Ανθρώπους που επιμένουν να ζουν τη ζωή τους ανέμελα (όσο αυτό γίνεται) αντί να είναι συνεχώς στους δρόμους και να «επαναστατούν».

Αγνοούν τέλος ότι ακόμη και μια πολύνεκρη επίθεση στην καρδιά της Αθήνας θα έβρισκε σύντομα υποστηρικτές – όπως άλλωστε έγινε και στην περίπτωση του δολοφονικού εμπρησμού της Μαρφίν.

Ας μην αφήσουμε την Αθήνα να γίνει σαν το Παρίσι του 1995.

Τελευταία Νέα