Μια ενδιαφέρουσα πτυχή της δουλειάς του αιγυπτιώτη φωτογράφου Δημήτρη Παπαδήμου, την οποία αποκαλύπτει η έκδοση και η έκθεση του ΜΙΕΤ, είναι η κινηματογραφική. Εργάστηκε ως φωτογράφος αλλά και ως βοηθός παραγωγής σε πλήθος ταινιών – ένα όνειρο που φαίνεται ότι δεν κατάφερε να εκπληρώσει ήταν να εγκατασταθεί στην Ευρώπη προκειμένου να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο – ντοκιμαντέρ, όπως αναφέρει στην έκδοση η Ματθίλδη Πυρλή.

Η πρώτη συνεργασία του ήταν στην ταινία «Fortune Carree» του ιταλού σκηνοθέτη Γκοφρέντο Αλεσαντρίνι (βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ζοζέφ Κεσέλ) όπου, εκτός από φωτογράφος, υπήρξε και αντικαταστάτης του πρωταγωνιστή Πέδρο Αρμεντάρις σε σκηνή καταδίωξης με άλογα στην έρημο.

Συμμετείχε επίσης στο «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» του Ζυλ Ντασσέν ως βοηθός σκηνοθέτης, φωτογράφος των γυρισμάτων στην Κριτσά (Αγιος Νικόλαος) αλλά και κομπάρσος, και στο «Κορίτσι με τα μαύρα» του Μιχάλη Κακογιάννη με την Ελλη Λαμπέτη, όπου ήταν ο φωτογράφος της ταινίας.

Συνεργάστηκε σε αρκετές ακόμα γνωστές ταινίες όπως «Τα κανόνια του Ναβαρόνε» με τον Γκρέγκορι Πεκ, «Φαίδρα» του Ντασσέν με τη Μελίνα Μερκούρη και τον Αντονι Πέρκινς, «Διακοπές στην Αθήνα» με την Τζέιν Φόντα και τον Πίτερ Φιντς.

Γεννημένος και μεγαλωμένος σε περιβάλλον κοσμοπολίτικο, έχοντας συγχρωτιστεί με άραβες και ευρωπαίους διανοούμενους, ο Παπαδήμος απέκτησε ευρυγώνια ματιά και συνεργάστηκε με μεγάλα περιοδικά της εποχής του, ενώ εικονογράφησε και αρκετά βιβλία άγγλων περιηγητών. Στην Ελλάδα συνεργάστηκε πολύ με τις «Εικόνες» αλλά και τον «Ταχυδρόμο».

Ο Δημήτρης Παπαδήμος το 1992-1993 δώρισε μια πρώτη παρτίδα του φωτογραφικού αρχείου του στο Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο, το οποίο από το 2009 αποτελεί τμήμα του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τράπεζας. Κατόπιν επιθυμίας του, η σύζυγός του Λιάνα και ο γιος του Γιάννης δώρισαν επίσης στο ΕΛΙΑ το πλήρες φωτογραφικό υλικό – τραβηγμένο όλο με Rolleiflex – και την αλληλογραφία του με καλλιτέχνες και λογοτέχνες, λ.χ. τον Λόρενς Ντάρελ.

Ο ίδιος είχε προβεί σε μία μόνο έκδοση μέρους του υλικού σε λεύκωμα (κυκλοφόρησε το 1974 από τις εκδ. Ολκός με τον τίτλο «Η Ελλάδα που φεύγει»). Η έκδοση του ΜΙΕΤ επεκτείνεται σε τοπία και ανθρώπους της ερήμου, του Νείλου, του Σινά, της Γκάνα, της Αιγύπτου, της Κύπρου. Μπορεί κανείς να θαυμάσει φελάχους, βεδουίνους, ένα σουδανό συνοριοφύλακα αλλά παράλληλα Σαρακατσάνους ή έναν Σπετσιώτη ψαρά. Ο πόλεμος αποτυπώνεται με σκηνές από τη Μέση Ανατολή, το Ρίμινι και τα Δεκεμβριανά.

Τελευταία Νέα