Τέσσερις άξονες επανεκκίνησης

Τα τελευταία χρόνια η χώρα βρέθηκε στη δίνη της χειρότερης οικονομικής κρίσης μεταπολεμικά. Μιας κρίσης με παγκόσμιες διαστάσεις, η οποία διογκώθηκε υπέρμετρα στην Ελλάδα λόγω των χρόνιων διαρθρωτικών προβλημάτων της χώρας και σήμερα τείνει να μετατραπεί σε κοινωνική και κατ’ επέκταση σε πολιτική κρίση.

Το ΠΑΣΟΚ κλήθηκε μέσα σε ασφυκτικά χρονικά περιθώρια να αποτρέψει μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και μια εθνική κατάρρευση με καταστροφικές συνέπειες. Το πολιτικό κόστος των κοινωνικά άδικων και σκληρών αποφάσεων ήταν τεράστιο, με συνέπεια τη διάρρηξη και τον κλονισμό των δεσμών του με τα κοινωνικά στρώματα που εξέφραζε παραδοσιακά.

Στο εναγώνιο ερώτημα μελών και φίλων τι μπορεί και τι πρέπει να κάνει το ΠΑΣΟΚ, πίστη μου είναι ότι το Κίνημά μας έχει τη δυνατότητα να υπερβεί με επιτυχία τη σημερινή κρίση και να ανασυγκροτηθεί σε νέα βάση, διεκδικώντας ακόμη μία φορά τον κομβικό και κεντρικό ιστορικό του ρόλο στην πολιτική γεωγραφία του κεντροαριστερού χώρου. Για να επιτευχθεί όμως αυτό χρειαζόμαστε μια αναβάπτιση στις σταθερές και αναλλοίωτες αρχές που εξέφρασε το ΠΑΣΟΚ διαχρονικά, πάνω στις οποίες βασίζεται η όποια ιστορική του αναγκαιότητα ως κινήματος και δύναμης κοινωνικών κατακτήσεων. Οχι βέβαια με τη λογική των «περασμένων μεγαλείων» αλλά με σύγχρονους και δημιουργικούς όρους, με στόχευση για το μέλλον. Το ΠΑΣΟΚ χρειάζεται μια τομή στη συνέχεια.

Πρέπει με τόλμη να αναλάβουμε τις ευθύνες για τα λάθη που έγιναν, αλλά και για τις παραλείψεις και καθυστερήσεις όσων έπρεπε να γίνουν. Να ξεκαθαρίσουμε τι κρατάμε και τι απορρίπτουμε από το χθες σε ιδέες, αξίες, νοοτροπίες, διαδικασίες, συνήθειες, πρακτικές αλλά και πρόσωπα. Κυρίως να μην εγκλωβιστούμε σε άγονες δελφινομαχίες και ακραίες προσωπικές φιλοδοξίες.

Το ΠΑΣΟΚ μπορεί και πρέπει να επαναπροσδιορίσει την ιδεολογικοπολιτική του ταυτότητα για την έκφραση των κοινωνικών, παραγωγικών, δημιουργικών δυνάμεων που θα στοχεύουν στην ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη, με επανοριοθέτηση των όρων: πρόοδος – συντήρηση, ανάπτυξη – καθυστέρηση, εξέλιξη – στασιμότητα.

Για τη δημιουργία μιας νέας κοινωνικής πλειοψηφίας πρέπει να ξανασυσπειρώσει σε μια προοδευτική πολιτική όσους αγωνιούν και αγωνίζονται ακόμη, αλλά και αυτούς που στην πορεία κουράστηκαν και απογοητεύτηκαν ή διαψεύσθηκαν και απομακρύνθηκαν.

Είναι αναγκαίο όσο ποτέ, τόσο για λόγους εθνικής επιβίωσης όσο και για λόγους οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικής δικαιοσύνης, να δημιουργηθεί το πλαίσιο επανεκκίνησης που θα υπερβεί τη σημερινή κρίση και θα στοχεύει στο αύριο. Οι δράσεις ενός τέτοιου σχεδίου πρέπει να στοχεύουν σε:

1 Αναδιοργάνωση του Δηµόσιου Τομέα για να ανταποκριθεί στις νέες δύσκολες και ανταγωνιστικές συνθήκες, προκειμένου να παραμείνει ένας βασικός αναπτυξιακός πυλώνας και εργαλείο άσκησης κοινωνικής πολιτικής.

2 Αναδιανομή εισοδήματος με ένα νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο για τα στρώματα εκείνα (π.χ. άνεργοι, χαμηλόμισθοι, μικροσυνταξιούχοι κ.λπ.) που επιβαρύνθηκαν δυσανάλογα κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης, με τη δέσμευσή μας να κάνουμε πράξη το εγγυημένο επίπεδο διαβίωσης.

3 Εθνικό Φορολογικό Σύστημα – ει δυνατόν από μηδενική βάση – με στόχο την ενίσχυση και την αύξηση των φορολογικών εσόδων, όχι με την επιβολή νέων φόρων, αλλά αντίθετα με τη λελογισμένη και σταδιακή μείωση των φορολογικών συντελεστών, με περιστολή της φοροδιαφυγής για την αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης και την εμπέδωση της εμπιστοσύνης φορολογουμένων – φορολογούσας Αρχής και σεβασμού του κράτους απέναντι στον πολίτη.