Ολοι οι προσκεκλημένοι ετάχθησαν κατά των καταλήψεων στην ενδιαφέρουσα θεματική εκπομπή του Σκάι της περασμένης Τρίτης ενώ οι παραθυράτοι πρόεδροι της ΠΑΣΠ των ΤΕΙ και της ΟΝΝΕΔ έμοιαζαν απολογούμενοι για τα πεπραγμένα των ομοϊδεατών τους. Η ευφραδής φοιτήτρια που εκπροσωπούσε στην εκπομπή τούς «Ανεξάρτητους» εισέπραξε τους επαίνους της τηλεοπτικής ομηγύρεως καθώς υποστήριξε το άνοιγμα και τη λειτουργία των πανεπιστημίων σε στρωτά ελληνικά και με νοήματα σταράτα.

Κοντολογίς, η αεράτη φοιτήτρια μας είπε: «Εμείς οι Ανεξάρτητοι – αγανακτισμένοι φοιτητές θέλουμε ανοικτά πανεπιστήμια και είμαστε η ελπίδα για το αύριο της Ελλάδας (τα υπογραμμισμένα τα είπε αυτολεξεί). Στην αντίπερα όχθη βρίσκονται οι πολιτικοί και οι παρατάξεις, όλοι αυτοί που εμάς δεν μας εκφράζουν γιατί εξυπηρετούν σκοπιμότητες και συμφέροντα».

Αυτά από τους «Ανεξάρτητους». Η διχαστική λογική του μαύρου – άσπρου, οι κακές παρατάξεις από τη μια και αθώοι κι «ανεξάρτητοι» φοιτητές στον αντίποδα, έχει τάσεις να κυριαρχήσει στην πολιτική σκηνή λόγω αρνητικής οικονομικής συγκυρίας• και τα απλουστεύει όλα σε καταχρηστικό βαθμό.

Πάμε στην πολιτική ουσία: οι φοιτητικές καταλήψεις είναι λαθεμένη απόφαση επειδή (α) ο Νόμος της Διαμαντοπούλου για τα ΑΕΙ έχει ψηφισθεί και μάλιστα από τη συντριπτική πλειονοψηφία των βουλευτών, (β) είναι διάχυτα αποδεκτός από την κοινωνία, (γ) περιέχει θετικές διατάξεις ενώ οι όποιες αρνητικές δεν είναι τόσες και τέτοιες ώστε να δικαιώνουν την ακραία και μετωπική αντιπαράθεση. Οι «Ανεξάρτητοι» φοιτητές υποστηρίζουν μια σωστή θέση, τη λύση των καταλήψεων, με επιχειρήματα πρόωρων νοικοκυραίων: «Θέλουμε να σπουδάσουμε», «Δεν έχουμε οικονομική αντοχή για χάσιμο εξαμήνου», «Οι κακές παρατάξεις μάς εμποδίζουν να μορφωθούμε» κ.λπ.

Και πολύ πρόωρων, γιατί είτε τους «Ανεξάρτητους» διαβάζω στο Διαδίκτυο είτε ακούω τον συνταξιούχο οτετζή της ενορίας που ξοδεύει για τις σπουδές του παιδιού του τον ίδιο συντηρητικό πυρήνα σκέψης, την ίδια απολιτική στοχοθεσία εισπράττω.

Αλλά, πρώτον, η θέση για το άνοιγμα των πανεπιστημίων είναι τόσο σωστή ώστε δεν απαιτούνταν να «θάψουν» οι «Ανεξάρτητοι» τις συντεταγμένες φοιτητικές παρατάξεις με υπονοούμενα περί σκοπιμοτήτων, καθώς αυτή είναι μέθοδος του πολιτικού κόσμου τον οποίον οι ίδιοι καταδικάζουν. Αντιθέτως, το ενδιαφέρον θα ήταν να επισημάνουν ποια θετικά χαρακτηριστικά – όπως λ.χ. η αγωγή της πειθαρχίας στις συλλογικές αποφάσεις και το συγκροτημένο σκεπτικό αυτών των αποφάσεων – δεν έχουν αναπτύξει οι ίδιοι ως «ανεξάρτητο κίνημα» ενώ τα διαθέτουν οι ενταγμένοι στις νεολαίες και στις παρατάξεις τους.

Δεύτερον, μοιάζει να έχουν ξεχάσει οι «Ανεξάρτητοι» φοιτητές ότι οι σπουδές οδηγούν βεβαίως στην επαγγελματική αποκατάσταση αλλά αυτό είναι δευτερογενές και διόλου αναγκαίο επακόλουθο: τα πανεπιστήμια δεν λειτουργούν για να εφοδιάζουν τους νέους με πιστοποιητικά κατάλληλα προς εξεύρεσιν εργασίας όσο, πρωτίστως, για να υπηρετούν την έλλογη γνώση, να την αναπτύσσουν και να τη διοχετεύουν μέσω των εκκολαπτόμενων επιστημόνων στην κοινωνία.

Ο τρόπος που διεκδικούν το άνοιγμα των πανεπιστημίων οι «Ανεξάρτητοι» εμπίπτει στη λογική τού «Αφήστε μας να περνούμε τα μαθήματα, να πάρουμε το πτυχίο και να ξεμπερδεύουμε γιατί τα έξοδα είναι δυσβάστακτα». (Οι πλείστοι από τους παμπάλαιους συμφοιτητές μου που σταδιοδρόμησαν, έχουν αποφοιτήσει με αργοπορία έτους και βάλε, ενώ οι φύτουλες που έλαβαν το πτυχίο τους στο πιτς φιτίλι κάπου διορίστηκαν και χάθηκαν. Οι πραγματικές σπουδές είναι ένας κύκλος βαθύτερος από την αφελή διάβαση των εξαμήνων αβρόχοις ποσί).

Από τη στιγμή που έχουν αυτοαποκληθεί «Κίνημα», οι συνετοί και προκομμένοι φοιτητές μας χρωστούν να διαμορφώσουν σταδιακά το σκεπτικό τους προκειμένου ν’ αποφύγουν το ενδεχόμενο να καταλήξουν σαν τους «Αγανακτισμένους» του Συντάγματος. Η γνώμη μου είναι πως ο χαρακτηρισμός «Ανεξάρτητοι» είναι κουβέντα βαριά και υψιπέτις: ανεξάρτητοι από τι ακριβώς; Από τα κόμματα και από τις παρατάξεις είναι μια σαφής μα λειψή απάντηση. Αλλά ανεξάρτητοι άραγε και από τους λοιπούς ιδεολογικούς θεσμούς και μηχανισμούς όπως λ.χ. η αγία οικογένεια, η παρέα, η διαφήμιση και η μόδα, το Διαδίκτυο, η Εκκλησία, οι περίεργες κοσμοθεωρίες και οι σαϊεντολογίες;

Ακολουθώντας τον αρχαίο Σωκράτη, που υποστήριξε ότι ελευθερία είναι ο καλύτερος τρόπος σκλαβιάς, σερβίρω την ελαφρά παραλλαγή ότι «ανεξαρτησία είναι ο προτιμότερος τρόπος εξάρτησης». Να ψαχτούμε λοιπόν καλά ώστε να επιλέξουμε την καλύτερη δυνατή εξάρτηση. Ας γίνουμε «σεμνοί και ταπεινοί» σε αυτό, τουλάχιστον. Και δεν προπαγανδίζω τούτη τη θέση ως «ανεξάρτητος» παρά ως πολίτης που φρονεί πως «Κάλλιο κνίτης ή δαπίτης – Κάλλιο να σε παράχωνα, που λέγαν οι παλαιότεροι – παρά τίποτας και πουθενάς». Γιατί αν η κοινωνική τάση τού «μακριά από τα κόμματα» κυριαρχήσει έτσι ανεξέλικτη, θα παρασύρει τους πολίτες στον πρωτογονισμό και στην αυθαιρεσία τύπου Μπερλουσκόνι. Εδώ, ακόμη και βουλευτές της σημερινής συμπολίτευσης ακκίζονται ως ανεξάρτητοι (!) από την κομματική ταυτότητα, μπας και γλιτώσουν την κοινωνική κατακραυγή λόγω Μνημονίου.

Νισάφι πια με τις εκκωφαντικές «ανεξαρτησίες»• και λίγη εξάρτηση (επίγνωση των εξαρτήσεων, ακριβέστερα) δεν βλάπτει.

Ο Μίμης Σουλιώτης είναι ποιητής και διδάσκει Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας

dsouliot@gmail.com

Τελευταία Νέα