Το παίξιµό του ήταν µοναδικό, «ανατολίτικο». Αν και δεν ήξερε να διαβάζει νότες, ο Γιάννης Βασιλόπουλος (φωτογραφία αριστερά) διέθετε σπάνια µουσικά προσόντα («αυτί» και «µνήµη»)

που του επέτρεπαν να αποµνηµονεύει οποιαδήποτε µουσική. «Το κλαρίνο του συγκινούσε όλους τους Ελληνες», είπε ο παπάΛουκάς στο νεκροταφείοτων Αγίων Αναργύρων, όπου ετάφη ο σπουδαίος κλαρινίστας του δηµοτικού και λαϊκού τραγουδιού το µεσηµέρι του Σαββάτου σε ηλικία 72 ετών.

Είχε συµµετάσχει σε ηχογραφήσεις δηµοτικών – λαϊκών και έντεχνων τραγουδιών τα τελευταία 50 χρόνια µε τους Στέλιο Καζαντζίδη, Γιώργο Παπασιδέρη, Τάκη Καρναβά, Γιώργο Νταλάρα, Ελένη Βιτάλη, Γλυκερία, είχε συνεργαστεί µε τους σηµαντικότερους συνθέτες – Βασίλη Τσιτσάνη, Γιώργο Ζαµπέτα, Σταύρο Ξαρχάκο (έπαιξε στον δίσκο «Η Ελλάδα της Μελίνας) – και είχε συνοδέψει µεγάλα ονόµατα του λαϊκού τραγουδιού, ανάµεσά τους οι Καίτη Γκρέυ, Γιώτα Λύδια, Μανώλης Αγγελόπουλος, Πάνος Γαβαλάς, Γιώργος Χατζηαντωνίου, Πόλυ Πάνου, Λάκης Χαλκιάς.

Γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1939 από οικογένεια παραδοσιακών µουσικών και άρχισε να παίζει κλαρίνο σε ηλικία οκτώ ετών. Τα ακούσµατα στο κλαρίνο τα είχε από τους παλιούς κλαρινίστες,τον Χαράλαµπο Μαργέλη, τον Κώστα Φουσκοµπούκα (πατέρα του Αριστείδη Μόσχου), τον Βασίλη Τουρκοβασίλη, τον Βάγιο Μαλλιάρα, από τους θείους του Κώστα και Γρηγόρη, ενώ τα πρώτα µαθήµατα τα πήρε από τον πατέρα του Γιώργο Βασιλόπουλο. Ο ίδιος είχε πει για εκείνη την εποχή: «Εµάς ποτέ δεν µας είπαν γύφτους. Επίσηµα ντυµένοι έρχονταν και µας έπαιρναν µε τα άλογα για τους γάµους και τα πανηγύρια στην Αιτωλοακαρνανία, την Πάτρα, την Αρτα και την Πρέβεζα. Πάντα σέβονταν τα όργανα».

Τον ανακάλυψε ο Γιώργος Παπασιδέρης και τον πήγε στην Αθήνα σε ηλικία 18 ετών και έπαιξε µε την Τασία Βέρα, τη Σοφία Κολλητήρη, τον Γιάννη Κωνσταντίνου, τον ∆ηµήτρη Ζάχο κ.ά. Οταν κάποια στιγµή τον άκουσε ο Στέλιος Καζαντζίδης, τον πήγε στην Κολούµπια και συνεργάστηκε µαζί του.

Αυτοδίδακτος στο κλαρίνο, ο Γιάννης Βασιλόπουλος είχε µιλήσει για το παίξιµό του και για την αγάπη του στο όργανο αυτό: «Οταν παίζω, δίνω την ψυχή µου. Το κλαρίνο που έχω το έχω αγοράσει 100 δραχµές. Είναι πάνω από 100 χρονών όργανο. Ο άνθρωπος που µου το πούλησε δεν ήξερε τι µου έδωσε. Το παν στο κλαρίνο είναι το φύσηµα και οι ανάσες. Το φύσηµα πρέπει να ‘ναι ταιριαστό µε τα δάχτυλα, διαφορετικά “αλλού παπάς κι αλλού τα ράσα του».

Λάκης Χαλκιάς: «Το κλαρίνο του, αυτός ογλυκός µακρόσυρτος ήχος του, δεν θα πάψει ποτέ να µας συντροφεύει, να συνοδεύει τη µουσική της ψυχής µας σε πείσµα των καιρών της απόρριψης και της ισοπέδωσης των µεγάλων αξιών».