Αναζήτηση
Προχθές βρισκόµουν στο κτίριο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου όταν «εισέβαλαν» ξαφνικά πάνω από εξήντα κινέζοι επισκέπτες. Εριχναν µατιές γεµάτες περιέργεια στις µεγάλες σηµαίες των ευρωπαϊκών κρατών στην είσοδο του κτιρίου, προσπαθώντας να τις µετρήσουν, σιωπηλά. Μετά άρχισαν να φωτογραφίζονται για να πάρουν την κάρτα εισόδου, χαχανίζοντας βλέποντας το όνοµά τους γραµµένο µε λατινικούς χαρακτήρες. Καταλάβαινες αµέσως ποιοι είναι οι αρχηγοί της οµάδας. Μου θύµιζαν το ύφος των γραµµατέων του Κόµµατος στην Αλβανία.
Οι Κινέζοι που βλέπω εδώ στις Βρυξέλλες όµως είναι πολύ πιο διαφορετικοί από αυτούς που είχα γνωρίσει στην Αλβανία πριν από τριάντα χρόνια.
Είναι χαµογελαστοί, δεν φορούν την ίδια µπλε στολή, δεν κρατούν στα χέρια τους το κόκκινο βιβλίο του Μάο. Αλλά όταν τους πλησιάζω για να τους µιλήσω, µου θυµίζουν το αλλοτινό καχύποπτο βλέµµα και φοβισµένο ύφος. Είδα και έπαθα για να µάθω ότι είναι υπάλληλοι του υπουργείου Πολιτισµού της Κίνας που συµµετείχαν στη Διεθνή Εκθεση της Φρανκφούρτης (όπου η Κίνα διέθετε το µεγαλύτερο περίπτερο) και όχι συνοδοί του κινέζου πρωθυπουργού Γουέν Τζιαµπάο, ο οποίος την ίδια µέρα βρισκόταν στις Βρυξέλλες για συνοµιλίες µε τους εκπροσώπους της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Οι ευρωπαϊκές εφηµερίδες γράφουν ότι στην Ευρώπη φυσάει «κινεζικός άνεµος». Η Ενωµένη Ευρώπη προσπαθεί να βρει οικονοµικό αποκούµπι στις αγορές της Ασίας, ιδιαίτερα στην Κίνα. Η Κίνα προσπαθεί να διεισδύσει οικονοµικά στην Ευρώπη, στην Ελλάδα και την Ιταλία για την ώρα. Η συνάντηση, όµως, ανάµεσα σε Ευρωπαίους και Κινέζους κατέληξε σε απόλυτο φιάσκο. Ο Γουέν Τζιαµπάο είπε στους Ευρωπαίους να ξεχάσουν την ιστορία της ανατίµησης του γιουάν, πράγµα που προκάλεσε κρεµασµένα µούτρα στην ευρωπαϊκή πλευρά. Και όταν οι Ευρωπαίοι ζήτησαν από το κινεζικό κράτος να παρέµβει λιγότερο στην οικονοµία της Κίνας και να αφήσει πιο ελεύθερο τον ανταγωνισµό, ο Τζιαµπάο απάντησε ότι το κράτος παρενέβη σε Ευρώπη και Αµερική για να σώσει την οικονοµία από την καταστροφή. Με λίγα λόγια, σε αυτό το ζήτηµα, πλέον, «είµαστε όλοι Κινέζοι». Και εκεί, φαίνεται, η συζήτηση τέλειωσε. Ούτε κοινή συνέντευξη Τύπου δεν έγινε. Προφανώς για να αποφύγουν τις «επώδυνες ερωτήσεις» των δηµοσιογράφων προς τον Τζιαµπάο για το θέµα του Νοµπέλ Ειρήνης στον κινέζο αντιφρονούντα Λιου Σιαοµπό. Οσο για την υπουργό Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, την ισόβια βαρόνη Αστον, εκείνη, ως συνήθως, δεν εµφανίστηκε καν. Οι κακές γλώσσες έλεγαν ότι έπαιζε γκολφ στη διάρκεια των συνοµιλιών…
Κατά τα άλλα, την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης αυτήν την περίοδο την έχουν οι Βέλγοι. Αλλά αυτοί δεν έχουν καν κυβέρνηση και τσακώνονται µεταξύ τους, βάζοντας τα δυνατά τους να διαλύσουν τη χώρα. Αλλο ένα σύνδροµο, µάλλον, της σύγχρονης «ευρωπαϊκής παράνοιας». Μιας Ευρώπης που ψάχνεται, που φοβάται, τον εαυτό της, τους Κινέζους, τους µουσουλµάνους, τους µετανάστες. Μιας Ευρώπης που τρέχει ζαλισµένη πίσω από τα γεγονότα… Παντού όπου και αν ταξιδεύεις, στη Φρανκφούρτη, στις Βρυξέλλες, στην Πράγα, στην Αθήνα, οι ευρωπαίοι πολίτες µιλούν συνέχεια για την οικονοµική κρίση, για το τέλος της εποχής της ευηµερίας, τα δύσκολα χρόνια που έρχονται. Η διαφορά µε την Ελλάδα είναι ότι πουθενά στην Ευρώπη δεν υπάρχει µια συζήτηση του τύπου «ποιος τα φαγε τα λεφτά;». Αυτήν τη συζήτηση την ακούς µόνο στην Αθήνα…
