Η φρενιτιώδης ανακύκλωση των ίδιων πάντα θεµάτων που υπηρετούν τη χυδαιότητα παράγει όλο και πιο ισχυρά διαλυτικά οξέα της σκέψης
Στοίχειωσε πια εκείνος ο καβγάς του Μικρούτσικου µε µια πρώην φίλη του ονόµατι Σίσσυ. Εκλεισε πάνω από δυο εβδοµάδες η νοσηρή εµµονή στο ζήτηµα και πάνω που σκεφτήκαµε ότι δεν θά ‘χουν τι άλλο να πουν, µια τηλεφωνική επικοινωνία τής εν λόγω κυρίας στην εκποµπή της Μελέτη προκάλεσε παροξυσµική κρίση ενθουσιασµού της παρουσιάστριας, η οποία έσπευσε να την καλέσει για µια live συνάντηση στο στούντιο για να ξαναπούν τα ίδια.

Τρεις ηµέρες, µπορεί και παραπάνω, ακούµε να επαναλαµβάνεται από τα ίδια δελτία και τις ίδιες εκποµπές η είδηση ότι συνελήφθησαν τρεις Ρωσίδες, µέλη διεθνούς κυκλώµατος πορνείας. Στο δελτίο του Αlpha, στο «Κους-Κους», στο «Πάνω στην ώρα» και ξανά πάλι από την αρχή. Προφανώς το σηµαντικό στην εν λόγω υπόθεση είναι ότι δίνει τη δυνατότητα να χωριστεί η οθόνη στα δυο και ενώ στο ένα µισό ο δηµοσιογράφος εκφωνεί το ρεπορτάζ στο άλλο µισό προβάλλονται πλάνα από στριπτιζάδικο για να ερεθίζεται η φαντασία του φιλοθεάµονος ως προς το ποιες υπηρεσίες προσέφεραν οι συλληφθείσες. Παλιά τηλεόραση, φτηνιάρικη.

Στην ίδια αντίληψη ωστόσο υπακούει και το κυνήγι διαφόρων µοντέλων, οι οποίες χωρίζονται σε κατηγορίες. Στην ελίτ κατατάσσονται διάφορες επίσηµες συνοδοί διασηµοτήτων, π.χ. η «Υβόννη του Ρέµου», όπως αποκαλούν γνωριµία του γνωστού αοιδού. Την κυνηγούν εδώ και µέρες µε το αγωνιώδες ερώτηµα πότε θα παντρευτεί τον Ρέµο. Να µην τους πληγώσουµε, αλλά είχαµε µια σκασίλα!

Αλλη κατηγορία, στις αναλώσιµες µοντέλες ( ή ανειδίκευτες) είναι αυτές που ξεφουρνίζονται από το ριάλιτι του Αnt1 και είναι έτοιµες να ξεκατινιαστούν για να εξασφαλίσουν καµιά πρόσκληση σε στούντιο. Είχε µια τέτοια το «Πάνω στην ώρα» (Αlpha) και εξασφάλισε µια παρόµοια και η Λαµπίρη (Star). Οι καταγγελίες για τα φετινά ξεκατινιάσµατα συνοδεύονται από πλάνα των περσινών για να θυµηθεί το φιλοθεάµον διαλόγους υψηλού ήθους όπως «είσαι µπαζόλα… ρε συ, είσαι µεγάλο µπάζο».

Τους αυτοµατισµούς µιας τηλεόρασης – ζόµπι ξυπνά µια «τυχαία» συνάντηση Αντζελας Γκερέκου και Τζούλιας Παπαδηµητρίου και δεν φτάνει το αναµάσηµα παλιών, σαπισµένων ιστοριών από το «πολύκροτο διαζύγιο», µπαίνει σαν µουσική υπόκρουση κάποιο από τα παλιά βοσκοπουλικά σουξέ. Η παρουσιάστρια θεωρεί υποχρέωσή της να επιδείξει ένα στιγµιαίο µεράκλωµα µισοκλείνοντας τα µάτια συνεπαρµένη από το άσµα. Γελοιότητες. Πού τις διδάχτηκαν;

Αυτό δεν είναι τηλεόραση, είναι µια πρωτοφανής µέθοδος τυραννικής πειθαρχίας, που επιβάλλεται στο φιλοθεάµον µε τη βιαιότητα λοβοτοµής.

Οχι για µια στιγµή, ούτε για µια µέρα, αλλά για πολλές, τη µία µετά την άλλη, όπως απαιτούν τα οργανωµένα συστήµατα σωφρονισµού η εν λόγω µορφή «τηλεόρασης» αναλαµβάνει να ρυθµίσει τον ελεύθερο χρόνο του κοινού γύρω από µια διαστροφική έννοια της «ενηµέρωσης» για το τίποτε, για το άθλιο, το θλιβερό, το ανάγωγο, το χυδαίο.

Πάντως για πρόσθετη ελαφράδα προφανώς τα ανωτέρω θεάµατα συνδυάζονται µε έναν µόνιµο, χαζοχαρούµενο ενθουσιασµό των παρουσιαστών και δη των παρουσιαστριών, που βρίσκεται πολύ κοντά στην αποχαύνωση. Γιατί αυτή είναι η πραγµατική κατάσταση του ανθρώπου, όταν επαναλαµβάνει µηχανικά γκριµάτσες χαράς, αφού κανένας πραγµατικός λόγος δεν υπάρχει για µια τέτοια ψυχική κατάσταση.

Και εδώ που τα λέµε, συχνά-πυκνά παρουσιάστριες φαίνεται να πέφτουν σε τέτοια κατάσταση, καθώς τις βλέπουµε ξαφνικά να γυρίζουν τσουλουφάκια από τα µαλλιά τους µε βλέµµα ξεχασµένο κάπου αλλού (πήρε το µάτι µας την Καραβάτου µια δυο φορές) ή πεταρίζουν τα µατάκια καθώς πλησιάζει η κάµερα στο πρόσωπό τους, έχοντας στα χείλη καρφωµένο ένα τέτοιο πλατύ χαµόγελο, που µόνο το θαύµα της ακριβοπληρωµένης ορθοδοντικής το σώζει από το να θυµίζει τον Τζόκερ. Ναζάκια; Σαχλίτσες.

Δεν προτείνει τίποτε στο κοινό


Πόσο µακριά πάει αυτού του είδους η τηλεόραση; Πουθενά απολύτως. Γιατί δεν έχει να προτείνει τίποτε στο κοινό της. Σε µια εποχή µάλιστα, της οποίας το αίτηµα είναι ηθικό, όχι µε την χριστιανική έννοια, αλλά µε την έννοια του σεβασµού της ανθρώπινης προσωπικότητας. Και αν οι επαγγελµατίες αυτού του είδους της τηλεόρασης εξαιρούν τη δική τους, το φιλοθεάµον δεν έχει τίποτε άλλο παρά µόνον αυτή, την αξιοπρέπειά του.