Αναζήτηση
Ενα πολύπλοκο µέχρι ζαλάδας σταυρόλεξο µε ονόµατα προσώπων που θα συνέθεταν είτε τις εκλογικές οµάδες είτε τις τηλεοπτικές απέδειξε τα κοινά στοιχεία των δύο χώρων.
Η διαφορά µεταξύ πολιτικής σκηνής και τηλεοπτικής είναι ότι η πρώτη αναζητεί τους άφθαρτους για να στείλει µήνυµα ανανέωσης. Η δεύτερη, αντιθέτως, µάχεται λυσσωδώς για τη συντήρηση στέλνοντας και αυτή το δικό της µήνυµα στους καταναλωτές ότι τίποτε δεν άλλαξε και µπορούν να συνεχίσουν αφασικοί και ευδαίµονες να βουλιάζουν στα µαξιλαράκια του καναπέ. Στην πραγµατικότητα, όλος ο λόγος για τα πρόσωπα αποκρύπτει την αδυναµία για νέες ιδέες.
Πάντως εκεί που ο Ψωµιάδης έκανε τις επικοινωνιακές φούρλες του στου Αυτιά γιατί είχε γίνει µείζον ζήτηµα το αυτονόητο, ότι δεν µπορούσε να έχει και τον αδελφό του στο ψηφοδέλτιο, την ώρα που οι δηµοσκοπήσεις αποθεώνονταν σαν κάλπες επιχειρώντας να υποβάλουν υποψηφιότητες το µόνο που έµοιαζε µακρινό σε όλο αυτό το θέαµα είναι το ακριβές περιεχόµενο των εκλογών, οι µεγάλες αλλαγές του «Καλλικράτη» που ακόµη δεν έχουν γίνει κατανοητές από τους πολίτες. Αλλά έχουµε χρόνο γι αυτά.
Στο µεταξύ η τηλεοπτική είδηση των ηµερών ήταν ότι η Κοροµηλά θα παρουσιάζει το «Μπιγκ Μπράδερ». Φυσική εξέλιξη για µια επαγγελµατία που δεν υπηρέτησε παρά την τηλεόραση της αφασίας, της απόλυτης κενότητας και της υστερικής κατανάλωσης του τίποτε, εξ ου και η υστερική αγωνία για το δήθεν άφθαρτο της εξωτερικής εµφάνισης. Τι άλλο να επιδείξει το κενόν; Αλλωστε το κοινό που γαλουχήθηκε µε την ψευδολάµψη των σπαγκέτι σόου και εθίστηκε στην αποθέωση του εφήµερου είναι η µαρµίτα απ όπου αλιεύουν πλέον τα ριάλιτι του είδους το ανθρώπινο υλικό τους. Ως εκ τούτου, η Κοροµηλά µπορεί θαυµάσια να αποτελέσει και πάλι σύµβολο. Της θλιβερής τηλεοπτικής ανακύκλωσης ανθρώπινων προϊόντων.
Και τηλεόραση του κρεβατιού
Νέα πρόσωπα; Ολο και βρίσκονται. Να, αίφνης, η Μενεγάκη θα έχει τον καλό της στο πλευρό της, λέει, να παρουσιάζει δική του «στήλη». Αυτή την τηλεόραση ξέρει η Ελένη, αυτήν κάνει. Τι αξία έχει η ζωή αν δεν τη δείχνεις στο γυαλί!
Ετσι κι αλλιώς, σε αυτόν τον τόπο όσα οπουδήποτε αλλού αποτελούν σκάνδαλα χαιρετίζονται σαν µεγάλες µαγκιές. Την εποχή, για παράδειγµα, που η γνώση µιας ξένης γλώσσας αποτελούσε προνόµιο για τους λίγους, η αλήστου µνήµης απάντηση της Μελίνας Μερκούρη στην ερώτηση αν γνωρίζει γαλλικά έγραψε ιστορία: «Ναι, λίγα του κρεβατιού» ήταν η ατάκα που απενοχοποίησε πλήθη κορασίδων, τα οποία δεν είχαν τη µόρφωση τύπου «γαλλικά και πιάνο».
Κάπως έτσι έγινε και µε την τηλεόρασή µας. Μάθαµε λίγη. Του κρεβατιού. Αυτήν κάνουµε.
Εκπληξη αντί ελπίδας;
Το µεγάλο πρόβληµα των καιρών για τηλεόραση και πολιτική είναι ότι απευθύνονται σε ένα κοινό δύσθυµο, απογοητευµένο και µε αντιφατικές επιθυµίες όπως συµβαίνει σε εποχές κρίσης όχι µόνο οικονοµικής αλλά και ιδεών και θεσµών. Πώς το αντιµετωπίζουν;
Αποθεώνοντας την έκπληξη. Την ταυτίζουν πλέον µε την ελπίδα. «Προσωρινή αναστολή της δυσπιστίας» αποκαλείται εις την µανατζερική η εν λόγω τεχνική και εκείνο το στιγµιαίο αίσθηµα της περιέργειας, η εφήµερη γοητεία του οξύµωρου θεωρείται ήδη ικανό επίτευγµα, ιδίως για την πολιτική που έχει στερέψει από ιδέες.
Για παράδειγµα, εκείνο το «νέος και άφθαρτος» φαίνεται να γίνεται πολιτικός στόχος, να, σαν την πρόταση της Ν.Δ. για τον κ. Κικίλια, τον οποίο ακούσαµε να δηλώνει στο δελτίο του Star ότι είναι «νέος και δεν µιλά τον παλιό ξύλινο πολιτικό λόγο», δηλαδή «απορρίπτει τις πρακτικές της µεταπολίτευσης» και τις «πολιτικές που οδήγησαν τον τόπο στην οικονοµική κρίση και τα αδιέξοδα». Βάλσαµο στ αυτιά του βασανισµένου πολίτη; Αλίµονο, ξύλινος είναι ακριβώς ο λόγος – κασέτα που επαναλαµβάνει µηχανικά αυτά τα οποία νοµίζει ο πολιτικός ότι θέλει να ακούσει ο πολίτης.
