Αναζήτηση
] Ο «Κήπος της Ρίλα» είναι ο πρώτος δίσκος της Μάρθας Μαυροειδή, που την έχουμε γνωρίσει μέσα από τις συνεργασίες της με τους Χειμερινούς Κολυμβητές, τους Μode Ρlagal, τη Σαβίνα Γιαννάτου, τον Κώστα Θεοδώρου κ.ά.
] Για τον δίσκο της (εδώ γελάμε πολύ) πληροφορηθήκαμε μέσα από το έγκυρο αγγλικό περιοδικό «FRoots» (Βίβλος της world music). Ο δίσκος είναι μέσα στις προτάσεις του τρέχοντος τεύχους και απ΄ ό,τι καταλάβαμε μέσα στις πρώτες τέσσερις επιλογές τού μήνα.
] Η Μάρθα έχει σπουδάσει Μουσικολογία στην Αθήνα, Εθνομουσικολογία στην Αγγλία και την Αμερική, και σύγχρονη μουσική στην Ολλανδία. Εχει σπουδάσει Σάζι με τον Περικλή Παπαπετρόπουλο, Βυζαντινή Μουσική με τον Γιάννη Αρβανίτη και Βουλγάρικο Τραγούδι.
] Η ίδια περιγράφει τις μουσικές της ως «σταυροδρόμια ήχων από τα Βαλκάνια» κι αυτό φαίνεται και από τα όργανα της ορχήστρας: λάφτα, σάζι, τρομπέτα, καβάλ, κλαρίνο, κιθάρα, κοντραμπάσο, ραμπάμπ και κρουστά. Η ίδια μάλιστα έχει φτιάξει δική της ηλεκτρική λάφτα που παίζει με τα χεράκια της.
] Αυτά από το μέτωπο της εγχώριας έντεχνης/ world κίνησης. Το κορίτσι είναι νέο, δραστήριο, με ταλέντο, μόρφωση, αισθητική. Κι έχει και μια φωνή που θυμίζει πολύ το βουλγάρικο ηχόχρωμα.
] Είναι αρκετές αυτές οι αρετές να σταθεί σήμερα μια νέα καλλιτέχνις στην Ελλάδα; Και αν δεν τα καταφέρει εδώ, είναι πιο εύκολο τάχα να βρει τον δρόμο της έξω;
] Γελοία η ερώτηση… ] Για τους παροικούντες την Ελλάδα, το εξωτερικό μοιάζει πιο μακρινό από ποτέ (κι ας υπάρχει το Ιντερνετ).
] Θυμίζω: Τo «FRoots» είχε «ανακαλύψει» κάποτε και την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Και την Κρίστη Στασινοπούλου. Απ΄ ό,τι θυμάμαι και τη Σαβίνα Γιαννάτου και τη Μελίνα Κανά. Πιθανόν να είναι και άλλοι δικοί μας που έκαναν την εμφάνισή τους στις σελίδες του, αλλά και τι έγινε; Μόνο η Σαβίνα- και σε ένα άλλο επίπεδο η Κρίστη Στασινοπούλου- έχουν μια τακτική παρουσία στην ευρωπαϊκή (και όχι μόνο) κίνηση της world music. Ισως και ο Ψαραντώνης.
] Το Ιντερνετ, λέει, μας φέρνει πιο κοντά. Οντως! Τότε γιατί εδώ και χρόνια, κανείς δεν μπορεί να σταθεί πέρα από τον δικό μας μικρόκοσμο; ] «Δεν υπάρχει ο μηχανισμός», ακούω εδώ και χρόνια από καλλιτέχνες που κατά καιρούς έκαναν τις κινήσεις για μια παράλληλη παρουσία, εδώ κι αλλού. Το ίδιο πριν από δεκαπέντε χρόνια, το ίδιο και σήμερα. Φαντάζομαι το ίδιο και αύριο. Είναι απ΄ αυτούς τους μηχανισμούς που δεν θα φτιαχτούν ποτέ.
