Η εισαγωγή ενός κοινού, παγκόσμια αποδεκτού μετρικού συστήματος με βάση το δεκαδικό είχε για πρώτη φορά προταθεί από επιτροπή της Γαλλικής Ακαδημίας, το 1791. Η πρόταση ήταν σύμφωνη με το πνεύμα της κυρίαρχης τότε τάσης για ενοποίηση και παγκοσμιοποίηση, αμέσως μετά τη Γαλλική Επανάσταση, που θέλησε να σπάσει τα τοπικά και εθνικά δεσμά, να τονίσει το πανανθρώπινο στοιχείο της ισότητας, της ελευθερίας και της αδελφότητας. Χρειάστηκε να περάσουν περίπου εκατό χρόνια, μέχρι το 1889, ώσπου το δεκαδικό σύστημα να γίνει αποδεκτό από το σύνολο σχεδόν των κρατών, με εξαίρεση τις αγγλοσαξωνικές χώρες. Η Μεγάλη Βρετανία, υπό το κράτος ενός ανεδαφικού παραδοσιακού συντηρητισμού, επιμένει πεισματικά, μεταξύ άλλων, να μετρά ακόμη με ίντσες, να πληρώνει σε λίρες και όχι σε ευρώ, να οδηγεί στην αριστερή λωρίδα, να διατηρεί το κολεγιακό σύστημα Ανώτατης Εκπαίδευσης στο Κέμπριτζ και την Οξφόρδη.

Στο βιβλίο του Γιώργου Λάββα «Επίτομη Ιστορία της Αρχιτεκτονικής» (Εκδ:

University Studio Ρress, Θεσσαλονίκη 2002), διαβάζουμε πως το δεκαδικό σύστημα δεν ενοποίησε μόνο τα μέτρα και τα σταθμά σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά επέδρασε καταλυτικά στη σκέψη, τη φαντασία και τη δράση της εποχής μας, όπως έχουν υπογραμμίσει διακεκριμένοι θεωρητικοί. Το μέτρο, ως το αφηρημένο και μη ορατό μέγεθος, που ισούται με το «δεκάκις εκατομμυριοστό του ενός τετάρτου του γήινου μεσημβρινού» γίνεται τώρα το μέσον αναφοράς σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής. Η αναφορά όχι πια στην ποικιλία και την ατομικότητα, αλλά στη μονοσήμαντη και άτεγκτη ακρίβεια ενός σταθερού μέτρου, οδήγησε σε μια νέα αντίληψη του χώρου και της Αρχιτεκτονικής. Η σημασία του μετρικού συστήματος, ως ουδέτερου μέσου ακριβούς μέτρησης, αποτελεί βασική προϋπόθεση για τα άλματα, που έγιναν όχι μόνο στην Αρχιτεκτονική, αλλά και στις φυσικές επιστήμες. Πάθος για πιστές μετρήσεις, για ακριβολογία, για αντικειμενική αλήθεια και γνώση χαρακτηρίζουν τον 19ο αιώνα. Ο Πέτρος Θέμελης είναι καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας.

Τελευταία Νέα