To 2004, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα, η ιδέα να ακουστεί δημόσια από πλήθος ανθρώπων το κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη «Πεθαίνω σαν χώρα» άρπαξε τον Μιχαήλ Μαρμαρινό από τον λαιμό. Μετά την παρόρμηση ακολούθησε η έρευνα, η αναζήτηση. Και τώρα, τρία χρόνια μετά, η παράσταση. Η ιδέα παραμένει. Το κείμενο, βαθιά πολιτικό και ιστορικό, θα ειπωθεί και θα ακουστεί από μια στατική πομπή ανθρώπων, από ανθρώπους σε ουρά. Ουρά οφιοειδής, με αργή μετακίνηση, ορατή στους θεατές μέσα από ζωντανές προβολές. Στον θίασο-ουρά υπάρχουν τρία γκρουπ ανθρώπων, τρεις δομικοί λίθοι. Οι ηθοποιοί που έχουν αναλάβει το κύριο βάρος του κειμένου, χορευτές, μουσικοί, γκρουπ λίντερς, που και αυτοί θα εκφέρουν κείμενο, σκορπισμένοι στην ουρά και η υπόλοιπη ουρά από την οποία επίσης κάποιος θα λέει μια λέξη, μια φράση.
«Πρόκειται για ένα θέαμα in situ, μοιραία μοναδικό, που μία και μόνο φορά μπορεί να γίνει» λέει ο Μιχαήλ Μαρμαρινός, που δούλεψε την παράσταση όχι μόνο με τους θεατρικούς κώδικες, αλλά και με κινηματογραφικούς και μάλιστα υπερπαραγωγής, προκειμένου να οργανώσει το πλήθος και να δημιουργήσει μια «στατική δράση». Στην ουσία πρόκειται για περφόρμανς, με είκοσι ηθοποιούς, 200 κομπάρσους (αντί 1.000 που ήταν η αρχική ιδέα), Έλληνες και ξένους, ένα μικρόφωνο και τον συγγραφέα. Η παλαίμαχη αλλά και αξιόμαχη Μπέμπα Μπλανς, ο Νίκος Αλεξίου, ο Θέμης Πάνου, η Θεοδώρα Τζήμου, ο Γιώργος Ζιόβας, περφόρμερς, συνεργάτες του Τheseum Εnsemble, ο συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης, συνολικά 27 άτομα, εννέα ψάλτες, μια μπάντα, πολλοί ξένοι, άλλοι που έχουν
ΙΝFΟ
Στην «Πειραιώς 260», στις 30 και 31 Ιουλίου. Τιμές εισιτηρίων: 25, 15 ευρώ. Τηλ. 210-3230.100, www.hellenicfestival.gr
έρθει με την οικογένεια τους, άλλοι μόνοι τους, εθελοντές, γέροι, νέοι, ένας σιδεράς από το Μεταξουργείο, κάποιος από τα Γρεβενά, φίλοι του θιάσου, ο κύριος Αντώνης, μια μητέρα με το παιδί της, ο γιος τού Μιχαήλ Μαρμαρινού, θα σταθούν στην ουρά για δύο παραστάσεις.
«Το κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη, οξύτατα πολιτικό, είναι και μυθικό ταυτόχρονα. Με εξέπληξε η ερμηνεία ενός δεκαεννιάχρονου Ρώσου που παίζει κοντραμπάσο στους δρόμους της Αθήνας και παίζει και στην παράσταση. Όταν ρώτησα τι του λέει ο τίτλος, μου είπε: «Χώρα είναι ο πολύς κόσμος. Πεθαίνω, σημαίνει ότι προσπαθώ να επιζήσω…» και μετά συμπλήρωσε «… αλλά δεν τα καταφέρνω» λέει ο σκηνοθέτης, ο οποίος πριν από 25 χρόνια μπήκε στον θεατρικό χώρο και εξελίχθηκε σε προσωπικότητα με πολιτική σκέψη, ένας ακτιβιστής ηθοποιός-σκηνοθέτης.
Πέρα από το ερεθιστικό αυτής της πρωτότυπης παρουσίασης πεζού κειμένου, η προτροπή του Μιχαήλ Μαρμαρνού είναι γενική: «Στο θέατρο μπαίνεις Α και βγαίνεις Α τονούμενο».
Η ανθρώπινη εμπειρία
«Η ουρά είναι συστατικό της ανθρώπινης εμπειρίας, σε βάθος χρόνου» λέει ο Μιχαήλ Μαρμαρινός. «Δεν ξέρω κανέναν άνθρωπο που να μην έχει σταθεί στην ουρά. Μια κρίσιμη ποιότητα που βέβαια σχετίζεται με ένα σωρό άλλα, όπως την αναμονή, την υπομονή, την ελπίδα, το αίτημα. Αν δεν έχεις αίτημα δεν στέκεσαι στην ουρά. Και ταυτόχρονα υπαινίσσεται μια στοιχειώδη ελπίδα εκπλήρωσης του αιτήματος. Άρα τραγική έννοια. Η ουρά, συνώνυμο της λέξης χώρα, που αναμένει να διατυπώσει το αίτημά της, σαν ένα μεγάλο χορικό, συναντά την τραγωδία. Οι θεατές θα ακούνε αυτό που έχει να ειπωθεί, τον πόνο που υπάρχει και γίνεται λόγος βιωμένος, όχι αναγιγνωσκόμενος- από πολλά στόματα. Ο μόνος που θα διαβάσει κάτι είναι ο ίδιος ο Δημητριάδης, ο οποίος θα παρίσταται ως σώμα και ως φωνή».
