Αναζήτηση
Ριάλιτι εκτέλεσης
Έναν απαγχονισμόσόου
Μπροστά στην κάμερα ο Σαντάμ Χουσεΐν, ο πρωταγωνιστής-σύμβολο της μεγαλύτερης διαφημιστικής εκστρατείας της βίας που γνώρισε ο τηλεοπτικός πολιτισμός, οδηγείται στην αγχόνη. Οι τηλεοράσεις όλου του κόσμου προβάλλουν τις εικόνες που συμπυκνώνουν τους εφιάλτες της Δύσης, την ύπαρξη του αρχαϊκού σπέρματος της βίας κάτω από στρώματα πολιτισμού της δημοκρατίας. Βίας με επένδυση από τα πιο φαντεζί υλικά της τηλεοπτικής κουλτούρας, και ως εκ τούτου μιας πολύ ψυχαγωγικής βίας.
Παντού όπου υπάρχουν συσκευές, από τους ιδιωτικούς χώρους μέχρι τους δημόσιους, σε βιτρίνες ηλεκτρικών ειδών, σε σούπερ μάρκετ, πίσω από τις πλάτες αδιάφορων περαστικών, σε άδειες αίθουσες ή σε κατάμεστες καφετέριες ο πρωτοχρονιάτικος πυρετός της γιορτής, το τρελό πανηγύρι κατανάλωσης εικόνων ευμάρειας συνοδεύεται από τα πλάνα της τιμωρίας εκείνου που αναγορεύτηκε σε απειλή αυτής της υπέροχης Ευτυχίας.
Ξαπλωμένοι στους καναπέδες, με τσιγάρα ή χωρίς, διώχνοντας βιαστικά μια ενόχληση της στιγμής καρφωνόμαστε στο γυαλί που μεταφέρει τη φρίκη, αποστειρωμένη από την απόσταση και από το φανταχτερό τηλεοπτικό τελετουργικό που την πλαισιώνει.
Το συναίσθημα ανθρώπινο. Η αποστροφή, το στομάχι που σφίγγεται, η έκπληξη μπροστά στην πολλαπλασιασμένη από τις οθόνες του κόσμου θέα στην απόλυτη Τιμωρία, την αφαίρεση της ζωής. Ενός αιμοσταγούς δικτάτορα που απειλούσε την παγκόσμια τάξη είναι η επίσημη ετυμηγορία. Από μια δίκη που συμπλήρωσε το θέατρο επικράτησης των αξιών της δημοκρατίας επί των δυνάμεων της βαρβαρότητας. Ουδείς θα αρνηθεί ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν έβαψε τον τόπο του με αίμα, αλλά και το ότι από «φίλος» έγινε εχθρός, όταν χρειάστηκε μια «εικόνα του Κακού» (όπως κάποτε ο Αγιατολάχ Χομεϊνί, όπως ο Μιλόσεβιτς, όπως ο Μπιν Λάντεν, ποτέ ο Πινοσέτ φυσικά), ο πολιτισμός που συντηρεί πλέον την ύπαρξή του με όρους θεάματος. Ο πολιτισμός που σκηνοθετεί την παγκόσμια τάξη μετατρέποντας τις αξίες του σε όπλο της μεγάλης Αγοράς του, αυτή πάντα ενδεδυμένη την εσθήτα της δημοκρατίας.
Η γαλλική τηλεόραση συνοδεύει το βίντεο της εκτέλεσης με πλάνα βασανισμένων και νεκρών του καθεστώτος Σαντάμ. Τα υπολείμματα της συνείδησης του Διαφωτισμού καθησυχάζονται. Το CΝΝ στήνει ένα μοναδικό σόου ανάλυσης κάθε στιγμής του απαγχονισμού. Το ιδεολογικό οπλοστάσιο της Σκέψης του Διαφωτισμού γίνεται τηλεόραση. Γίνεται CΝΝ-ικό ριάλιτι. Ο Ρουσό ήταν εκείνος που είχε προφητέψει ότι η δημόσια τάξη θα υποτασσόταν σε έναν συνδυασμό συναισθήματος (κατανάλωσης του ιδιωτικού, άρα υποχώρησης της δημοκρατίας) και πολιτικής καταπίεσης. Νόμιζε απλώς, ότι αυτό θα γινόταν με τον μαρασμό της πόλης και την άνοδο του χωριού ως τρόπου καθημερινής ζωής. Δεν είχε διανοηθεί τη λειτουργία της τηλεόρασης και τη διαμόρφωση του παγκόσμιου μιντιακού χωριού μας, που θα επιβεβαίωναν στη χειρότερη εκδοχή τους τις προφητείες του. Ψυχολόγοι στα μαραθώνια ρεπορτάζ του CΝΝ, ο ένας μετά τον άλλον, αναλύουν το βίντεο της εκτέλεσης και δίνουν ερμηνείες για το πώς νιώθει ο καταδικασμένος. Στον Λάρι Κινγκ κάποιος καλεσμένος που υποτίθεται ήταν παρών στη στιγμή του απαγχονισμού φτάνει σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, για το αν είχε «σωματικά υγρά» το πτώμα, καθώς είναι γνωστό ότι οι σπασμοί του απαγχονισμού προκαλούν τις σωματικές αντιδράσεις των σπασμών ηδονής .
Εθισμός στην «εκπολιτισμένη» βαρβαρότητα
Στα εγχώρια κανάλια ο παθιασμένος αντιαμερικανισμός ξεσπάει θεαματικός δίπλα στις ψύχραιμες αναλύσεις για το τι μέλλει γενέσθαι στην περιοχή. Στο δελτίο του Αntenna έσπευσαν κατά το CΝΝ- ικό πρότυπο να ΄χουν και αναλύσεις ψυχολόγου. Το τελετουργικό του θεάματος υπηρετεί τους κανόνες της αγοράς σε πείσμα οποιουδήποτε περιεχομένου. Οι σκηνές της εκτέλεσης, με την αφοπλιστική τους αμεσότητα και το σαφέστατο μήνυμά τους της «διασκεδαστικής βίας» κυριαρχούν. Το χαμαιλεοντικό σύστημα του παγκόσμιου θεάματος έχει καταπιεί ιδεολογικές διαφορές στην προσέγγιση, δημοκρατικές ευαισθησίες, πολιτικά μηνύματα, θρησκευτικά και ό,τι άλλο δικαιώνει το οικοδόμημα του παρόντος πολιτισμού. Έχει μετατρέψει απλώς την εκτέλεση του Σαντάμ σε τηλεοπτικό προϊόν.
Ένα ακόμη τηλεοπτικό προϊόν, που ενισχύει τη διάχυση βίας στον παγκόσμιο πολιτισμό. Οι εικόνες καρφώνονται στη συνείδηση του τηλεθεατή και όχι οι αναλύσεις. Ο εθισμός στην τηλεοπτικώς εκπολιτισμένη βαρβαρότητα αναδύεται στον νέο αιώνα σαν ιδανική αξία ενός πολιτισμού σε κρίση επιβίωσης. Αξία πάνω από εκείνες , τις οποίες υποτίθεται υπερασπίζεται η on camera εκτέλεση ενός εποχικού εχθρού του.
