Αλαλία, αφωνία ή αλλιώς «μη μου τους κύκλους τάραττε». Λέξεις που αποδίδουν,

φευ, την ουσία της τρέχουσας εξωτερικής μας πολιτικής.

Ενδεχομένως η υπουργός Εξωτερικών και συλλογικά η κυβέρνηση στο ανώτατο

επίπεδο να έχουν επιλέξει μια τακτική σαν αυτή που θεωρούν ότι πέτυχε σχετικά

με την ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων. Θυμόμαστε όλοι τις συσκέψεις των Αράβων

πρέσβεων στο υπουργείο Εξωτερικών και τις συναντήσεις με αξιωματούχους

«ύποπτων» χωρών, ενώ την ίδια ώρα ετίθετο σε, παράνομη, παρακολούθηση το

σύνολο σχεδόν των αραβοφώνων, αγοράζονταν πανάκριβα συστήματα ασφαλείας από

τους δυτικούς και γινόταν η χώρα «ξέφραγο αμπέλι» για πράκτορες, υπηρεσίες,

υποκλοπές, διαπλοκές πάσης φύσεως.

Εδώ, όμως, τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά. Έπειτα από πολλά χρόνια

αλλεπάλληλων αδιεξόδων και εκατόμβης θυμάτων, επί έναν μήνα η πολεμική μηχανή

του Ισραήλ σπέρνει μίσος προς πολλές κατευθύνσεις και σωρεύει θύματα, κυρίως

αμάχους. Στα ερείπια της Βηρυτού κείτονται πλέον ημιθανείς η διεθνής κοινότητα

σε όλες της τις εκδοχές, η κουλτούρα των μεταπολεμικών διεθνών σχέσεων, η

E.E., ο ίδιος ο ΟΗΕ και το Συμβούλιο Ασφαλείας, του οποίου τυγχάνει μέλος

σήμερα και η χώρα μας. H τραγωδία, ο παγκόσμιος συγκλονισμός, ο άφατος πόνος,

το μίσος και το αίμα έχουν θέσει σε δράση όσους ακόμα σκέπτονται και όσους

ακόμα τιμούν την υπόστασή τους ως πολίτες και ως κυβερνώντες. Όλο και

περισσότεροι, δημόσια, αναζητούν τη λύση για τη ρίζα του προβλήματος,

σημειώνουν ότι μόνο η ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους και η ταυτόχρονη υποχώρηση

του Ισραήλ στα προ του 1967 σύνορα θα φέρουν κοντά την ειρήνη και θα την

κάνουν βιώσιμη.

Όταν δεν σιωπούν τα υπεύθυνα κυβερνητικά στελέχη της χώρας μας, επιδίδονται σε

μία, ούτως ειπείν, τιποτολογία, δηλαδή μιλάνε για τους δύο Ισραηλινούς

αιχμαλώτους, θεωρούν ως επιτυχή (!) τη Διάσκεψη της Ρώμης, κρίνουν ως καλή (!)

την προσπάθεια για το ψήφισμα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, αναφέρονται στο

δράμα του Λιβάνου χωρίς περιττές (!) αναφορές σε θύτες και θύματα,

διαλογίζονται όσον αφορά τη συμμετοχή της Ελλάδας σε οποιαδήποτε δύναμη ήθελε

προκύψει, διαρρέοντας επικοινωνιακά την προθυμία της Τουρκίας να στείλει 1.000

οπλίτες, δέχονται, αδιαμαρτύρητα, την ένοχη ρητορεία του Ολμέρτ για «αυτοάμυνα

και για θρασύτητα των Ευρωπαίων, που πρώτοι δίδαξαν στο Κοσσυφοπέδιο τα

χτυπήματα εναντίον αμάχων».

Προφανώς, η Ελλάδα δεν μπορεί να σταματήσει τον πόλεμο, ούτε περιμένει κανείς

να αρνηθεί τους συμβιβασμούς και τους συσχετισμούς στη διεθνή σκακιέρα. Όμως,

η σιωπή ή, ακόμα χειρότερα, η διπλοπροσωπία θέτουν ένα ανεξίτηλο στίγμα, με

σαφή τα ίχνη της συνενοχής στη συντελούμενη πολλαπλή καταστροφή.

Ο Νίκος Βούτσης είναι υπεύθυνος Γραφείου Τύπου και Επικοινωνίας του ΣΥΝ.

Τελευταία Νέα