Αναζήτηση
Τέσσερις λέξεις όλες κι όλες είναι αρκετές για να περιγράψουν με τον πλέον
εύγλωττο τρόπο όλα όσα είδαμε, και προπάντων εκείνα που δεν είδαμε, κατά τη
διάρκεια του πρώτου γύρου του πρωταθλήματος: Μια από τα ίδια.
Καλύτερο θέαμα δεν είδαμε. Πώς άλλωστε να το δούμε; Από ποιους παίκτες και σε
ποια γήπεδα;
Καλύτερα γήπεδα, για παίκτες και φιλάθλους, δεν είδαμε.
Καλύτερους ποδοσφαιριστές δεν είδαμε. Το αντίθετο μάλιστα. Οι
πολυδιαφημισμένοι ξένοι (Κονσεϊσάο, Μπίσκαν, Ριβάλντο) αναζητούνται, οι νέοι
προσπαθούν, όμως αυτό δεν αρκεί.
Καλύτερη διαιτησία δεν είδαμε. Το αντίθετο μάλλον.
Περισσότερο ανταγωνισμό δεν είδαμε. Αντιθέτως, το πρωτάθλημα εξακολουθεί να
είναι τριών ταχυτήτων. Με τις τρεις ομάδες του κέντρου να κυνηγούν και φέτος
πρωτάθλημα και Τσάμπιονς Λιγκ, τέσσερις-πέντε ομάδες πίσω από αυτές να
«παλεύουν» για το ΟΥΕΦΑ και από εκεί και κάτω οι υπόλοιπες να δίνουν τη μάχη
για τη σωτηρία.
Έτσι, φυσιολογικά το ενδιαφέρον του κόσμου περιορίζεται στον καναπέ (και όχι
στις εξέδρες των γηπέδων), οι παράγοντες εξακολουθούν να ασχολούνται με τη
διαιτησία τροφοδοτώντας παράλληλα τη βία, ενώ οι οργανωμένοι χούλιγκαν «ζουν
και βασιλεύουν» παρά τις εδώ και 20ετία εξαγγελίες περί πάταξης της βίας στους
αγωνιστικούς χώρους.
Δυστυχώς, όπως τουλάχιστον διαμορφώνεται η κατάσταση 15 αγωνιστικές μετά την
έναρξη του 27ου επαγγελματικού πρωταθλήματος, τίποτα δεν έχει αλλάξει και όλα
είναι όπως παλιά. Όσοι πίστεψαν πως κάτι μπορεί να βελτιωθεί έχουν διαψευσθεί
ενώ η προσμονή για καλύτερες μέρες έχει εναποτεθεί στη Σούπερ Λίγκα. Αρκεί
όμως μια διοικητική αλλαγή για ένα καλύτερο, ποιοτικότερο και εντιμότερο
πρωτάθλημα; Μάλλον όχι…
