Μερικοί το είχαν και το έχασαν. Άλλοι δεν το είχαν, αλλά το ψάχνουν. Και

σίγουρα κάποιοι δεν θα το βρουν ποτέ. Κρίμα.

«First Impressions of Earth» the Strokes (Sony)

Και να σκεφτεί κανείς πως φοράνε πάντα παπούτσια με κορδόνια, κάτι που από την

αρχή τούς χάρισε μια θέση στη νεοϋορκέζικη ελίτ του ροκ. Ήταν κι εκείνο το

κοφτό παίξιμο της κιθάρας που σε κολλούσε στον τοίχο. Που πλήρωναν σε μετρητά

και δεν χρωστούσαν σε κανέναν. Που χτυπούσαν κι έφευγαν. M’ άρεσε ακόμη όταν

τους είδα στο «Αλεξάντρα Πάλας» του Λονδίνου που βγήκαν και έπαιξαν Clash

μπροστά σε κάτι πιτσιρικάδες Βρετανούς που δεν το πολυπήραν κιόλας είδηση – η

πιο σωστή κίνηση «ρισπέκτ» σε ένα από τα λίγα γκρουπ της Βρετανίας που έχουν

τιμήσει το ροκ ό,τι και να σημαίνει αυτό από την εποχή του Έλβις ώς αυτή του

i-pod.


Δεν είναι καιροί για… Πρίγκιπες (της Νέας Υόρκης). Οι Strokes ήθελαν να

εμβαθύνουν στον ήχο τους, αλλά ο ήχος… δεν ήθελε

Είχαν πει κιόλας, τότε, οι Strokes μέσα στη δίνη του «Is This It?»: «Κοιτάξτε

να δείτε, υπάρχει ροκ εν ρολ που δεν παίζεται στο Mtv, και αυτό μας

ενδιαφέρει». Και έπιασαν τα ακόρντα στα γρήγορα για να δείξουν στο

Mtv-ό-πληκτο κοινό τι ακριβώς εννοούν. Ώς εδώ καλά και στο δεύτερο «Room On

Fire», καλά περίπου. Ο Τζούλιαν Καζαμπλάνκας κερδίζει τίτλους επαναστάτη χωρίς

αιτία, καθώς οι σόλες των Κονβέρς του κρατάνε τον ρυθμό πάνω σε λιγδιασμένα

πατώματα. Μάξιμουμ ροκ εν ρολ, εν ολίγοις. Την ώρα, λοιπόν, που η νέοϋορκέζικη

κομπανία είναι έτοιμη να στείλει τις πρώτες εντυπώσεις της από τον πλανήτη Γη

(στο τρίτο επεισόδιο της σειράς) αρχίζει η θολούρα. Τoυς Strokes που ξέραμε

τούς κατάπιε η μαύρη τρύπα. Το έστριψαν α λα αγγλικά, κάνοντας το κλασικό

λάθος της διαδρομής ροκ γκρουπ στον δρόμο για την καταξίωση και θυσίασαν ό,τι

πολυτιμότερο είχαν, τα τραγούδια δηλαδή.

Στη θέση τους άφησαν κομψευόμενες κατασκευές, μουντζουρωμένες συνθέσεις και

μια ομίχλη εκεί που πριν το μάτι έβλεπε φωτεινές εκτάσεις. Επίσης άφησαν πίσω

ό,τι από Television, Ramones και Ρίτσαρντ Χελ είχαν κρατήσει κοντά τους για να

σπρώξουν στην επιφάνεια δήθεν ψαγμένα τύπου μπριτ – ροκ πυροτεχνήματα. Εκεί

που οι White Stripes, oι Mars Volta ή οι My Morning Jacket έκαναν την

υπέρβαση, οι Strokes κάνουν τη στροφή. Ποιος ξέρει; Μπορεί τα Κονβέρς να

επαναστατήσουν και να γίνουν όλα όπως πριν. Πάντα έχεις εμπιστοσύνη σ’ ένα

ζευγάρι παπούτσια με κορδόνια. [C]



«Maritime»

Minotaur Shock (Sony)

Υπάρχει κάτι ρομαντικό στον κόσμο του Ντέιβιντ Έντουαρντς (βλέπε Minotaur

Shock), που ο αέρας του Μπρίστολ δεν μπορεί παρά να φουντώσει. Οπότε ένα

ραντεβού – στα τυφλά – με το ακατονόμαστο art rock μπορεί να βάλει έναν φτωχό

πλην τίμιο μουσικό σε μεγάλες περιπέτειες και να μπερδέψει πρόσωπα και

πράγματα τόσο που μόνο η τακτική των «Δέκα μικρών Νέγρων» – δηλαδή βγάζε έναν

έναν απ’ τη μέση – μπορεί να δώσει πιο σφιχτό σενάριο. Εις βάρος των κομματιών

επωφελείται το ύφος που σίγουρα θα κερδίσει οπαδούς, αλλά αν ψάχνεις για

συγκίνηση θα βρεις περισσότερη στα ράφια του σούπερμαρκετ. Οι προθέσεις είναι

αγνές, δεν το συζητάω. Αλλά φοβάμαι πως χρειάζεται ακόμη πολύ σκάψιμο για να

βρουν το θησαυρό τους. Γιατί κάτι υπάρχει και όχι μόνο στον αέρα. [C]


«Clor»,

Clor (ΕΜΙ)

Σε ακόμη μεγαλύτερο κομφούζιο έχουν βρεθεί οι Clor, που ανεβάζουν στο σύστημα

μια φουτουριστική (όπως λένε) ποπ, μεγάλες κουβέντες όμως και όχι και τόσο

Good Stuff, όπως λέει το πρώτο τραγούδι. Μετα-πόπ ή ποπ, σαν τον φελλό από

εορταστική σαμπάνια που έχει ξεθυμάνει, σαν να μιλάνε όλοι μαζί και να μην

ακούγεται κανένας. Αν ήθελαν να χορέψουν τους χαοτικούς χορούς των Fall, θα

μπορούσαν να κάνουν ανακατεύοντας μόνο τα χαρτιά, αν ήθελαν κάτι περισσότερο,

θα μπορούσαν να περιμένουν λίγο ώσπου να τους προκύψουν μερικά ακόμη Love +

Pain, γιατί ως γνωστόν ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Αλλά να σας πω και

την αλήθεια, δεν ξέρω πια τι την φέρνει. [C-]


Άδικη ζωή

«Deadbeat Sweetheartbeat» The Juliana Theory (Abacus)

«Δεν είσαι ό,τι ήσουν, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, είσαι ένα φάντασμα

στην οθόνη» και «η ζωή είναι άδικη, αλλά θα περπατήσουμε αυτόν τον δρόμο» και

«πολεμάω για μας, η καρδιά μου είναι στρατιώτης». «Α lovesong for the

Loveless» και «My heart is a soldier» και άλλα ακόμη πονεμένα από το Κουιντέτο

της Πενσυλβάνια με το παράξενο όνομα The Juliana Theory (το οποίο προς

απογοήτευση πολλών δεν σημαίνει τίποτε το ιδιαίτερο) στρώνουν τον δρόμο από το

emo (emotional) ώς το ροκ, αλλά όχι απαραίτητα με ρόδα. Τέτοιοι δρόμοι δεν

είναι εύκολοι, αλλά δεν λες και ότι οι J.Τ. δεν προσπάθησαν κιόλας.[C+]